Το ακούς, τελειώνει και δεν το καταλαβαίνεις καν γιατί η αλήθεια είναι πως δεν σε... ενοχλούσε Το τραβάμε από τα... μαλλιά για να μας αρέσει, είναι και ο Bowie που είναι ένας μικρός θεός (από τους 5 αγαπημένους μου ever μαζί με Zeppelin, Beatles κ.ά.), το παλεύουμε να μας αρέσει αλλά στο τέλος και μετά από επανειλημμένες ακροάσεις σου έχουν μείνει δύο-τρία πράγματα όλα κι όλα, ένα τζαζ κρεσέντο με το σαξόφωνο κάποια στιγμή, ένα γαμάτο κιθαριστικό ριφ στο τέλος του Lazarus. Τα υπόλοιπα, αδιάφορα. Ή, πιο σωστά, με μικρό ενδιαφέρον. Ήθελα κι εμένα να μου αρέσει ο δίσκος του αλλά δεν τα κατάφερα, ειλικρινά σας λέω. Και δεν είναι κριτική δίσκου, μην μπερδευτείτε. 

 

'Όχι πως περιμένω από τον Bowie τώρα στα 70 του να βγάλει πρωτοποριακό δίσκο, εκείνον που θα σε αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Φυσικά και όχι, αυτή είναι δουλειά των πιτσιρικάδων. Οι βετεράνοι είναι για άλλα πράγματα, για πειραματισμούς και για να κάνουν το κέφι τους. Πήγε ο Bowie σε ένα τζαζ κλαμπ της Νέας Υόρκης, άκουσε έναν καλό τζαζ σαξοφωνίστα, τον πήρε να βγάλουν μαζί έναν ολίγον τι free jazz άλμπουμ και that's all. Συμβαίνει σε όλο τον κόσμο με όλους τους μουσικούς.

 

Το δισκάκι βγήκε στις 8 Ιανουαρίου, την ημέρα των γενεθλίων του David Bowie. Όλο το facebook στην Ελλάδα είχε γεμίσει με «χρόνια πολλά», όλο το ελληνικό facebook αποδείχθηκε φανατικό του Bowie (και του Lemmy την προηγούμενη εβδομάδα). Είναι και το αναθεματισμένο Cat People, Putting out the fire (Gasoline) που αξίζει. 

 

Άλλος ένας μέτριος δίσκος του Bowie που τις πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας του φαντάζει... καταπληκτικός. Μετά, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.