Ακολουθήστε μας στο Google news
Μέγα σημαντικό γεγονός. Άχαστο! Σανίδα σωτηρίας για εμάς τους απολίτιστους.
Σε μια χώρα που έχει λύσει κάθε σχέση της και κάθε αδυναμία επικοινωνίας με τον πολιτισμό του σήμερα, σε μία πόλη που αφήνει το κάθε Βερολίνο χιλιόμετρα μακριά σε ζητήματα «ακρόασης» του πολιτισμού του αύριο, αυτό που μας αφορά και μας καίει, μας συγκινεί και μας χαροποιεί είναι –και πάλι- η επιστροφή στη δεκαετία του ’60. Προφανώς για να ξορκίσουμε το «μίζερο χθες» από το οποίο αμάν και πως κάναμε να ξεφύγουμε, κατά πως μας τα λεν οι παλιότεροι.
Ο ρόλος του Σαββόπουλου μέγας, σε όλη αυτή την προσπάθεια. Έχοντας πάψει από αιώνων να θεωρείται ενεργός συνθέτης, μουσικός και τραγουδοποιός, παράτησε τη μούσα του στη μοίρα της και ανέλαβε τον ρόλο του επίσημου ιστορικού και κοινωνικού αποτιμητή της δεκαετίας του ’60. Όχι της μουσικής, της πολιτικής, της κοινωνικής, της εικαστικής δεκαετίας του 60. Όλων αυτών μαζί. Και ακόμη περισσότερων.
Ατέλειωτες εκδηλώσεις με το τάδε ή το δείνα πρόσχημα. Ατέλειωτο αναμάσημα δίσκων και τραγουδιών του Σαββόπουλου των οποίων τα νοήματα έχουν λιώσει από την πολύ χρήση και των οποίων, το μουσικό περιεχόμενο, έχει μείνει ένα κενό περιθώριο. Όπως του άξιζε δηλαδή για τα περισσότερα εξ αυτών (προσωπική άποψη, αλλά είναι άλλη μεγάλη κουβέντα).
Όλα όμως πλαισιωμένα με ένα αφόρητα μεγαλειώδες περιτύλιγμα πλέον. Με τα 80άρια εισιτήρια του Παλλάς, για να βλέπεις και να ακούς κάτι της προκοπής. Κι έπειτα μας φταίει το Μέγαρο που είναι συμφερόντων Λαμπράκη. Εκεί είδαμε τον Herbie Hancock με 25 ευρώ… θυμίζω. Και το Παλλάς…, μην ξεγελιέστε από τα λούσα, ένα απλό θέατρο είναι, που δεν «ακούει» όσο σωστά θα έπρεπε στις συναυλίες.
Γύρω από το Παλλάς, τη νέα συμφερόντων Λύρα και τα περί αυτών έντυπα, ραδιόφωνα και κανάλια, δημιουργείται ένα νέο μονοπώλιο παραγωγής και κατανάλωσης του ελληνικού τραγουδιού, μπροστά στο οποίο οι πάλαι ποτέ ισχυροί Μάτσας, Λαμπρόπουλος και Πατσιφάς φαντάζουν μικροβιοτέχνες της γειτονιάς. Οι πάντες ανακυκλώνονται σε αυτό πλέον. Από τα Ζουζούνια έως τον Νταλάρα…, από την Αρλέττα μέχρι δεν ξέρω κι εγώ ποιον… Χωρίς καλλιτεχνικό κριτήριο, χωρίς στεγανά ποιότητας, με το ίδιο marketing να τρέχει για όλους. Όπως το μάθαμε από τότε που η Legend έσπρωχνε ΛεΠα και Πέτρο Θεοτοκάτο…
Κι αν εσείς θυμάστε ποτέ κανένα πολιτιστικό ή έστω τεχνολογικό, ακόμη και βιομηχανικό παράγωγο να γνώρισε πρόοδο μέσω των μονοπωλίων, να μου το θυμίσετε και εμένα που ξεχνάω εύκολα.
