Ο κινηματογράφος και η μουσική ενώθηκαν σε μια σκηνή, φέρνοντάς μας άρωμα από τα παλιά. Η ιδέα  να μετατραπεί το Ηρώδειο σε… θερινό σινεμά- εξαιρετικά πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα- κέρδισε τους φίλους του βωβού κινηματογράφου, αλλά και της μουσικής. Μπορεί το θέατρο να μην ήταν ασφυκτικά γεμάτο, ωστόσο, αυτό που αμέσως μπορούσε κανείς να παρατηρήσει, ήταν η παρουσία πληθώρας τουριστών, που έχουν κατακλύσει το ιστορικό κέντρο των Αθηνών ήδη από την αρχή της θερινής σεζόν. Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και φυσικά Ιάπωνες απόλαυσαν το οπτικοακουστικό θέαμα με τον οικουμενικό και ουμανιστικό χαρακτήρα, που εύκολα καταρρίπτει γλωσσικά και εθνικά σύνορα.

 

Λίγο μετά τις εννιά, και ενώ το τελευταίο φως του ήλιου έσβηνε σιγά σιγά, τα μέλη της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών πήραν θέση στη σκηνή που στήθηκε ακριβώς κάτω από το λευκό πανί. Ο Διευθυντής ορχήστρας, κύριος Μίλτος Λογιάδης, εμφανίστηκε… «ταμπλετούχος», προκειμένου να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο του συγχρονισμού της εικόνας με τη ζωντανή μουσική. Όπως είναι φυσικό, το αναλόγιο με την παρτιτούρα δεν αρκούσε για το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς ο κορυφαίος μαέστρος έπρεπε να βλέπει όσα και οι θεατές. Έτσι, οι νέες τεχνολογίες επιστρατεύτηκαν για να υποστηρίξουν το έργο του. 

 

Η ταινία «Ο Χρυσοθήρας» του 1925 ανήκει στις σημαντικότερες όλων των εποχών και δίνει πάντοτε δυναμικά το παρόν στις εκάστοτε λίστες με τα αριστουργήματα της Έβδομης Τέχνης. Ο Τσάρλι Τσάπλιν έγραψε ακόμη και τη μουσική του έργου, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων διάσημες μελωδίες (π.χ. «Το πέταγμα της μέλισσας» του Ρίμσκι-Κόρσακωφ).

 

 Ο πυρετός του χρυσού που εξαπλώθηκε στις ΗΠΑ γύρω στο 1897 αποτελεί το φόντο της ιστορίας. Ο γνωστός και αξιαγάπητος Σαρλό ταξιδεύει, όπως χιλιάδες άλλοι τυχοδιώκτες, στην παγωμένη Αλάσκα, αναζητώντας το δικό του μερίδιο πλούτου. Οι κακουχίες που περνάει παρουσιάζονται με τρόπο ξεκαρδιστικό, όπως και οι ακρότητες στις οποίες καταφεύγει στο όνομα της επιβίωσης (π.χ. ο ήρωας αναγκάζεται να φάει μια μπότα για να μην πεθάνει από την πείνα…). Η αναζήτηση χρυσού, όμως, καταλήγει σε διαφορετικά και μάλλον απρόσμενα ευρήματα, καθώς ο ήρωας γνωρίζει και κερδίζει τελικά την καρδιά της όμορφης Τζώρτζια. 

 

Ακόμη και στις πλέον αντίξοες συνθήκες ο Τσάρλι Τσάπλιν τοποθετεί την αγάπη στο κέντρο του κόσμου του. Έτσι, κατάφερε να μας χαρίσει έργα αθάνατα στον χρόνο και πάντοτε επίκαιρα και πανανθρώπινα. Η συνάντηση τόσων θεατών με διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα στο Ηρώδειο επιβεβαιώνει το παραπάνω. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι μία ταινία (και μάλιστα βωβού κινηματογράφου) κατάφερε να φέρει κοντά τους φίλους της εικόνας και του ήχου. Η ιδέα ήταν από μόνη της υπέροχη: Δύο αισθήσεις που συχνά εμφανίζονται αντικρουόμενες (κουλτούρα της εικόνας vs ακουστική κουλτούρα) βρήκαν ένα μοναδικό, κοινό τόπο ισότιμης συνύπαρξης. Ο θεατής-ακροατής είχε τη συναρπαστική ευκαιρία να κάνει ένα διπλό ταξίδι στο χρόνο: Από τη μία ο μνημειώδης χαρακτήρας του Ηρωδείου και από την άλλη το περιεχόμενο της παράστασης, που έφερε το κοινό κοντά σε μια εποχή όπου οι παλιές τεχνολογίες ήταν ακόμη νέες και ο κινηματογράφος ήταν το Όγδοο Θαύμα του κόσμου. 

 

Το Φεστιβάλ Αθηνών συνεχίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, με παραστάσεις αφιερωμένες στη μουσική, το θέατρο, το χορό κλπ.

 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το αναλυτικό πρόγραμμα και τα εισιτήρια των παραστάσεων: http://www.greekfestival.gr/gr/