Ακολουθήστε μας στο Google news
Ομολογώ πως έχω μια μικρή αδυναμία στους Muse μια και η καριέρα τους στην Ελλάδα συνδέεται με προσωπικές επαγγελματικές μου επιλογές: όταν το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορούσε στη χώρα μας, γινόμαστε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα που ασχολιόταν μαζί τους μετά τη Γαλλία – η Αγγλία ήταν ακόμη στη φάση «υπάρχει μια καλή live μπάντα σε ένα μικρό label - , όταν κυκλοφορούσαμε special EP με 6 tracks μόνο για την Ελλάδα μπαίναμε στο club με τα συλλεκτικά, όταν πρωτοήρθαν στο Rockwave το 2000 έπαιξαν αμέσως μετά τους Closer, με τον ήλιο να σε χτυπαέι αλύπητα- την ίδια βραδιά που οι Oasis έκαναν αγγαρία χωρίς το Noel, που είχε αποχωρήσει 2 ημέρες πριν.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε ή για την ακρίβεια τόσα όσα οι Muse να θεωρούνται superstar και να μην ηχογραφούν πιά στη μικρή και ασήμαντη Taste Media αλλά σε μια πολυεθνική για όλο το κόσμο. Στο ενδιάμεσο ξαναήρθαν άλλες δυό φορές στην Αθήνα, μία στο Ρόδον και μία στη Μαλακάσα με μια συναυλία υπερπαραγωγή. Στο Ρόδον θυμάμαι την είχαν ψιλοσπάσει στο κόσμο γιατί έπαιξαν το άλμπουμ με τα b sides (Hullabaloo Soundtrack)που μόλις είχαν κυκλοφορήσει και 2 ή 3 από τα γνωστά τους χιτ μόνο.
Το ότι αυτή η μπάντα υπάρχει και λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια κατευθυνόμενη από το ακόρεστο ego του Matthew Bellamy, με όλα τα συν και πλην που μπορεί να εγκυμονεί μια τέτοια αλληλεξάρτηση, είναι ευρύτερα γνωστό. Και δεν είναι παράδοξο ο τραγουδιστής και συνθέτης να «παίρνει» τη μπάντα πάνω του,συνήθως έτσι συμβαίνει... παράδοξο είναι κάθε φορά ο τραγουδιστής να προσπαθεί να χωρέσει όλα τα μουσικά του απωθημένα στην ηχογράφηση ενός δίσκου, κάτι που στο νέο τους άλμπουμ THE RESISTANCE γίνεται πια όχι μόνο εμφανές αλλά και σχεδόν ενοχλητικό για τους φαν του συγκροτήματος. Ή μήπως οι πραγματικοί του φαν έχουν εξικοιωθεί και συγχωρούν τα πάντα; Το άλμπουμ ξεκινάει με τα “Uprising” και “ Resistance” και λες «ουάου...ωραία”, συνεχίζουν από εκεί που μας άφησαν με το “Supermassive Black Hole” ακόμη περισσότερο φανταζί, ακόμη περισσότερο glam, να χτίζουν ακόμη πιο πολύ το τίτλο της rock super μπάντας. Στο “Undisclosed Desires” αρχίζεις να γειώνεσαι και να σκέφτεσαι ότι ο αγαπημένος μας Matt πάει να χτυπήσει τον Timbaland ενώ στο επόμενο “United States of Eurasia” οι Queen συναντάνε τον Λώρενς της Αραβίας και όλοι μαζί –προς το τέλος του τραγουδιού - πάνε στην όπερα να ακούσουν Σοπέν. Στο “Guiding Light” oi Queen(…ξανά αυτοί!) συναντάνε τον Phil Spector για να κερδίσουν το χριστουγεννιάτικο Νο1 της Αγγλίας ενώ στο σχεδόν 7λεπτο “Unnatural Selection” επιτέλους ξαναγίνονται Muse! Το “I Belong To You” ξεκινάει ένα τέλειο pop rock τραγούδι αλλά μετά από 2 λεπτά ο Matt βαριέται και αναπολεί τις ημέρες που πήγαινε στην Όπερα του Παρισιού και έπειτα από άλλα 2 λεπτά ξαναβαριέται και θυμάται κάποιες βραδιές στα Moulin Rouge. Στα υπόλοιπα 12 λεπτά του δίσκου ο Matt και οι Muse διεκδικούν ξανά το τίτλο της καλύτερης μπάντας που φλέρταρε με τη κλασσική μουσική μετά το Bohemian Rapsody των Queen(…άντε πάλι!!!) με το συμφωνικό “Exogenesis” σε τρία μέρη. Τους βλέπω Μέγαρο την επομένη...