Η εμμονή με τη δεκαετία του ’60 θα ήταν καλοδεχούμενη αν πράγματι είχε να δείξει μια κριτική και ψύχραιμη αποτίμηση αυτής και αν δεν αναλώνονταν σε κυριλέ εμποροπανήγυρεις και ενθουσιώδεις θεοποιήσεις σε συνδιασμό με αφορισμούς του «ψυχρού» σήμερα. Δεν είναι όμως τέτοια, αυτή που αυτές τις μέρες κυριαρχεί στο πολιτιστικό –λέμε τώρα- γίγνεσθαι της Αθήνας.
Είναι τίποτε παραπάνω, αλλά λίγο παρακάτω από την περαιτέρω ενίσχυση των μύθων της φυλής που συνδυάζεται με μία καλά οργανωμένη προσπάθεια κονόμας από τα αναμασήματα, και ποντάρει όντως στην δύναμη της ανάμνησης, που ήταν, είναι και θα είναι η σημαντικότερη αφορμή για αγορά ελπίδας.
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω ότι ο Σαββόπουλος χειραγωγείται, άγεται και φέρεται μέσα σε όλο αυτό το αλισβερίσι. Για το Σαββόπουλο μιλάμε όμως, έτσι; Που περιόδευε στα στρατόπεδα με τον Βαρβιτσιώτη για να εξιλεωθεί για το Ι5 του. Αντί να είναι περήφανος και μάγκας για αυτό. Αντί να γυρίσει να δει τι λούκια έχουν περάσει οι πραγματικοί αντιρρησίες συνείδησης του Ι5 σε αυτή τη χώρα, από την οποία έσπευσε να ζητήσει συγνώμη επειδή δεν την υπηρέτησε με το όπλο στο χέρι (ή την… πατσαβούρα και τη σκούπα κατ’ ουσία). Οπότε δεν βλέπω γιατί να μην του καταλογίσουμε κάθε δόλο, σε μία κατάσταση που ούτως ή άλλως βολεύει την επίκαιρη ύπαρξη, αλλά και την υστεροφημία του, σε μία εποχή που η έμπνευση τον έχει εγκαταλείψει για τα καλά (ήδη από το 1989…).
Οι δασύτριχοι του Κουτσόγιωργα πολίτες αντικαταστάθηκαν από τους ελαφρά και στυλάτα ξυρισμένους του Γερουλάνου και πλέον βρίσκεται με τους φίλους του σε μέρη που προφανώς δεν ενοχλούν την αισθητική του. Ας είναι. Ο καθένας επιλέγει την αισθητική του ανάλογα με τις εποχές άραγε ή ανάλογα πάντοτε με γνώμονα τα δικά του προσωπικά κριτήρια;
Ήθελα να πιστεύω ότι εκείνες οι προ διετίας λιτές και ουσιαστικά «μουσικές» παραστάσεις του Σαββόπουλου με τους λίγους και καλούς μουσικούς του παρελθόντος του, έδωσαν τέλος σε μία εικοσαετή μεγαλομανή προσπάθεια αυτοανακήρυξης του σε Πρόεδρο της πολιτιστικής μας δημοκρατίας. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο τελικά. Ζούμε και πάλι ημέρες υπερπολυτελούς Σαββοπουλειάδας… να τις χαιρόμαστε το λοιπόν.
Είχα και άλλα να γράψω, όχι για τον Σαββόπουλο, αλλά για διάφορα ραδιοφωνικά των προηγούμενων ημερών. Για να μη βγει το κείμενο- σεντόνι όμως, θα κλείσω απλά με μία δισκογραφική πρόταση για άλλο Σαββόπουλο.
Το προτείνει και ο μέγας Φώντας Τρούσσας στο τρέχον τεύχος του Jazz & Τζαζ: ΠΑΝΟΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ- ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ: ένα θρυλικό acid folk άλμπουμ της δεκαετίας του ’70 (1971 για την ακρίβεια), που έμεινε μακριά από τα φώτα της μεταπολιτευτικής δημοσιότητας, που δεν κατέστη ξεροκόμματο στα λυσσασμένα σκυλιά της πολιτιστικής δημοσιοποίησης. Ένας δίσκος ελληνικός και αντιελληνικός ταυτόχρονα, χωρίς γραφικότητες, ντιρλνα-ντά και εν δυναμει ντιριντάχτα. Χαμένος για χρόνια στα καταργημένα νούμερα της δισκογραφίας και τελικά προνόμιο των συλλεκτών που διαρκώς ανέβαζαν την τιμή του.
