Χθες το βράδυ στο Release Athens είδαμε πως το ένα hit δεν αρκεί...
24 Ιουνίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου
Δεν αρκεί όχι μόνο για να κάνει μία συναυλία καλή, αλλά και για να μαζέψει και πολύ κόσμο. Ήταν η μέρα του Release με τη χαμηλότερη προσέλευση, 3 με 4 χιλιάδες μόνο, νομίζω πως δεν είναι και για παραπάνω. Μην κοιτάτε που τα ελληνικά ραδιόφωνα έχουν ξεσκίσει τον Hozier κι έχουν θάψει τους Cypress Hill (ή τους Alice In Chains), ο κόσμος λειτουργεί διαφορετικά. Αλλη μία απόδειξη του χάσματος...
Ο Hozier ξεκίνησε το σετ του κάπως γκόσπελ, δημιουργώντας έτσι μία ευχάριστη έκπληξη, αλλά γρήγορα εξελίχθηκε σε κριτή ή παίχτη του The Voice με ωραίο περιτύλιγμα και ουσία μηδέν. Μέτρια πράγματα, αδιάφορα, ιδανικά για μικρά κορίτσια με κινητά τηλέφωνα που αναζητούν ήρωες. Και καλά κάνουν αυτά...
Νωρίτερα βέβαια τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά: η Róisín Murphy αποτελούσε την επιτομή της κομψότητας. Και σε εικόνα και σε ήχο. Club-ιστικη συναυλία, Overpowered και Flash of Light, η ίδια να αλλάζει συνεχώς ρούχα και καπέλα (όπως κάνει πάντα), μία καλλιτέχνις πολύ εκλεκτική ακόμα και στη λεπτομέρεια.
Photostory από τη μοναδική εμφάνιση της Róisín Murphy
Ξεκίνησε μπροστά σε ένα υποτονικό κοινό, σε ένα κοινό που περίμενε τον Hozier, αλλά φάνηκε να το κερδίζει. Αν έπαιζε και το «Take me to church» θα ήταν ακόμα καλύτερα...
Hooverphonic είδα τη μισή συναυλία κι ευτυχώς θα έλεγα...
Η ποπ λοιπόν εκδοχή του Release Athens ούτε κόσμο τράβηξε, ούτε γοήτευσε. Καλό είναι να βλέπεις live μερικούς καλλιτέχνες για να θέτεις τα πράγματα στη σωστή τους βάση, στο σωστό τους μέγεθος.
