Του Γιώργου Μυζάλη

 

Ο τίτλος «Παραγγελιά» μαρτυρά το concept που είναι το εξής: στα τραπέζια του μαγαζιού υπάρχει ένα φυλλάδιο που επιτρέπει στους θαμώνες να ζητήσουν τραγούδια της αρεσκείας τους. Στη μέση του προγράμματος, τα φυλλάδια συλλέγονται και βγαίνει ένα «exit poll» διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Με τον τρόπο αυτό, οι αγαπημένοι τραγουδιστές καλούνται να ερμηνεύσουν και τραγούδια απροβάριστα ή τραγούδια που δεν έχουν ξανατραγουδήσει ποτέ. Με δημοκρατικές διαδικασίες. Κάπως έτσι, στο πρόγραμμα «τρυπώνουν» τραγούδια όπως το «Πριν χαθεί το όνειρό μας» (μουσική: Τόλης Βοσκόπουλος – στίχοι: Μίμης Θειόπουλος) ή το «Ένα βράδυ που ‘βρεχε» (μουσική: Νίκος Γούναρης – στίχοι: Αλέκος Σακελλάριος/Χρήστος Γιαννακόπουλος) από τον Γιάννη Κότσιρα και τραγούδια όπως το «Απορώ» (μουσική – στίχοι: Γιάννης Πάριος/μουσική εισαγωγή: Βασίλης Σαλέας) ή το «Θα με θυμηθείς» (μουσική: Γιάννης Σπανός – στίχοι: Πυθαγόρας) από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Με τον πρωτότυπο αυτό τρόπο, γίνεται προσπάθεια να επιτευχθεί το απρόσμενο και το διαφορετικό, που, στις σωστές αναλογίες, αποτελούν βασικά συστατικά ενός επιτυχημένου προγράμματος.

 

Πέραν των παραπάνω, όλα τα υπόλοιπα ακολουθούν γνώριμα μονοπάτια και για τους δυο ερμηνευτές (και τραγουδοποιούς). Κανένα από τα πολύ γνωστά τραγούδια τους δεν απουσιάζει από την playlist, γεγονός που αφήνει απολύτως ικανοποιημένο το ακροατήριο που γεμίζει (όπως προχθές το βράδυ, 23/1) το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Ωστόσο, για τους τακτικούς επισκέπτες των προγραμμάτων, κάποιες φορές, αυτό δεν είναι και τόσο αρεστό, καθότι πάντοτε περιμένουν «εκπλήξεις» και δικά τους αγαπημένα από το προσωπικό ρεπερτόριο του κάθε ερμηνευτή (για παράδειγμα, προσωπικά, πάντοτε θα περιμένω το «Πατέρα μεγάλωσα» (μουσική: Αντώνης Μιτζέλος – στίχοι: Ελένη Ζιώγα) ή την «Προδοσία» (μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα – στίχοι: Ελένη Ζιώγα) από τον Γιάννη Κότσιρα και το «Φίλησέ μου τα παιδιά» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – στίχοι: Γιώργος Οικονομέας) ή το «Θίασο» (μουσική: Μιχάλης Τερζής – στίχοι: Δημήτρης Λέντζος) από τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πόσες φορές, πια, να ακούσω το «Νότο» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – στίχοι: Ισαάκ Σούσης) ή το «Τσιγάρο» (μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα – στίχοι: Ελένη Ζιώγα), που έχω αγαπήσει σφόδρα κατά το παρελθόν; Λεπτομέρειες. Και παραξενιές μουσικοκριτικών, που βρίσκουν την απάντησή τους στη παρατήρηση της σάλας που συγκινείται ακόμα με τραγούδια χιλιοειπωμένα, τα περιμένει και τα τραγουδάει δυνατά όποτε αυτά κάνουν την εμφάνισή τους.
 

Σε κάθε περίπτωση, ευχάριστο είναι που το κοινό επιβραβεύει καλλιτέχνες σαν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Γιάννη Κότσιρα στην εποχή της πνευματικής και πολιτισμικής έκπτωσης και φτώχειας. Θα διαφωνήσω, μόνο, με κάτι που λέχθηκε στο πρόγραμμα και συγκεκριμένα στο τέλος του: δεν μου αρέσει η ανακήρυξη του «Κάνε λιγάκι υπομονή» (μουσική – στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης) σε νέο εθνικό ύμνο. Για τη χρήση αυτή, θα προτιμούσα εκείνο το λιγότερο γνωστό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που λέγεται «Δεν έχω άλλη υπομονή» (μουσική: Χριστόφορος Κροκίδης – στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος). Γιατί, έχει και η υπομονή τα όριά της.