Δύο απόψεις που δεν είναι απαραιτήτως αντικρουόμενες (αν και είναι).
06 Δεκεμβρίου 2024
Του Γιώργου Μυζάλη
Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Όταν έμαθα ότι ο Διονύσης Σαββόπουλος θα κάνει ακόμα μια συναυλία, έσπευσα να βγάλω εισιτήριο. Θα μου πείτε, από τώρα για το καλοκαίρι; Και μάλιστα, στο μακρινό και «άβολο» Terra Vibe; Ναι, και εξηγούμαι: βασικό κίνητρο στις επιλογές συναυλιών, για μένα πια, είναι η προσδοκώμενη συγκίνηση και η ευγνωμοσύνη. Δυο συναισθήματα που προβλέπω θα ενεργοποιηθούν μέσα μου στις 21 Ιουνίου στη Μαλακάσα.
Η «μαρκετινίστικη» πλευρά και το «επετειακό αφήγημα» της εκδήλωσης, ουδόλως με αφορούν. Ούτε και η συζήτηση για το αν ο Σαββόπουλος «ξεπουλήθηκε», άλλαξε, «ξεμωράθηκε», «πρόδωσε» και τα γνωστά. Εμένα με νοιάζουν μόνο τα τραγούδια. Ο πολιτισμικός πλούτος που γεννήθηκε μέσα από αυτό το σώμα και το πνεύμα των ογδόντα ετών πια και οι, ολοένα και λιγότερες, ευκαιρίες που έχω να ανταμώνω μαζί του. Για πόσο ακόμα θα ανεβαίνει στη σκηνή ο άνθρωπος που όρισε τον τραγουδοποιό στη χώρα;
Ήμουν και στο Ηρώδειο το καλοκαίρι. Στη «δική του μεταπολίτευση». Είδα το Σαββόπουλο «μπαρουτοκαπνισμένο», λαβωμένο, ίσως και «λειψό», σα να έχει βγει από μάχη, να υποκλίνεται στο κοινό του. Τον Σαββόπουλο που αγαπάμε να μισούμε. Τον Σαββόπουλο, το αγαπημένο μας «κρεμαστάρι». Δεν θέλω να γίνω μελό, αλλά έχουμε σκεφτεί πόσα του χρωστάμε; Γιατί να επικεντρωθούμε στις «τσαντίλες» που μας προκάλεσε μια ανθρώπινη θέση/τοποθέτησή του και να μην θυμηθούμε τις αμέτρητες φορές που ο μεταφυσικός του πλούτος φρόντισε κάποια δυσκολία μας; Που μας «παραστάθηκε» σε έναν έρωτα ή μας εμψύχωσε σε μια διεκδίκηση; Γιατί πρέπει να μαλώνουμε κάθε φορά; Για κάτι, μάλιστα, που δεν είναι υποχρεωτικό; Αν θες πας, αν δε θες, δεν πας.
Κλείνοντας το σύντομο αυτό κείμενο που μοιάζει να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια ή να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του, κάτι «εκ των έσω»: ο Σαββόπουλος δεν είναι από αυτόν τον πλανήτη. Δεν είναι ένας άνθρωπος σαν όλους εμάς. Αν βρεθείς κοντά του, αν βρεθείς στον ίδιο χώρο μαζί του και, ακόμα περισσότερο, αν έχεις την τύχη να του μιλήσεις δυο στιγμές, θα το διαπιστώσεις φίλτατε αναγνώστη. Θα έπρεπε, βέβαια, να μην σου χρειάζονται όλα αυτά που, ενδεχομένως, να σου μοιάζουν και «ελιτίστικα». Θα έπρεπε απλά να σε (και να με) κάνει να σωπαίνεις και μόνη της η εισαγωγή από το «Ζεϊμπέκικο», πριν καν μπουν τα λόγια: «με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς τριγυρνάμε στα σκοτάδια κι όμως εσύ δεν μας ακούς».
Φυσικά θα είμαι εκεί (καλά να είμαστε). Δεν σκέφτηκα στιγμή να λείπω.
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Θα παίξει, λέει, ο Διονύσης Σαββόπουλος (χρόνια του πολλά επ' ευκαιρίας, να είναι γερός και δυνατός) το καλοκαίρι, στο Rockwave Festival, στο Terra Vibe. Θα παίξει ροκ εννοούν, για τα παιδιά με τα μαύρα ρούχα και τα μαλλιά. Για τα παιδιά δηλαδή με τα οποία ο Σαββόπουλος δεν έχει την παραμικρή σχέση και σύνδεση εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Ούτε καν ως θείος που κάθεται με τη νεολαία.
Και μη βιαστείτε να βγάλετε λάθος συμπεράσματα, δεν εννοώ από πολιτικής άποψης αλλά καθαρά από μουσικής. Το πολιτικής το έχουμε λύσει από τη δεκαετία του 80, ήταν ανέκαθεν συντηρητικός ο τραγουδοποιός, δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να πούμε.
Μουσικά λοιπόν ο Σαββόπουλος δεν είναι ροκ εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και δεν είναι ροκ και το κοινό του φυσικά. Ενα κοινό προχωρημένης ηλικίας, αστικό κατά βάση, που παρακολουθεί τον Σαββόπουλο στο Ηρώδειο και στο Μέγαρο Μουσικής, άντε να πάει και στο Άλσος. Που έχει μάθει να απολαμβάνει ιστορίες από τον τραγουδοποιό, με εκείνη την αδιαμφισβήτητη μαεστρία που διαθέτει στη διήγηση. Τις μόνες φορές που το κοινό αυτό έχει πάει στη Μαλακάσα δεν είναι για συναυλία στο Terra Vive, αλλά για μία καλή μοσχαρίσια μπριζόλα στις ταβέρνες της περιοχής. Δεν ξέρω πόσοι (από αυτούς) θα αγοράσουν εισιτήριο τελικά, αλλά θα ήθελα να είμαι σε μία μεριά να τους βλέπω να φτάνουν, και ακόμα χειρότερα να φεύγουν από το Terra Vibe.
Αν δεν κάνω λάθος, η τελευταία ροκ συναυλία του Σαββόπουλου πρέπει να ήταν πριν από κάποια χρόνια στο Gagarin. Έδειχνε τραγικός, έμοιαζε μα καρικατούρα. Δεν θέλω να δω πόσο ακόμα πιο έξω από τα νερά του θα είναι τώρα.
Προβλέπω μία συναυλία αληθινό φιάσκο, αλλά ειλικρινά εύχομαι να κάνω λάθος.