Επανακυκλοφορεί τώρα από την Anazitisi Records, μια συναρπαστικά δραστήρια ανεξάρτητη εγχώρια δισκογραφική με φοβερές επανεκδόσεις βινυλίου από το ελληνικό δισκογραφικό παρελθόν (και όχι μόνο). Αναζητήστε την στο www.anazitisirecords.com και αν αποφασίσετε να πάτε και καμιά βόλτα στο κατάστημα της στους Άγιους Ανάργυρους πάρτε και μένα μαζί, διότι ακόμη δεν τις έχω ανακαλύψει αυτές τις περιοχές.
Είναι η εταιρία που πέρσι κυκλοφόρησε το εκπληκτικό 90s orientated ελληνόφωνο ροκ των ΑΝΑΠΛΟΥΣ (Ανοσία ), τα Αστρόνειρα και τα Απέραντα Χωράφια του Τουρνά και αρκετούς άλλους δίσκους για τους οποίους η έκφραση «χαμένα διαμάντια» είναι αφόρητα τυπική, αλλά πέρα για πέρα αληθινή.
Περιμένουμε και ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ του Σαββόπουλου. Του Πάνου ασφαλώς, από Διονύση χορτάσαμε!
Χαίρετε…
Ξεκίνησε λοιπόν πανηγυρικά από την προηγούμενη εβδομάδα η ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ υπό την εμβληματική μορφή του Διονύση Σαββόπουλου. Δυστυχώς δεν είναι δικός μου ο επιτυχημένος χαρακτηρισμός, τον δανείζομαι από τον Γιώργο Χρονά και την εκπομπή του ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, την περασμένη Κυριακή το βράδυ στο Τρίτο Πρόγραμμα.
18 Δεκεμβρίου 2009Ξεκίνησε λοιπόν πανηγυρικά από την προηγούμενη εβδομάδα η ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ υπό την εμβληματική μορφή του Διονύση Σαββόπουλου. Δυστυχώς δεν είναι δικός μου ο επιτυχημένος χαρακτηρισμός, τον δανείζομαι από τον Γιώργο Χρονά και την εκπομπή του ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΒΑΛΚΑΝΙΑ, την περασμένη Κυριακή το βράδυ στο Τρίτο Πρόγραμμα. Ο οποίος δεν ξέρω αν τον χρησιμοποίησε ειρωνικά, αλλά εμένα αυτός θα είναι ο προσανατολισμός μου.Μέγα σημαντικό γεγονός. Άχαστο! Σανίδα σωτηρίας για εμάς τους απολίτιστους.
Σε μια χώρα που έχει λύσει κάθε σχέση της και κάθε αδυναμία επικοινωνίας με τον πολιτισμό του σήμερα, σε μία πόλη που αφήνει το κάθε Βερολίνο χιλιόμετρα μακριά σε ζητήματα «ακρόασης» του πολιτισμού του αύριο, αυτό που μας αφορά και μας καίει, μας συγκινεί και μας χαροποιεί είναι –και πάλι- η επιστροφή στη δεκαετία του ’60. Προφανώς για να ξορκίσουμε το «μίζερο χθες» από το οποίο αμάν και πως κάναμε να ξεφύγουμε, κατά πως μας τα λεν οι παλιότεροι.
Ο ρόλος του Σαββόπουλου μέγας, σε όλη αυτή την προσπάθεια. Έχοντας πάψει από αιώνων να θεωρείται ενεργός συνθέτης, μουσικός και τραγουδοποιός, παράτησε τη μούσα του στη μοίρα της και ανέλαβε τον ρόλο του επίσημου ιστορικού και κοινωνικού αποτιμητή της δεκαετίας του ’60. Όχι της μουσικής, της πολιτικής, της κοινωνικής, της εικαστικής δεκαετίας του 60. Όλων αυτών μαζί. Και ακόμη περισσότερων.Ατέλειωτες εκδηλώσεις με το τάδε ή το δείνα πρόσχημα. Ατέλειωτο αναμάσημα δίσκων και τραγουδιών του Σαββόπουλου των οποίων τα νοήματα έχουν λιώσει από την πολύ χρήση και των οποίων, το μουσικό περιεχόμενο, έχει μείνει ένα κενό περιθώριο. Όπως του άξιζε δηλαδή για τα περισσότερα εξ αυτών (προσωπική άποψη, αλλά είναι άλλη μεγάλη κουβέντα).
Όλα όμως πλαισιωμένα με ένα αφόρητα μεγαλειώδες περιτύλιγμα πλέον. Με τα 80άρια εισιτήρια του Παλλάς, για να βλέπεις και να ακούς κάτι της προκοπής. Κι έπειτα μας φταίει το Μέγαρο που είναι συμφερόντων Λαμπράκη. Εκεί είδαμε τον Herbie Hancock με 25 ευρώ… θυμίζω. Και το Παλλάς…, μην ξεγελιέστε από τα λούσα, ένα απλό θέατρο είναι, που δεν «ακούει» όσο σωστά θα έπρεπε στις συναυλίες.
Γύρω από το Παλλάς, τη νέα συμφερόντων Λύρα και τα περί αυτών έντυπα, ραδιόφωνα και κανάλια, δημιουργείται ένα νέο μονοπώλιο παραγωγής και κατανάλωσης του ελληνικού τραγουδιού, μπροστά στο οποίο οι πάλαι ποτέ ισχυροί Μάτσας, Λαμπρόπουλος και Πατσιφάς φαντάζουν μικροβιοτέχνες της γειτονιάς. Οι πάντες ανακυκλώνονται σε αυτό πλέον. Από τα Ζουζούνια έως τον Νταλάρα…, από την Αρλέττα μέχρι δεν ξέρω κι εγώ ποιον… Χωρίς καλλιτεχνικό κριτήριο, χωρίς στεγανά ποιότητας, με το ίδιο marketing να τρέχει για όλους. Όπως το μάθαμε από τότε που η Legend έσπρωχνε ΛεΠα και Πέτρο Θεοτοκάτο…Κι αν εσείς θυμάστε ποτέ κανένα πολιτιστικό ή έστω τεχνολογικό, ακόμη και βιομηχανικό παράγωγο να γνώρισε πρόοδο μέσω των μονοπωλίων, να μου το θυμίσετε και εμένα που ξεχνάω εύκολα.
Η εμμονή με τη δεκαετία του ’60 θα ήταν καλοδεχούμενη αν πράγματι είχε να δείξει μια κριτική και ψύχραιμη αποτίμηση αυτής και αν δεν αναλώνονταν σε κυριλέ εμποροπανήγυρεις και ενθουσιώδεις θεοποιήσεις σε συνδιασμό με αφορισμούς του «ψυχρού» σήμερα. Δεν είναι όμως τέτοια, αυτή που αυτές τις μέρες κυριαρχεί στο πολιτιστικό –λέμε τώρα- γίγνεσθαι της Αθήνας.
Είναι τίποτε παραπάνω, αλλά λίγο παρακάτω από την περαιτέρω ενίσχυση των μύθων της φυλής που συνδυάζεται με μία καλά οργανωμένη προσπάθεια κονόμας από τα αναμασήματα, και ποντάρει όντως στην δύναμη της ανάμνησης, που ήταν, είναι και θα είναι η σημαντικότερη αφορμή για αγορά ελπίδας.
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να πω ότι ο Σαββόπουλος χειραγωγείται, άγεται και φέρεται μέσα σε όλο αυτό το αλισβερίσι. Για το Σαββόπουλο μιλάμε όμως, έτσι; Που περιόδευε στα στρατόπεδα με τον Βαρβιτσιώτη για να εξιλεωθεί για το Ι5 του. Αντί να είναι περήφανος και μάγκας για αυτό. Αντί να γυρίσει να δει τι λούκια έχουν περάσει οι πραγματικοί αντιρρησίες συνείδησης του Ι5 σε αυτή τη χώρα, από την οποία έσπευσε να ζητήσει συγνώμη επειδή δεν την υπηρέτησε με το όπλο στο χέρι (ή την… πατσαβούρα και τη σκούπα κατ’ ουσία). Οπότε δεν βλέπω γιατί να μην του καταλογίσουμε κάθε δόλο, σε μία κατάσταση που ούτως ή άλλως βολεύει την επίκαιρη ύπαρξη, αλλά και την υστεροφημία του, σε μία εποχή που η έμπνευση τον έχει εγκαταλείψει για τα καλά (ήδη από το 1989…).Οι δασύτριχοι του Κουτσόγιωργα πολίτες αντικαταστάθηκαν από τους ελαφρά και στυλάτα ξυρισμένους του Γερουλάνου και πλέον βρίσκεται με τους φίλους του σε μέρη που προφανώς δεν ενοχλούν την αισθητική του. Ας είναι. Ο καθένας επιλέγει την αισθητική του ανάλογα με τις εποχές άραγε ή ανάλογα πάντοτε με γνώμονα τα δικά του προσωπικά κριτήρια;
Ήθελα να πιστεύω ότι εκείνες οι προ διετίας λιτές και ουσιαστικά «μουσικές» παραστάσεις του Σαββόπουλου με τους λίγους και καλούς μουσικούς του παρελθόντος του, έδωσαν τέλος σε μία εικοσαετή μεγαλομανή προσπάθεια αυτοανακήρυξης του σε Πρόεδρο της πολιτιστικής μας δημοκρατίας. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο τελικά. Ζούμε και πάλι ημέρες υπερπολυτελούς Σαββοπουλειάδας… να τις χαιρόμαστε το λοιπόν.
Είχα και άλλα να γράψω, όχι για τον Σαββόπουλο, αλλά για διάφορα ραδιοφωνικά των προηγούμενων ημερών. Για να μη βγει το κείμενο- σεντόνι όμως, θα κλείσω απλά με μία δισκογραφική πρόταση για άλλο Σαββόπουλο.
Το προτείνει και ο μέγας Φώντας Τρούσσας στο τρέχον τεύχος του Jazz & Τζαζ: ΠΑΝΟΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ- ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ: ένα θρυλικό acid folk άλμπουμ της δεκαετίας του ’70 (1971 για την ακρίβεια), που έμεινε μακριά από τα φώτα της μεταπολιτευτικής δημοσιότητας, που δεν κατέστη ξεροκόμματο στα λυσσασμένα σκυλιά της πολιτιστικής δημοσιοποίησης. Ένας δίσκος ελληνικός και αντιελληνικός ταυτόχρονα, χωρίς γραφικότητες, ντιρλνα-ντά και εν δυναμει ντιριντάχτα. Χαμένος για χρόνια στα καταργημένα νούμερα της δισκογραφίας και τελικά προνόμιο των συλλεκτών που διαρκώς ανέβαζαν την τιμή του. Επανακυκλοφορεί τώρα από την Anazitisi Records, μια συναρπαστικά δραστήρια ανεξάρτητη εγχώρια δισκογραφική με φοβερές επανεκδόσεις βινυλίου από το ελληνικό δισκογραφικό παρελθόν (και όχι μόνο). Αναζητήστε την στο www.anazitisirecords.com και αν αποφασίσετε να πάτε και καμιά βόλτα στο κατάστημα της στους Άγιους Ανάργυρους πάρτε και μένα μαζί, διότι ακόμη δεν τις έχω ανακαλύψει αυτές τις περιοχές.
Είναι η εταιρία που πέρσι κυκλοφόρησε το εκπληκτικό 90s orientated ελληνόφωνο ροκ των ΑΝΑΠΛΟΥΣ (Ανοσία ), τα Αστρόνειρα και τα Απέραντα Χωράφια του Τουρνά και αρκετούς άλλους δίσκους για τους οποίους η έκφραση «χαμένα διαμάντια» είναι αφόρητα τυπική, αλλά πέρα για πέρα αληθινή.Περιμένουμε και ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ του Σαββόπουλου. Του Πάνου ασφαλώς, από Διονύση χορτάσαμε!
Χαίρετε…
