Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στη φετινή χθεσινοβραδυνή (25/6/2014) εμφάνιση του Μάλαμα στον ίδιο χώρο. Ο στίχος των Κατσιμιχαίων λέει: «τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά». Στην προκειμένη περίπτωση, και για τη συναυλία του χθες, κρατάμε το πρώτο σκέλος του.

 

Χθες το βράδυ στους Βράχους τίποτα δεν είχε αλλάξει. Το playlist έμοιαζε πολύ με το περσινό και οι απαραίτητες προσθήκες τραγουδιών από τον τελευταίο δίσκο δεν βοήθησαν ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή, μάλιστα, που ακούστηκαν τρία απανωτά καινούργια τραγούδια (δύο από την «Κύρβα» (Μέδουσα, Λίμνη), το δίσκο του Μαστοράκη, κι ένα από τον «Χάρτη» - Όρκος), ένιωσα το πρόγραμμα να κάνει «κοιλιά», καθότι ο κόσμος δεν τα ήξερε πολύ καλά. Γρήγορα επανήλθε, βέβαια – οφείλουμε να το επισημάνουμε – με το «Πουλί σε δέντρο αρχοντικό» και τα «Μεταξωτά».  
 

Παρ' όλες τις ομοιότητες, η κοσμοσυρροή ήταν πρωτοφανής. Το κοινό έδωσε και φέτος «ψήφο εμπιστοσύνης» στο Σωκράτη Μάλαμα, γεμίζοντας ασφυκτικά το Θέατρο Βράχων, και θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Όσον αφορά σε μένα, θα μπορούσα κάλλιστα να δώσω και στο φετινό review τον τίτλο του περυσινού (σ.σ. «Ιδρώνει τη φανέλα»), αλλά δεν θα το κάνω. Γιατί φέτος δεν «ταξίδεψα» όσο πέρυσι. Δεν ευχαριστήθηκα το ίδιο ταξίδι και πάλι. Πήγα στο ίδιο αγαπημένο μέρος, αλλά δεν το εκτίμησα όσο τις προηγούμενες φορές, γιατί είχα ξαναπάει. Η φετινή συναυλία του Μάλαμα στους βράχους μου προκάλεσε τον εξής συνειρμό: σκέφτηκα την Μπαρτσελόνα και την εθνική Ισπανίας, που την «πάτησαν» φέτος (οι ποδοσφαιρικές επιρροές στα κείμενά μου συνεχίζονται). Και οι δυο αυτές ομάδες παρουσίασαν πριν από μερικά χρόνια έναν ξεχωριστό τρόπο παιχνιδιού που λατρεύτηκε από τους απανταχού ποδοσφαιρόφιλους. Ο τρόπος αυτός, που τα πρώτα χρόνια ήταν ελκυστικότατος και δεν αντιμετωπιζόταν από τους αντιπάλους του, έγινε με τον καιρό βαρετός και προβλέψιμος με τα πρόσφατα αποτελέσματα να συνιστούν την αποκαθήλωσή του. Αυτό, επ’ ουδενί, δεν σημαίνει ότι δεν θα ξαναδούμε τη Μπάρτσα ή ότι δεν θα επανέλθει στις διακρίσεις η Εθνική Ισπανίας. Ίσως όμως να χρειάζονται ανανέωση ή ξεκούραση. 
 

Αντίστοιχα, για μένα, το ίδιο  – τηρουμένων των αναλογιών –  χρειάζεται και ο Μάλαμας. Ο Μάλαμας και πολλοί άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες, θα προσέθετα. Επειδή όμως η ελληνική μουσική σκηνή απευθύνεται σε μια μικρή αγορά και επειδή τα «γήπεδα» γεμίζουν, δεν θα το κάνει. Επομένως, επαφίεται στον εκάστοτε σαν κι εμένα να αντιμετωπίσει την όποια επανάληψη ή μονοτονία, εφόσον, φυσικά, την εκλαμβάνει ως τέτοια. Αν οι καλλιτέχνες μας δεν απέχουν κάθε τόσο (βλ. Θανάσης Παπακωνσταντίνου) προκειμένου να «μας λείψουν», μπορούμε να απέχουμε εμείς, μέχρι να τους αναζητήσει το dna μας ξανά. Και αυτό είναι το μόνο βέβαιο που θα συμβεί.   

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Χουλάκη