«Καλημέρα Κώστα, άκου τι έχω ετοιμάσει.... Ραντεβού το μεσημέρι»!
27 Ιανουαρίου 2019Του Κώστα Λημναίου
Για περισσότερα από δύο χρόνια, το πρώτο τηλεφώνημα του Σαββάτου, ήταν από τον Τάσο Μενεμενόγλου. Πάντοτε με την ίδια ανοξείδωτη ηρεμία και κυρίως με τον παιδικό ενθουσιασμό, μοιραζόταν τα σχέδιά του για τις εκπομπές μας, στο ertopen και τελευταία στο CR Radio.
Γνωριστήκαμε πριν από λίγα χρόνια, όταν μετακόμισα στην καλλιτεχνική γειτονιά του απέναντι από το... δεύτερο (ενίοτε πρώτο) σπίτι του και υπερήφανο δημιούργημά του (με προσωπικό κόπο και κόστος), τη Σχολή Τεχνών Ash in Art, μοιραστήκαμε τις ίδιες ανησυχίες, για την κοινωνία, την πολιτική, τη μουσική, την ΑΕΚ, ανακαλύψαμε πολλούς κοινούς γνωστούς και φίλους και γίναμε κι εμείς φίλοι, με τον πιο όμορφο τρόπο, αυτόν που δεν επιδέχεται καμιάς άλλης σύνθετης εξήγησης, πέραν του «ότι ταίριαζαν τα χνώτα μας».
Σε χαλεπούς καιρούς, που κάποιοι «φύτευαν» ενεχυροδανειστήρια για να εκμεταλλευτούν τον ανθρώπινο πόνο, ωραίοι τύποι σαν τον Τάσο συντηρούσαν (κόντρα στην εποχή μας και παρεμπιπτόντως... γαμώ την εποχή μας!) εστίες τέχνης, για να τον απαλύνουν.
Πολλά δύσκολα βράδια, τράβαγα την κουρτίνα και βλέποντας φως στο Ash in Art, ήξερα ότι θα βρω τον Τάσο, για να πούμε τα δικά μας, να «σκαρώσουμε» καμιά εκπομπή, να συμφωνήσουμε ότι οι Socrates Drank The Conium ήταν συγκρότημα διεθνούς κλάσης και να θυμηθούμε το δικό του συγκρότημα, τους Αέρα Πατέρα, όπου έπαιζε μπάσο και τραγουδούσε.
Στα «ραντεβού του μεσημεριού», δεν ήταν σχεδόν ποτέ συνεπής, μέσα στο καλλιτεχνικό του χάος, αλλά δεν μου άφησε και ποτέ το περιθώριο να εκνευριστώ. Έβλεπα την πληθωρική φιγούρα του να πλησιάζει, με ύφος παιδιού, που μόλις έχει κάνει σκανταλιά, έμπαινε κατευθείαν στο... δημιουργικό ψητό και απομάκρυνε τις όποιες αρνητικές σκέψεις. Η μόνη φορά που βιάστηκε ο Τάσος, ήταν τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής... Και ίσως είναι και η μοναδική, που πραγματικά έχω θυμώσει μαζί του.
Εις το επανιδείν, φιλαράκι. Τάραξέ τους στους Socrates εκεί πάνω!
