Ο Theodore είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που, υποθέτω, θα ασφυκτιά στα στενά ελληνικά σύνορα.
11 Δεκεμβρίου 2018Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Βέβαια στη μουσική δεν υπάρχουν σύνορα -ως γνωστόν- οπότε η λύση προσφέρεται αυτόματα.
Ακούστε το νέο άλμπουμ του Theodore, το «Inner Dynamics» (United We Fly) και θα καταλάβετε αυτό το περί... συνόρων, ορίων, στεγανών και απαγορευτικών. Γιατί είναι λίγο Thom Yorke, είναι λίγο Sigur Ros, είναι φυσικά και Pink Floyd. Είναι ένα άλμπουμ με ένα γοητευτικό μείγμα ήχων, electro αλλά και progressive, με απόκοσμα φωνητικά. Και είναι σαν κινηματογραφική ταινία το «Inner Dynamics»: διαθέτει σενάριο, πρέπει να το δεις (ακούσεις δηλαδή) από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς διακοπή και με συγκεκριμένη σειρά, έχει σκηνοθεσία. Αλλωστε είναι τόσο φευγάτος και ταξιδιάρικος ο ήχος του που από μόνος του σε βάζει σε trip...
Ελληνικό χρώμα πάντως δεν διακρίνεις στο άλμπουμ. Δεν θα μπορούσε να έχει πιθανότατα μια και ο Theodore πιο πολύ «συχνάζει» στις μουσικές αγορές στο εξωτερικό παρά εδώ. Τον εντόπισα ωστόσο την Κυριακή το βράδυ στο Gazarte, ανάμεσα στο κοινό, στο αφιέρωμα του Σταύρου Ξαρχάκου στον Γιώργο Ζαμπέτα. Μοιάζει κάπως αντιφατικό θα μου πείτε, να βρίσκεται ο Theodore σε συναυλία με τραγούδια του Ζαμπέτα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Το αντίθετο, δείχνει άνθρωπο open minded στα ακούσματά του. Και αυτό βγαίνει και στις συνθέσεις του. Τίποτε δεν είναι τυχαίο...
