Τετάρτη βράδυ στην Αθήνα, που να τρέχεις τώρα στο Gagarin για να παρακολουθήσεις ένα από τα πιο εμπνευσμένα, παγκοσμίως, συγκροτήματα του black metal. Ίσως και να μην υπάρχει και κοινό βέβαια, να είμαστε ένα κοινό ανάδελφο εμείς οι άλλοι, who knows. Έτσι, μείναμε 150-200 νοματαίοι να βλέπουμε τον George Clarke να «φτύνει» τα λόγια και να καθοδηγεί τη μπάντα σαν να διευθύνει μία ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα. Και πίσω από αυτό το προπέτασμα θορύβου να κρύβονται ωραίες μελωδίες, μελωδίες που θα τις ήθελα σε κάποιες στιγμές να περνούν μπροστά, να προσπερνούν τα χαώδη φωνητικά. Η ένταση φυσικά στο maximum, δεν μπορούσες να μιλήσεις ούτε καν στο αυτί του διπλανού σου, ένας γοητευτικός «θόρυβος». 

 

Μία ώρα περίπου έμειναν στη σκηνή συνολικά οι Deafheaven. Ίσως και 5-10 λεπτά παραπάνω. Σύντομοι και περιεκτικοί. Μας έδωσαν και τους χαιρετισμούς της από το Σαν Φρανσίσκο. Κι έπαιξαν, όπως λέει και ο κιθαρίστας τους Kerry McCoy, «faster, darker, a lot heavier and far more experimental» από οποιαδήποτε άλλη φορά. 

Είμαστε, μουσικά, ένας λαός για τα μπάζα... Μας αξίζουν αυτά που έχουμε και αυτά που ακούμε.