Ακολουθήστε μας στο Google news
Όλα αυτά δεν υπάρχει λόγος να συγχέονται επ ουδενί με τις κατά καιρούς πολιτικές ή κομματικές θέσεις που εξέφρασε ή με τις δημόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις του. Δεν έχουμε το δικαίωμα σ' όποιον είτε καλλιτέχνης είναι αυτός είτε πολιτικός- αρθρώσει ένα λόγο που μπορεί να μας προκαλέσει τη δίκαιη, έστω, αγανάκτηση όπως λ.χ. τα πρόσφατα περί μνημονίου από το Νταλάρα- να του πετάμε καρέκλες ή να μην τον αφήνουμε να κάνει τη δουλειά του. Δεν δικαιολογούνται πράξεις βίας εν ονόματι της δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας μερικών.
Ο Νταλάρας έκανε λάθη. Πολλά. Καλλιτεχνικά και μη. Δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι τα τελευταία χρόνια έβαλε νερό στο κρασί του και παρουσίασε τραγούδια, που με το πρόσχημα του λαϊκού κάποια απ' αυτά ήταν κατώτερα της ιστορίας του. Τα διάφορα εμπορικά του ανοίγματα, όπως λ. χ. η συνεργασία του με τον Αντώνη Ρέμο, μπήκαν στο στόχαστρο της κριτικής πολλών. Που δε σταματά εδώ. Λέγεται ότι ο Νταλάρας ήταν παιδί του συστήματος. Του καταλογίζεται ακόμη ότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις. Γίνεται επίσης λόγος και για μια μανία καπελώματος πολλών καλλιτεχνών της νεότερης γενιάς. Δεκτά όλα αυτά και συζητήσιμα. Όμως, δεν μπορεί να τιμωρηθεί για τα όποια λάθη του, μικρά ή μεγάλα, με γιαούρτια, καρέκλες και βρισιές. Υπάρχουν ευτυχώς- κι άλλοι τρόποι αντίδρασης και διαμαρτυρίας σε ό,τι μας πληγώνει και μας διαψεύδει. Που μακάρι να μη τους χάσαμε. «Πως είναι τα πράγματα στην Αθήνα;», ρώτησα ένα φίλο μου χτες. «Κάτι γιαούρτια κάνουν παρέλαση μαζί με ανεγκέφαλους», μου έγραψε. «Και δεν είδαμε -φοβάμαι- τίποτα ακόμα», του απάντησα. Το απεύχομαι, αλλά το φοβάμαι.
Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού...
08 Μαρτίου 2012Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού κι αυτό δεν μπορεί ούτε να αγνοηθεί ούτε να αμφισβητηθεί. Τραγούδησε ωραία τραγούδια, μεγάλα τραγούδια, που άφησαν το στίγμα τους χαραγμένο στο σώμα του τραγουδιού και στις καρδιές όλων μας. Τον εμπιστεύτηκαν οι σημαντικότεροι δημιουργοί μας, συνθέτες, ποιητές και στιχουργοί κι εκείνος με τις ερμηνείες του δικαίωσε το έργο τους, το «πέρασε» στον κόσμο, το σεβάστηκε και το υπερασπίστηκε. Επιπλέον, όλα αυτά τα σαράντα χρόνια που είναι παρών, δημιούργησε μια πολύ γερή και δυνατή επικοινωνία με τον κοινό, όσο λίγοι συνάδερφοί του.Όλα αυτά δεν υπάρχει λόγος να συγχέονται επ ουδενί με τις κατά καιρούς πολιτικές ή κομματικές θέσεις που εξέφρασε ή με τις δημόσιες δηλώσεις και τοποθετήσεις του. Δεν έχουμε το δικαίωμα σ' όποιον είτε καλλιτέχνης είναι αυτός είτε πολιτικός- αρθρώσει ένα λόγο που μπορεί να μας προκαλέσει τη δίκαιη, έστω, αγανάκτηση όπως λ.χ. τα πρόσφατα περί μνημονίου από το Νταλάρα- να του πετάμε καρέκλες ή να μην τον αφήνουμε να κάνει τη δουλειά του. Δεν δικαιολογούνται πράξεις βίας εν ονόματι της δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας μερικών.
Ο Νταλάρας έκανε λάθη. Πολλά. Καλλιτεχνικά και μη. Δεν έχουν άδικο όσοι λένε ότι τα τελευταία χρόνια έβαλε νερό στο κρασί του και παρουσίασε τραγούδια, που με το πρόσχημα του λαϊκού κάποια απ' αυτά ήταν κατώτερα της ιστορίας του. Τα διάφορα εμπορικά του ανοίγματα, όπως λ. χ. η συνεργασία του με τον Αντώνη Ρέμο, μπήκαν στο στόχαστρο της κριτικής πολλών. Που δε σταματά εδώ. Λέγεται ότι ο Νταλάρας ήταν παιδί του συστήματος. Του καταλογίζεται ακόμη ότι εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις. Γίνεται επίσης λόγος και για μια μανία καπελώματος πολλών καλλιτεχνών της νεότερης γενιάς. Δεκτά όλα αυτά και συζητήσιμα. Όμως, δεν μπορεί να τιμωρηθεί για τα όποια λάθη του, μικρά ή μεγάλα, με γιαούρτια, καρέκλες και βρισιές. Υπάρχουν ευτυχώς- κι άλλοι τρόποι αντίδρασης και διαμαρτυρίας σε ό,τι μας πληγώνει και μας διαψεύδει. Που μακάρι να μη τους χάσαμε. «Πως είναι τα πράγματα στην Αθήνα;», ρώτησα ένα φίλο μου χτες. «Κάτι γιαούρτια κάνουν παρέλαση μαζί με ανεγκέφαλους», μου έγραψε. «Και δεν είδαμε -φοβάμαι- τίποτα ακόμα», του απάντησα. Το απεύχομαι, αλλά το φοβάμαι.
