Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Δεν είναι μόνο πρωτοπόροι στην post rock, δεν είναι μόνο έντονα ηλεκτρονικοί, δεν είναι μόνο επηρεασμένοι από τη metal, είναι οι μαγικά δυναμικοί Maybeshewill και το θερμότατο κοινό τους αποθέωσε στη σκηνή του Fuzz, εκπλήσσοντας ακόμα και τους ίδιους, γιορτάζοντας τα δέκατα και τελευταία τους γενέθλια. Με αρκετό κόσμο κάτω αλλά κλειστόν τον εξώστη. Οι κιθάρες τους στα τέρματα και το ταξίδι κύλησε αποδεικνύοντας ότι η μουσική δε χρειάζεται στίχους για να είναι υποβλητική, να προκαλεί δέος και ανατριχίλα ως τα νύχια, να μοιάζει με κύμα συγχορδιών που σε παρασύρουν κάπου μακριά αλλά οικεία.



Δεν είναι τυχαίο που το ένα εκ των δύο κομματιών τους με «στίχους» που έπαιξαν χθες, μας παροτρύνει σε θυμό για όσα καταπατούν την ύπαρξή μας, κάνοντας replay στο αγαπημένο προφητικό Network: «Είμαι άνθρωπος γαμώτο! Η ζωή μου έχει αξία»! Το δεύτερο; Ήταν κάτι σαν αφιέρωση, αφού ακούστηκε στο encore, αν και ακράδαντα πιστεύουμε ότι γνωρίζουν ότι στο ελληνικό κοινό, εν μέσω προσφυγικής έξαρσης αλλά και μεταναστευτικής αποδημίας, το λυρικό Hefilms the clouds, ακούστηκε πολύ πιο διαχρονικό: Now we are apart/ though not through choice/ Dowe stay mute/ or raise our voice?

Ωραίο ερώτημα, όμορφες σκέψεις, αξέχαστο live, που μας άφησε για αναμνηστικό μια συλλεκτική χειρόγραφη playlist. Αν στα εξήντα μας κάνουν reunion, θα είμαστε και πάλι εκεί!