Δε ξέρω αν το καταλάβατε ή βγαίνει από τα συμφραζόμενα αλλά μου αρέσουν οι Muse…γι’ αυτό και ασχολούμαι τόση ώρα μαζί τους. Μ’ αρέσουν τα συγκροτήματα που έχουν φαντασία( ο Matt διαθέτει αχαλίνωτη!) και εμπλουτίζουν τις μελωδίες τους από πολλές διαφορετικές πηγές έμπνευσης. Μ’ αρέσει να υπάρχει «θράσος» και τσαμπουκάς στην ηχογράφηση, μ’ αρέσει να μην ξέρεις τι σε περιμένει όταν ξεκινάει το επόμενο τραγούδι. Μ’ αρέσει ο πλουραλισμός και όχι το copy paste σε 10 τραγούδια της ίδιας μανιέρας. Μ’ αρέσει η πολυχρωμία και όχι το ασπρόμαυρο-ίσως σε κάποιες φωτογραφίες μόνο... μ’ αρέσουν οι Muse αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το υπερφίαλο, υπερφιλόδοξο, υπεροπτικό και τρομερά θρασύτατο THE RESISTANCE ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω από αυτούς. Η έπαρση του Matthew Bellamy δεν έχει όρια και δεν ξέρω αν μπορώ να ανεχτώ κάτι τέτοιο...
***1/2
Ομολογώ πως έχω μια μικρή αδυναμία στους Muse μια και η καριέρα τους στην Ελλάδα συνδέεται με προσωπικές επαγγελματικές μου επιλογές.
12 Οκτωβρίου 2009MUSE – THE RESISTANCEΟμολογώ πως έχω μια μικρή αδυναμία στους Muse μια και η καριέρα τους στην Ελλάδα συνδέεται με προσωπικές επαγγελματικές μου επιλογές: όταν το πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφορούσε στη χώρα μας, γινόμαστε η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα που ασχολιόταν μαζί τους μετά τη Γαλλία – η Αγγλία ήταν ακόμη στη φάση «υπάρχει μια καλή live μπάντα σε ένα μικρό label - , όταν κυκλοφορούσαμε special EP με 6 tracks μόνο για την Ελλάδα μπαίναμε στο club με τα συλλεκτικά, όταν πρωτοήρθαν στο Rockwave το 2000 έπαιξαν αμέσως μετά τους Closer, με τον ήλιο να σε χτυπαέι αλύπητα- την ίδια βραδιά που οι Oasis έκαναν αγγαρία χωρίς το Noel, που είχε αποχωρήσει 2 ημέρες πριν.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε ή για την ακρίβεια τόσα όσα οι Muse να θεωρούνται superstar και να μην ηχογραφούν πιά στη μικρή και ασήμαντη Taste Media αλλά σε μια πολυεθνική για όλο το κόσμο. Στο ενδιάμεσο ξαναήρθαν άλλες δυό φορές στην Αθήνα, μία στο Ρόδον και μία στη Μαλακάσα με μια συναυλία υπερπαραγωγή. Στο Ρόδον θυμάμαι την είχαν ψιλοσπάσει στο κόσμο γιατί έπαιξαν το άλμπουμ με τα b sides (Hullabaloo Soundtrack)που μόλις είχαν κυκλοφορήσει και 2 ή 3 από τα γνωστά τους χιτ μόνο.
