Το κομματάκι παλιό, ο στίχος κλισεδάτος αλλά εξόχως αποκαλυπτικός για τη σωρεία στερεοτύπων, που κρύβει. Από δαύτα που πάνε κα σφηνώνονται ύπουλα μέσα σε κάθε κύτταρο μπολιάζοντας την κυτταρική μνήμη προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Η τύπισσα στο ραδιόφωνο τραγουδάει : I like my man like I like my coffee, strong, hot and sweet….
18 Σεπτεμβρίου 2009
Το κομματάκι παλιό, ο στίχος κλισεδάτος αλλά εξόχως αποκαλυπτικός για τη σωρεία στερεοτύπων, που κρύβει.
Από δαύτα που πάνε κα σφηνώνονται ύπουλα μέσα σε κάθε κύτταρο μπολιάζοντας την κυτταρική μνήμη προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Η τύπισσα στο ραδιόφωνο τραγουδάει : I like my man like I like my coffee, strong, hot and sweet….
Αλλάζω σταθμό.
Προσωπικά προτιμώ, my coffee black… My man…μελαχρινό τον λες, το δε καλοκαίρι σοκολατίζει κάργα, αλλά αυτόν θέλω χωρίς παρεμβαίνουσες συνεκδοχές του καφέ.
Αυτό λέγεται συγχρονικότητα…
Aλλάζω μπάντα και σταθμό, πέφτω πάνω στο ρεφρέν: «I didn’t Know I was looking for love until I found it…»
Χτυπά το κινητό. Bluetooth γιοκ. Θέλω τουλάχιστον ένα χέρι να οδηγήσω.
Φίλη αγαπημένη στην άλλη άκρη του wireless, κλαίουσα, πολύ καιρό single ανεξήγητα πως για την εμφάνιση της.. αλλά δεν είναι πάντα έτσι..
Η κουβέντα καταλήγει κοντολογίς στα ίδια.
Ξέρει τι τύπο άντρα θέλει και δεν τον βρίσκει..
Θα φταίνε μάλλον τα άστρα…
Κλείνουμε.
Με τα δύο χέρια πλέον στο τιμόνι αναρωτιέμαι τί επιφέρει το προσδοκώμενο.
Όταν έστω και σε άτυπη λίστα ξέρεις τί θες και δεν αρκείσαι στα άλλα; Ή μήπως αυτό ελάχιστα διαφέρει από τη σαββατιάτικη λίστα του Βασιλόπουλου, εφόσον κι αυτό γίνεται με τέτοιο προγραμματισμό;
Μήπως είναι πιο διασκεδαστικό, γιατί δε ξέρω σίγουρα αν είναι καλύτερο, να προχωράς πάνω στα σκισμένα κομμάτια μιας λίστας, που έχεις αμφισβητήσει για την εγκυρότητα και σίγουρα για την αποτελεσματικότητα της αφού δε μιλάμε για Λούρπακ ή για Βιτάμ, ή μήπως όχι αφού η δύναμη χωρίς τον παρεμβατισμό του ελέγχου είναι 600 άλογα σε ένα αυτοκίνητο χωρίς φρένα;
Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν τη ζωή όπως τους έρχεται.
Με ευελιξία.
Σχεδόν με εικαστική πλαστικότητα.
Κι άλλοι που στέκουν ακλόνητοι κι αμετακίνητοι.
Κι δύο εκδοχές υμνούν τη συνέπεια.
Μόνο που κάθε μία ορίζει αλλιώς την οπτική παρατήρησης κι άρα θεωρεί αλλού τον εντοπισμό της οριογραμμής.
Συνεπής στη λίστα.
Συνεπής στην αειθαλή εξέλιξη.
Ο Κρέοντας στον Οιδίποδα είχε πει, πως τα δένδρα που γέρνουν αντέχουν στους ανέμους.
Η αδερφή μου λέει, πως για να πας στην αλλαγή επιβάλλεται να έχεις ισχυρή πεποίθηση ασφάλειας.
Η γιαγιά μου σε μπακαλική αριθμητική έλεγε, πως ένα κρατάς ίδιο κι ένα αλλάζεις, εννοώντας πως η σταθερά και η μεταβλητή σε χρονισμό είναι η νομοτέλεια της εξέλιξης αλλά και της ισορροπίας.
Προσωπικά δεν έχω να πω το δικό μου καταληκτικό life motto…
Ας αφήσει ο Κανελλόπουλος μια σειρά κενή να διαβάσει ο καθένας το δικό του, ούτως ή άλλως, άλλο γράφεται κι άλλο διαβάζεται.
Αφού ο καθένας έχει την άποψη του κι ως γνωστόν υπάρχουν δύο απόψεις, η δική μας και η λάθος…
Είναι σαν τις αλήθειες, αυτή που ζεις, αυτή που βολεύει κι αυτή που θα ήθελες να ισχύει…
Αλλά εν τέλει δε βρίσκω πουθενά σε αυτόν τον απανταχού μεταβαλλόμενο άτλαντα των απόψεων και των κοσμοθεωριών ούτε μισή θέση να εντάξω τα στερεότυπα.
Ίσως γιατί ακόμη κι αν το δεχτώ σα λίστα προδιαγραφών επουδενί δε δέχομαι μια λίστα εξαιρέσεων…
Είναι σα να ζητάς κάποιον να πέσει από τον 19ο όροφο και να μη σκίσει το ρούχο του αυτοκτονώντας.
Χρειάζεται και μέσα σε αυτό που προσωπικά θεωρώ παραλογισμό κάποιος να κοιτά το δάχτυλο αντί για το φεγγάρι, αλλιώς πώς θα γνωρίσει τόσο εξαίρετα την κινητική του ανατομία για να το κουνήσει δεικτικά και μεμφόμενος για κάθε τι και κάθε έναν που αλλάζει;
Είναι σπουδαία η αλλαγή.
Εδώ και το Πασοκ με το ομώνυμο σλόγκαν έβγαλε τόσες κυβερνήσεις..
Αλλά όταν αλλάζει η αλλαγή και γίνεται στασιμότητα, τίποτα δε φτουράει, ούτε στην πολιτική, ούτε στη ζωή, ούτε στη φύση..
