Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
 

Οι Thee Holy Strangers  επί σκηνής, ανεβάζουν τη διάθεση και όλοι αναμένουμε τους Dead Brothers να ταΐσουν τα γούστα μας με λίγο κυνικό και σκοτεινό ρομαντισμό. Double bill από τα λίγα κι εκλεκτά. 
 

Τα φώτα ανάβουν, η σκηνή είναι άδεια και η μουσική ακούγεται από το μπαρ του Gagarin πίσω από το ανυπόμονο κοινό! Όλα είναι όπως την προηγούμενη φορά που τους είδαμε και οι fans των Dead Brothers χαμογελάμε γνωρίζοντας καλά ότι η συνέχεια θα είναι επική. Μια μπάντα- θίασος! Επιλέγουν να φορούν μάσκες των γιατρών της πανούκλας, αυτών των μεσαιωνικών κομπογιαννήτιδων που ακουμπούσαν τους ανθρώπους από μακριά με ένα ξύλο για να προστατευτούν από την αρρώστια. Τα όρια μεταξύ bluegrass, jazz, blues και americana είναι αδιευκρίνιστα. Και κάπως έτσι, με γκροτέσκ παρουσία, έντονη θεατρικότητα και μια κωμική ζοφερότητα στους στίχους, παρουσιάζουν μια παρωδία για τα περίεργα της ζωής κοιτώντας τα με χαμόγελο σαρκαστικό· όπως κάνουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι «ο Διάβολος είναι ο normal τύπος και ο Θεός κάτι από τα όνειρά μας»


 

Ο φανταστικός frontman τους, Alain Croubalian, και οι υπόλοιποι «νεκροί» πρωταγωνιστές της νύχτας, φτιάχνουν το απόλυτο avant garde σκηνικό μυσταγωγίας, υπό τους ήχους του μπάντζο, του «δωρικού» εκκλησιαστικού οργάνου, του «πονηρού» μαντολίνου και του παιχνιδιάρικου ταμπούρου, που αντί για encore κορυφώνεται unplugged στο... μπαρ του Gagarin, σαν τζαμάρισμα χαρακτήρων του Tim Burton σε κάποιο καμπαρέ του ΄20 υπό την επήρεια όπιου.  

Από όλα τα παράδοξα που μας εξιστόρησαν για ακόμα μια φορά με αξιοζήλευτη υποκριτική δεινότητα θα μοιραστούμε για το τέλος κάτι για να συνεχίσουμε με δύναμη και τόλμη οτιδήποτε μας πάει μπροστά: «There might come a day / when the lord will embrace me / so son get on your knees and pray / I am all you got / but until that day / I am all I got».