Όχι πως δεν είναι γνωστός και αναγνωρισμένος ο Παυλίδης, απλώς δεν είναι τόσο όσο θα έπρεπε. Όσο του αξίζει πραγματικά. Ένας μεγάλος ποιητής με εμπνευσμένο στίχο χωρίς ίχνος μιζέριας. Σπάνιο αυτό, πολύ σπάνιο. Από τους σπουδαιότερους στην ελληνική μουσική. Το θεωρώ και άδικο δηλαδή, να υμνούμε κάτι έντεχνους τύπους που πνίγονται στη θλίψη και να μην έχουμε τοποθετήσει τον Παύλο στη θέση που του αρμόζει. 

Το προηγούμενο Σάββατο δε στο «UP Festival» έδωσε μία από τις καλύτερες συναυλίες της καριέρας του. Το έλεγε και ο ίδιος δηλαδή, ήταν μία εμφάνιση μαγική, ένα live που το ζούσες και το ένιωθες εκείνη την ώρα πως είναι μοναδικό. «Ήμουν κι εγώ εκεί». Η εμφάνιση με τα περισσότερα stage diving του φεστιβάλ (η φωτογραφία της Μαρίζας Καψαμπέλη είναι από το μεσημεριανό soundcheck). Περισσότερα stage dives και από τους Last Drive για να καταλάβετε. Τον ακούς τον Παυλίδη, προσέχεις τους στίχους του και υποκλίνεσαι, ακόμα κι αν «εκεί βαθιά που έχεις κρυφτεί η λύπη κι η χαρά έχουνε να 'ρθουν χρόνια». Και, «πόσες φορές θα στρίψει αυτή η σφαίρα ώσπου ν’ αρχίσω πια να σ’ εμπιστεύομαι ώσπου να πάψω να φοβάμαι. Μου είχες πει πως θα `ρθει κάποια μέρα που ό,τι αντικρίζω θα το ερωτεύομαι, τώρα αρχίζω και θυμάμαι».

 

Και να ένας στίχος, πολιτικής υφής κι ας προέρχεται από το «Αερικό», ένας στίχος που λέει με δύο κουβέντες όσα πράγματα δεν μπορούν να μας πουν οι πολιτικοί σωτήρες μας με τις φανφάρες τους και τα μεγάλα λόγια.
«Όσοι δε θέλουν να θυμούνται
πότε και που αντισταθήκαν,
ποια τείχη γκρέμισες και βγήκαν,
ποιες φυλακές να μη φοβούνται,
τώρα σε θέλουνε σκυφτό,
τώρα σε θέλουν νικημένο,
ανήμπορο κι υποταγμένο
για να ξεχνάνε αυτό που ήταν».