Το ότι αυτή η μπάντα υπάρχει και λειτουργεί όλα αυτά τα χρόνια κατευθυνόμενη από το ακόρεστο ego του Matthew Bellamy, με όλα τα συν και πλην που μπορεί να εγκυμονεί μια τέτοια αλληλεξάρτηση, είναι ευρύτερα γνωστό. Και δεν είναι παράδοξο ο τραγουδιστής και συνθέτης να «παίρνει» τη μπάντα πάνω του,συνήθως έτσι συμβαίνει... παράδοξο είναι κάθε φορά ο τραγουδιστής να προσπαθεί να χωρέσει όλα τα μουσικά του απωθημένα στην ηχογράφηση ενός δίσκου, κάτι που στο νέο τους άλμπουμ THE RESISTANCE γίνεται πια όχι μόνο εμφανές αλλά και σχεδόν ενοχλητικό για τους φαν του συγκροτήματος. Ή μήπως οι πραγματικοί του φαν έχουν εξικοιωθεί και συγχωρούν τα πάντα; Το άλμπουμ ξεκινάει με τα “Uprising” και “ Resistance” και λες «ουάου...ωραία”, συνεχίζουν από εκεί που μας άφησαν με το “Supermassive Black Hole” ακόμη περισσότερο φανταζί, ακόμη περισσότερο glam, να χτίζουν ακόμη πιο πολύ το τίτλο της rock super μπάντας. Στο “Undisclosed Desires” αρχίζεις να γειώνεσαι και να σκέφτεσαι ότι ο αγαπημένος μας Matt πάει να χτυπήσει τον Timbaland ενώ στο επόμενο “United States of Eurasia” οι Queen συναντάνε τον Λώρενς της Αραβίας και όλοι μαζί –προς το τέλος του τραγουδιού - πάνε στην όπερα να ακούσουν Σοπέν. Στο “Guiding Light” oi Queen(…ξανά αυτοί!) συναντάνε τον Phil Spector για να κερδίσουν το χριστουγεννιάτικο Νο1 της Αγγλίας ενώ στο σχεδόν 7λεπτο “Unnatural Selection” επιτέλους ξαναγίνονται Muse! Το “I Belong To You” ξεκινάει ένα τέλειο pop rock τραγούδι αλλά μετά από 2 λεπτά ο Matt βαριέται και αναπολεί τις ημέρες που πήγαινε στην Όπερα του Παρισιού και έπειτα από άλλα 2 λεπτά ξαναβαριέται και θυμάται κάποιες βραδιές στα Moulin Rouge. Στα υπόλοιπα 12 λεπτά του δίσκου ο Matt και οι Muse διεκδικούν ξανά το τίτλο της καλύτερης μπάντας που φλέρταρε με τη κλασσική μουσική μετά το Bohemian Rapsody των Queen(…άντε πάλι!!!) με το συμφωνικό “Exogenesis” σε τρία μέρη. Τους βλέπω Μέγαρο την επομένη...
Δε ξέρω αν το καταλάβατε ή βγαίνει από τα συμφραζόμενα αλλά μου αρέσουν οι Muse…γι’ αυτό και ασχολούμαι τόση ώρα μαζί τους. Μ’ αρέσουν τα συγκροτήματα που έχουν φαντασία( ο Matt διαθέτει αχαλίνωτη!) και εμπλουτίζουν τις μελωδίες τους από πολλές διαφορετικές πηγές έμπνευσης. Μ’ αρέσει να υπάρχει «θράσος» και τσαμπουκάς στην ηχογράφηση, μ’ αρέσει να μην ξέρεις τι σε περιμένει όταν ξεκινάει το επόμενο τραγούδι. Μ’ αρέσει ο πλουραλισμός και όχι το copy paste σε 10 τραγούδια της ίδιας μανιέρας. Μ’ αρέσει η πολυχρωμία και όχι το ασπρόμαυρο-ίσως σε κάποιες φωτογραφίες μόνο... μ’ αρέσουν οι Muse αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το υπερφίαλο, υπερφιλόδοξο, υπεροπτικό και τρομερά θρασύτατο THE RESISTANCE ήταν αυτό που ήθελα να ακούσω από αυτούς. Η έπαρση του Matthew Bellamy δεν έχει όρια και δεν ξέρω αν μπορώ να ανεχτώ κάτι τέτοιο...
***1/2
