Του Γιάννη Κουλουκάκου

 

Πέμπτη απόγευμα λοιπόν στο Λονδίνο. «The garage» ο χώρος τον οποίο ομολογώ επισκέφτηκα για πρώτη φορά. Ωραίος, καθαρά συναυλιακός. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται λίγο πριν τις 19:00. Αυτή ήταν και η ώρα που άνοιγαν οι πόρτες. Παρ' ότι ο θρύλος θέλει τις συναυλίες στην Αγγλία να ξεκινάνε ακριβώς στην ώρα τους τα πραγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Έχει τύχει να περιμένω και 1 ώρα έξω από συναυλιακό χώρο μέχρι να ανοίξουν οι πόρτες. Παρ' όλα αυτά στις 19:15 οι πόρτες άνοιξαν πράγματι και ο κόσμος άρχισε να μπαίνει. Παντού μέσα έβρισκες κολλημένο το πρόγραμμα. Ήξερες τι ώρα θα βγει ο Leon Of Athens, πόσο θα κρατήσει η αλλαγή και πόσο θα παίξει ο Παυλίδης. Και έτσι έγιναν τα πράγματα. 

 

Στις 20:00 λοιπόν. την πρώτη καλησπέρα μας την είπε ο Leon Of Athens (Leon Veremis) με τη μπάντα του. Η αλήθεια είναι ότι με τον Leon έχω ένα δέσιμο απίστευτο (χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει, είναι το δικό μου μυστικό). Βλέπεις, η πρώτη συναυλία που είδα στην Αγγλία ήταν δική του. Χωρίς προγραμματισμό, έτυχε να παίζει στο Liverpool την ημέρα που μετανάστευσα. Πάντα θα με αγγίζει αυτή η θετική αύρα που έχει. Αυτή η αίσθηση που βγάζει μέσα από τη μουσική του και το χαμόγελό του την ώρα που είναι στη σκηνή. Ορισμένες φορές αυτό το χαμόγελο το υποτιμάμε, αλλά είναι τόσο σημαντικό σε κάποιους καλλιτέχνες όσο και όλα τα άλλα στοιχεία τους.
 

Ο Leon έπαιξε για 33' (φαντάσου να κράταγες και σημειώσεις θα πεις, αλλά το κουσούρι φεύγει τελευταίο, πάντα κοιτάς ρολόι όταν ξεκινάει και όταν τελειώνει  ο καλλιτέχνης). Τραγούδια από τους προηγούμενους δίσκους του αλλά και 2 καινούργια, από όσα ηχογραφεί αυτή την εποχή. Η μπάντα του προσεγμένη στην εντέλεια. «Καλοί παίκτες» που έλεγαν και οι παλιοί και συντονισμένοι. Αν έγιναν λάθη δεν κατάλαβα ούτε ένα και η ατμόσφαιρα καταπληκτική. Τα 300 με 350 άτομα που είχαν ήδη έρθει στον χώρο έδειχναν να το απολαμβάνουν. Και γιατί όχι άλλωστε. Έλλειψη άγχους και επαγγελματισμός. Ιδανικός συνδυασμός. Baby Asteroid και Children Of Tomorrow οι καλύτερες στιγμές. Τα 2 καινούργια τραγούδια Aeroplane και Dreamcatchers δείχνουν ότι ο καινούργιος δίσκος θα είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις από έναν καλλιτέχνη ο οποίος έκανε ένα τόσο μεγάλο βήμα στην καριέρα του, να μεταναστεύσει και να κυνηγήσει το όνειρο της Αγγλικής σκηνής. Δείχνουν δηλαδή ότι όχι απλά βελτιώνεται, αλλά το κυριότερο, εξελίσσεται. Σημαντική η διαφορά τους. Αν όμως τα πετύχεις και τα δυο έχεις κερδίσει το Τζόκερ μετά από πολλά χριστουγεννιάτικα jack pot και μάλιστα είσαι ο μοναδικός τυχερός.  Σημείωση: Την ώρα που η μπάντα έπαιζε το aeroplane και εγώ χόρευα με πλησιάζει αγγλίδα η οποία με ρωτάει πώς λένε την μπάντα. Έβγαλε μάλιστα χαρτάκι και σημείωσε το όνομα για να μην το ξεχάσει. Πείτε με προληπτικό αλλά κάτι τέτοια τα μετράω.

