Ακολουθήστε μας στο Google news
Ο Νίκος έμαθε πως είχε καρκίνο στον πνεύμονα τον Σεπτέμβριο. «Καρκίνος ρε» μου τηλεφώνησε μέσα από το νοσοκομείο εκείνο το πρωινό και σταμάτησε να απαντάει στα τηλέφωνα, δεν ήθελε να ακούει κλάματα και σπαραγμούς, «πάρε εσύ τις γυναίκες» μου είπε.
07 Ιουνίου 2016
Δίκιο είχε, η Δήμητρα μου τηλεφώνησε λίγες ώρες μετά και μυξόκλαιγε, δεν της απαντούσε στο τηλέφωνο όσες φορές κι αν τον πήρε. Ήξερε κι αυτή. Κάναμε πλάκα με τον Νίκο τότε, ήταν ο μόνος που διαγνώσθηκε με καρκίνο συζητούσαμε κι έπαιρνε βάρος αντί να χάνει. «Ρε μαλάκα είμαι τρία κιλά περισσότερο», μου έλεγε.
Δεν έχασε το πάθος του, προχωρούσαμε ένα-ένα τα σχήματα χημειοθεραπείας που έκανε, καταγράφαμε αντιδράσεις του οργανισμού, κέφια και συναισθήματα. Μιλήσαμε τελευταία φορά την Πέμπτη, μέσα από ένα... πηγάδι, μέσα από το βάθος.
Απόψε θα πάμε στην PJ Harvey, είναι ο καλύτερος αποχαιρετισμός στον Νίκο, είναι αυτό που θα ήθελε κι εκείνος, με μουσική και αλκοόλ, με μία συναυλία, με αληθινό rock and roll, με γέλια και με δάκρυα, με αγκαλιές, με πολλές αγκαλιές. Είναι η ζωή μας, είναι η ζωή που χάθηκε.
Για κάποιους από εμάς ο θάνατος του Νίκου σημαίνει ένα τέλος εποχής. Σε προσωπικό επίπεδο. Μία αλλαγή χρήσης. Θα τα βάλουμε κάτω και θα τα σκεφτούμε. Και βλέπουμε. Αλλά ο Νίκος θα μας λείπει. Δεν θα είναι εκεί. Μόνο το γαμημένο το Gagarin θα παραμένει... Το αγαπώ.
«Το μόνο που θα 'θελα κάποτε αν σε ξαναδώ / είναι να πω ευχαριστώ για το θαύμα που είδα / και να δώσω για μια τελευταία φορά το ρυθμό / στον τρελό σου χορό, στη λευκή καταιγίδα».
