Υπέρ ή κατά του Παύλου Παυλίδη;
23 Ιανουαρίου 2023Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Επιτέλους, άναψε η συζήτηση για ένα μουσικό έργο. Καιρό είχαμε να το δούμε αυτό. Ως γνωστόν ο Παύλος Παυλίδης διασκεύασε Γιάννη Μαρκόπουλο, κυκλοφορώντας το άλμπουμ «Πέρα Από Τη Θάλασσα» (United We Fly). Την άποψή μου πιθανώς την ξέρετε, είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ που παίρνει 4 στα 5 αστέρια. Θα το παρουσιάσει και στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, από 1η έως και 5 Φεβρουαρίου. Στο δίσκο ο Παύλος διασκευάζει 12 κομμάτια του Μαρκόπουλου, στις συναυλίες θα ακούσουμε άλλα 4, συνολικά 16.
Οι απόψεις για το άλμπουμ είναι και θετικές και αρνητικές. Λογικό και αναμενόμενο. Ο στιχουργός Κώστας Φασουλάς μου έλεγε ότι το βρήκε καταπληκτικό το άλμπουμ. Και ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιώργος Μουχταρίδης το ίδιο.
Εγραψε και ο Γιώργος Χαρωνίτης, υπέρ: «Βρήκα το μεγαλύτερο μέρος του "δίσκου" κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό γιατί ο Παυλίδης, ως δημιουργικό άτομο, ανακαλύπτει τα συστατικά που είναι ουσιώδη στα κομμάτια, κρατάει την "ψυχή" της μελωδίας (όχι πάντα επιτυχώς) και προσπαθεί να επεκτείνει τη φόρμα προς ένα κοινό (νεώτερο;) που θεωρητικά μπορεί να δεχθεί τις μανούβρες της electronica και να ταυτιστεί μαζί τους - ταυτιζόμενο, παράλληλα, με την ποίηση που φέρει εδώ και δεκαετίες η μουσική του Μαρκόπουλου. Αυτή η μουσική στα sixties και τα seventies ήταν πρωτο-ethnic, τώρα αποκτά μια ηλεκτρονική βάση που ακούγεται ενδιαφέρουσα».
Δείτε όμως και μία αρνητική άποψη για το άλμπουμ από τον Αντώνη Μποσκοϊτη: «Προσωπικά, με τις διασκευές του αυτές, όχι μόνο δεν με συγκίνησε καθόλου, αλλά θεωρώ ότι απόκοψε τα τραγούδια από τον ομφάλιο λώρο τους, δηλαδή την εποχή που τα γέννησε και ως εκ τούτου δεν έλαβε υπόψιν του το λαϊκό αίσθημα. Και τα τραγούδια του Μαρκόπουλου είναι ο ορισμός του λαϊκού αισθήματος στην "έντεχνη" τραγουδοποιία. Τελικά πολύ σωστή η φράση "Δεν κάνουν όλοι για όλα" όσο κι αν ο Παυλίδης αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση. Ξεχωριστή, μα τελείως άλλη απ' αυτήν του Μαρκόπουλου».
Αλλά και ο Ακης Καπράνος: «Άκουσα δυο φορές το άλμπουμ του Παυλίδη, ενός καλλιτέχνη του οποίου την πορεία σέβομαι και θαυμάζω, και αισθάνομαι πως βγήκε κάπως έξω από τα νερά του εδώ. Θέλω να πω, το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με downgrading των αυθεντικών, παρά με νέα, περιπετειώδη και "φρέσκια" εκδοχή τους. Κάτι λείπει, κάτι που δεν σώθηκε στη μετάφραση».
Αλλά και ο Δημήτρης Μανιάτης (βάζω μόνο δημοσιογράφους, όπως καταλαβαίνετε): «Πυρήνας του μεγίστου Γιάννη Μαρκόπουλου ήταν στα μεγάλα έργα του, η συνάντηση των παραδοσιακών οργάνων με την προχωρημένη ενορχήστρωση και πολλά άλλα που δεν είναι της παρούσης. Αν αυτό αφαιρεθεί, έχουμε κάτι άλλο. Δεν ξέρω τι οδήγησε τον συμπαθή Παύλο Παυλίδη να αναμετρηθεί με κάτι που τον ξεπερνά».
Εχω την αίσθηση, επαναλαμβάνω, πως όσοι είναι οπαδοί του Μαρκόπουλου, στραβώνουν με τις νέες εκτελέσεις. Χωρίς να είναι ο κανόνας αυτός. Αντιθέτως, οι υπόλοιποι ανακαλύπτουν πράγματα που τους ηχούν γοητευτικά. Τα τραγούδια της Μοσχολιού παράδειγμα (Μιλώ για τα Παιδιά μου) εμένα δεν μου έλεγαν τίποτε πριν ενώ τώρα με την εκτέλεση του Παυλίδη τα ακούω εντελώς διαφορετικά. Και είναι όντως διαφορετικά. Ολοκαίνουργια.
Μίλησα με τον Παυλίδη για μία μεγάλη συνέντευξη που θα δημοσιευτεί το Σάββατο που μας έρχεται στην Εφημερίδα των Συντακτών. Μεταξύ άλλων λέει και το εξής, ο Παύλος, απαντώντας έτσι σε όλους μας: «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η διασκευή δεν αντικαθιστά το πρωτότυπο. Πάει και στέκεται δίπλα. Αν δεν έχει κάποιο αληθινό βάρος και αξία την παίρνει ο αέρας. Υπάρχει μια φυσική δικαιοσύνη σε αυτά τα πράγματα. Γι αυτό είναι κάπως κωμικό να διαρρηγνύουμε τα ιμάτια μας για μια διαφορετική εκδοχή σε ένα τραγούδι. Υπάρχει και ο χρόνος που είναι μια χαρά κριτής».