 

Ο Παυλίδης βγήκε στη σκηνή στις 20:50. Ήταν η 2η εμφάνιση του μέσα σε περίπου 7 μήνες στο Λονδίνο. Θεωρητικά μεγάλο ρίσκο για οποιονδήποτε Έλληνα καλλιτέχνη. Αλλά, διάολε, είναι ο Παύλος. Ήρθε με καινούργιο δίσκο άλλωστε. Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, ελάχιστοι έδειξαν να ξέρουν τα νέα τραγούδια. Όχι γιατί δεν είναι καλός. Επειδή είναι πολύ φρέσκος και οι ρυθμοί ειδικά στο Λονδίνο είναι διαφορετικοί. Σε μια πόλη με αυτούς τους ρυθμούς η δυνατότητα ενημέρωσης για κάτι που δεν παίζει το ραδιόφωνο ή τα τοπικά ΜΜΕ είναι λίγο πιο δύσκολη.
 

Ο κόσμος ήταν ήδη ζεστός. Κάποια θέματα στον ήχο που είχε ο Παύλος στο stage δεν έδειξαν να πτοούν κανέναν. Εκτός από τον ίδιο. Ευτυχώς το team του έχει εξαιρετικούς ηχολήπτες και έλυσαν το θέμα γρήγορα. Από εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγινε πραγματικά ένα άλλο live. Ο Παύλος είναι ένας εξαιρετικός επαγγελματίας. Αν δεν είσαι 35 και δεν τον έχεις δει 40 φορές όπως εγώ μπορεί να μην καταλάβαινες ότι κάτι τον χαλάει μέχρι την ώρα που έφτιαξε ο ήχος που είχε στα αυτιά του. Από εκείνο το σημείο η διάθεση του άλλαξε και το υπόλοιπο live το έκανε πετώντας. Μετέτρεψε όλη την ενέργεια που είχε σε θετική και πέταξε όλη του την ένταση στα... μούτρα μας. Και την χόρεψε όλη μαζί μας. Με τραγούδια δικά του αλλά και από τα Ξύλινα Σπαθιά. Ελάχιστα από τον καινούργιο δίσκο. Φαντάζομαι όσο περνάει ο καιρός θα εντάσσει κι άλλα στο πρόγραμμα. Άλλωστε ήταν διαβασμένος. Ήξερε τον κόσμο από την προηγούμενη εμφάνιση. Έπαιξε μαζί με το encore για 2 ώρες και 10 λεπτά. Έλεγε συνέχεια 1 επιπλέον τραγούδι. Όποιο ζήταγε ο κόσμος ή όποιο ήθελε αυτός και οι μουσικοί του. Ήταν προφανές ότι είχε βγει έξω από το πρόγραμμα αλλά το απολάμβανε. 
22:55 χαιρέτησε, άναψαν τα φώτα και μια εξαιρετική εμφάνιση έφτασε στο τέλος της. 

 

Αλήθεια είναι ανούσιο να σας πω πόσο καλοί είναι οι μουσικοί του Παυλίδη, πόσο δεμένοι και, και, και... Είναι χρόνια μαζί και τους έχουμε δει τόσες φορές. Σημασία σε συναυλίες σαν αυτή, σε καλλιτέχνες σαν τον Παυλίδη έχει το συναίσθημα. Αυτό που ο ίδιος αισθάνθηκε και κατάφερε να μεταδώσει.
Mission Accomplished λοιπόν.