Προλαβαίνετε, την ερχόμενη Παρασκευή 11 Ιανουαρίου θα είναι τελευταία της εμφάνιση εκεί.
06 Ιανουαρίου 2019Η Μαρίζα Ρίζου είναι η μόνο περίπτωση καλλιτέχνη που αρχικά με εντυπωσίασε, όχι μέσα από τα τραγούδια της, αλλά μέσα από μια συνέντευξή της. Κι αυτό γιατί κατέρριψε μία απ’ τις βαθύτερες αγκυλώσεις μου σχετικά με το τραγούδι μας. Πώς η λύπη δεν εκφράζεται απαραίτητα μ’ ένα λυπημένο τραγούδι. Κι αντιστοίχως η χαρά. Εξάλλου ο καθένας μας αντιδρά τελείως διαφορετικά σε μια απώλεια για παράδειγμα ή σε μια επιτυχία κ.ο.κ.
Θαυμάζω λοιπόν την οπτική της, όχι μόνο απέναντι στο τραγούδι, αλλά και απέναντι στην ίδια τη ζωή. Και οφείλω να πω πως η Μαρίζα άλλαξε τον τρόπο που φιλτράρω μια σειρά τραγουδιών και δημιουργών, μερικοί εκ των οποίων είναι αρκετά παλιότεροι στο χώρο απ’ τη ίδια.
Αυτός είναι και ο λόγος που εδώ καιρό τώρα ήθελα να τη δω σε μια ζωντανή εμφάνιση. Σε γενικές γραμμές ήξερα τι επρόκειτο να δω. Μια Μαρίζα η οποία θα όργωνε τη σκηνή του γεμάτου Σταυρού του Νότου -φυσικά- χωρίς παπούτσια για περίπου ένα τρίωρο. Κι εκεί που λες «και γ….ώ τα τυπάκια η Μαρίζα» έρχεται πάλι και τα ανατρέπει όλα, επισημαίνοντας το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά της να μην τυποποιηθεί. Να μπορεί δηλαδή ανά πάσα στιγμή να είναι κακόκεφη, χωρίς να το κρύβει στη σκηνή. Να μπορεί να μην είναι πάντα διασκεδαστική. Να είναι ο εαυτός της. Σου λέει: «Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις, δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις». Και η στιγμή στην οποία το επιχειρεί καταδεικνύει μια εντιμότητα απέναντι στο κοινό, με την έννοια ότι δεν αφήνει περιθώριο να δημιουργούνται εντυπώσεις.
Η Μαρίζα επί σκηνής δείχνει τόσο έτοιμη που νιώθω -παρόλο που δεν ισχύει- σαν να της λείπει το προσωπικό ρεπερτόριο. Όμως αυτό είναι μόνο θέμα χρόνου. Και πιστεύω ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που δε θα την χωράει ο Σταυρός του Νότου.
(Η φωτογραφία από τη σελίδα της στο facebook)
