Ακολουθήστε μας στο Google news

Κάτι που είναι και καλό και κακό ταυτόχρονα.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Καλό, γιατί, είναι οι Tindersticks που παίζουν πάντοτε χαμηλότονα. Κακό που μας λείπει ο ηλεκτρισμός. Αλλά ξέρουμε τι θα δούμε και τι θα ακούσουμε από πριν. Και μας αρέσει. Αλλά, να, μας αρέσει πιο πολύ ο ηλεκτρισμός...

Καλό, επίσης, και το Ηρώδειο, δεν λέμε, ωραία ακουστική, επιβλητικός χώρος, παθαίνουν την πλάκα τους οι καλλιτέχνες. Αλλά κι εντελώς άβολο...

Μιάμιση ώρα έπαιξαν οι Tindersticks, γεμάτος ο χώρος, απόλυτη ησυχία, ένα το encore, με κέφια ο Stuart Staples, γενικώς μία συναυλία που ήταν αρκετά καλή αλλά χωρίς το κάτι το διαφορετικό, το μοναδικό, που θα την αποτυπώσει στη μνήμη μας. Περνάς καλά, ηρεμείς, χαλαρώνεις και αυτό ήταν όλο, τίποτε περισσότερο.

We Are Dreamers!, Her και This Fire of Autumn οι αγαπημένες μου στιγμές από το live.

Αμφιταλαντεύτηκα πιο νωρίς αν θα πήγαινα Slayer ή Tindersticks. Προτίμησα τους δεύτερους αν και τους έχω δει πολλές φορές. Μέχρι και σε secret gig στον Στάβλο, στο Θησείο. Οι Slayer έμαθα πως ήταν σούπερ. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις...