Διαβάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες και το πως αντιμετωπίζουν όσα συμβαίνουν στο θέατρο και, ιδίως, το Εθνικό, θυμήθηκα και κατάλαβα πόσο ταιριαστό είναι ένα ωραίο κείμενο της «Καθημερινής».
14 Φεβρουαρίου 2021Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Το υπογράφει η Ηλιάνα Μάγρα και αναφέρεται στο αμερικάνικο #MeToo, τα αμερικάνικα ΜΜΕ και την υπόθεση Χάρβεϊ Ουάινσταϊν. Ηταν 2017 όταν οι Jodi Kantor και Megan Twohey στην εφημερίδα New York Times και ο Ronan Farrow στο περιοδικό New Yorker δημοσίευσαν αποκαλυπτικά ρεπορτάζ για τον Χάρβεϊ Ουάινσταϊν, ξεκινώντας έτσι το κίνημα #MeToo.
«Ο Ουάινσταϊν τελικά καταδικάστηκε σε 23 χρόνια κάθειρξη για βιασμό και σεξουαλική επίθεση, αλλά ο αντίκτυπος του ρεπορτάζ των τριών δημοσιογράφων, που βραβεύθηκαν με Pulitzer για υπηρεσίες γενικού συμφέροντος, ήταν πολύ μεγαλύτερος». Και όχι μόνο διότι αμέσως μετά τη δημοσίευση άρχισαν να εμφανίζονται και να μιλούν κι άλλα θύματα. Αλλά, κυρίως, επειδή «το ρεπορτάζ εξέθεσε τους μηχανισμούς που για χρόνια απέτρεπαν οποιαδήποτε κατηγορία για τον Ουάινσταϊν να βγει στο φως – δικηγόροι, διοικητικά μέλη, υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού, εκδότες και δημοσιογράφοι, που κρατούσαν το κοινό μυστικό επτασφράγιστο». Ηξεραν αλλά δεν μιλούσαν όπως είπε και ο Γιάννης Μπέζος στην «Εφημερίδα των Συντακτών».
Αυτά συμβαίνουν στην Αμερική όμως. Να δούμε τι θα γίνει στην Ελλάδα. Γιατί τώρα αρχίζει το ελληνικό MeToo με τους εγχώριους μηχανισμούς -δικηγόροι, διοικητικά μέλη, υπεύθυνοι ανθρώπινου δυναμικού, εκδότες και δημοσιογράφοι- να έχουν πάρει ήδη θέση μάχης προκειμένου να προστατεύσουν καταγγελλόμενους.
Μιλώντας στην «Καθημερινή» η Λίλυ Χουλιαράκη, καθηγήτρια Media & Communications στο London School of Economics, ελπίζει για την Ελλάδα «να μη δούμε φαινόμενα όπου οι καταγγελίες σε κάποιους χώρους αποκρύπτονται λόγω τέτοιων πιέσεων». Ενα καλό μάθημα, λέει, είναι «η αντίσταση των New York Times στη λογοκρισία, ακόμα και όταν η νομική ομάδα του Ουάινσταϊν επισκέφθηκε τα γραφεία τους την παραμονή της δημοσίευσης».
Ο Samuel Freedman, αρθρογράφος των NYT και καθηγητής Δημοσιογραφίας στο Κολούμπια, εξηγεί ποια πρέπει να είναι τα σωστά δημοσιογραφικά βήματα: «Ακρίβεια, εξακρίβωση, αμεροληψία προς όλους τους εμπλεκομένους, σεβασμός στο δικαίωμα ενός φερόμενου θύματος να μείνει ανώνυμο».
Για να δούμε τι θα δούμε και στην έρμη τη χώρα μας. Οσο τρομακτικές είναι οι καταγγελίες που γίνονται, άλλο τόσο τρομακτικές είναι και οι πιέσεις κουκουλώματος.
Θα υπερισχύσει, άραγε, το καλό;
