Οι εμφανίσεις του στο Κύτταρο παίζει να είναι και οι καλύτερες της καριέρας του...
18 Φεβρουαρίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ή, για να γίνω πιο ακριβής, είναι η καλύτερη που έχω δει προσωπικά (αυτή του περασμένου Σαββάτου). Και δεν είναι και λίγες τόσα χρόνια.
Βοηθάει βέβαια και ο χώρος που είναι ροκ και δημιουργεί άλλες συνθήκες. Καταρχάς υπήρχε πολύ νέος, σε ηλικία, κόσμος (κορίτσια βασικά). Δεύτερον, ήταν ροκ και το κοινό. Τρίτον, οι περισσότεροι μέσα στο Κύτταρο είναι (ήταν) όρθιοι και όχι καθήμενοι σε τραπέζια οπότε μιλάμε κατευθείαν για συναυλία και όχι ζωντανή εμφάνιση αν με... πιάνετε. Αλλο συναυλιακός χώρος και άλλο μουσική σκηνή. Τέταρτον, η μπάντα του Φοίβου αξίζει πολύ (και η Νεφέλη Φασούλη). Και, πέμπτον, το Κύτταρο είναι ένας ιστορικός χώρος που μεταμορφώνει προς το καλύτερο τον καλλιτέχνη.
Ο Φοίβος αυτή τη φορά έστησε ένα καταπληκτικό πρόγραμμα ανακατεύοντας τα δικά του τραγούδια με τραγούδια άλλων. Εφτιαξε ένα ποίημα του δρόμου, του πεζοδρομίου πιο σωστά. Και τι δεν διασκεύασε; Από Παύλο Παυλίδη μέχρι Λένα Πλάτωνος και Διονύση Σαββόπουλο και από Κόρε Υδρο μέχρι Χατζηφραγκέτα. Και τα είχε εντάξει αριστοτεχνικά στη ροή. Ολα αυτά μαζί με το δικά του τραγούδια δημιούργησαν μία διονυσιακή ατμόσφαιρα στο μαγαζί. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ξαναδεί τόσο ενθουσιώδες κοινό σε συναυλία του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι γινόταν προς το τέλος. Αληθινή αποθέωση.
Αυτό που θαυμάζω, λοιπόν, στον Φοίβο Δεληβοριά είναι ο απίστευτος καλλιτεχνικός (και όχι μόνο μουσικός) πλούτος που διαθέτει. Είναι αυτός ο θησαυρός που του επιτρέπει να περνάει από την Ταράτσα του Αττίκ στο Κύτταρο του Παύλου Σιδηρόπουλου. Και όχι μόνο καταφέρνει να... ενσωματώνεται στο χώρο αλλά τον κάνει δικό του, να γίνεται ο τέλειος οικοδεσπότης. Καταλαβαίνετε νομίζω πόσο τεράστια είναι η απόσταση από την Ταράτσα μέχρι το Κύτταρο. Μπορώ να σας πω, πολλές δεκαετίες... Ο Φοίβος είναι καλλιτεχνικό μυαλό που σαν αυτό, λίγα διαθέτουμε στη χώρα μας. Και όσο θα ωριμάζει τόσο πιο σπουδαίος θα γίνεται.
Και είναι ήδη από τους καλλιτέχνες εκείνους, τους ελάχιστους, που προσωπικά περιμένω με ανυπομονησία να δω που θα το πάει με το κάθε, επόμενο, βήμα του. Αυτή είναι η γοητεία της μουσικής.
