Ακολουθήστε μας στο Google news

Λίγα λόγια, όχι για την παράσταση...

Του Σπύρου Γραμμένου

Τι είναι η ζωή;
Τι είναι ο άνθρωπος;
Τι είναι αυτό που έβαζε η θεία μου στον κιμά και έδινε εκείνη την υπέροχη γεύση και τι είμαι εγώ που δεν την ρώτησα ποτέ, και τώρα που πέθανε έχω χαλάσει τόνους κιμά ανακατεύοντας τον με ό,τι βάζει ο νους μου μήπως και πετύχω εκείνη την υπέροχη γεύση που βασανίζει ακόμα τον ουρανίσκο μου;

Σίγουρα δεν είμαι η θεία μου.

Η θεία δεν θα ρώταγε ποτέ «τι είναι η ζωή» γιατί «ζωή» ήταν τα πρωινά ψώνια με την ίδια σειρά, μπακάλικο, μανάβικο, περίπτερο, φούρνος και η συνέχεια ήταν σπίτι, τηλέφωνο (με πενταψήφιο νούμερο τότε και μια μονάδα τα αστικά, όσο και να μιλούσες) μαγείρεμα με ανοιχτή τηλεόραση και την ένταση λίγο πιο δυνατά από τον απορροφητήρα, πολλές φορές ανοιχτό και το ραδιόφωνο στην ίδια ένταση - και μέχρι να γίνει το φαγητό ξεφύλλισμα το περιοδικό τηλεόρασης.

Αυτή ήταν η ζωή για τη θεία μου.
Αν την ρώταγες για κάτι που δεν πήγαινε καλά, σου έλεγε «Θέλημα Θεού». Έριχνε την ευθύνη στον θεό και συνέχιζε να διαβάζει το περιοδικό της.
Αν της έλεγες για κάτι υπέροχο, σου έλεγε «Μπράβο αγάπη μου, Η Παναγιά μαζί σου» και έτσι έβγαζε πάλι την ουρά της απ’ έξω και συνέχιζε το μαγείρεμα.

Αν δηλαδή μας παρακολουθούσε ένας εξωγήινος πολιτισμός και είχαν πάρει την θεία μου σαν δείγμα, θα έβγαζαν το συμπέρασμα πως ή ζωή είναι μια ρουτίνα, ο άνθρωπος κωφός που φτιάχνει ωραίο κιμά, και πως υπάρχει ένα Θεός και μία Παναγία που έχουν τις ευθύνες για ό,τι συμβαίνει.

Κάπου στο χίλια εννιακόσα ενενήντα έξι (1996) που η Mariah Carey κυκλοφορούσε το «Always Be My Baby» η θεία κανόνιζε να πάει για Πάσχα στην αδερφή της, στο χωριό.
Βέβαια δεν είχε ακούσει το «Always Be My Baby» και όταν αυτό θα έπαιζε στο λεωφορείο για το χωριό, η θεία δεν θα του έδινε καμία σημασία.
Η θεία δεν άκουγε ξένες μουσικές, γιατί ήταν σατανικές.
Αυτό δεν το εξήγησε ποτέ σε κανέναν, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία.

Καθώς λοιπόν το λεωφορείο έπαιρνε τις στροφές, η θεία αισθάνθηκε μια αδιαθεσία, αλλά δεν μίλησε στον οδηγό ή σε κάποιον συνεπιβάτη της. Αρκέστηκε στο «Αχ Θεέ μου», στο να κάνει τον σταυρό της και στο «Βοήθα Παναγίτσα μου».
Αν δεν την έβλεπε o διπλανός να αγκομαχά και δεν φώναζε στον οδηγό και δεν τύχαινε να είναι στο λεωφορείο ένας γιατρός που ανέβαινε στα ορεινά για να κάνει το αγροτικό του, η θεία θα μας είχε αφήσει χρόνους και οι εξωγήινοι θα νομίζαν ότι απενεργοποιούμαστε πάνω από κάποιο υψόμετρο.

Βέβαια όταν συνήλθε, είπε πως τον διπλανό τον έστειλε ο Θεός και τον γιατρό η Παναγίτσα.
Σκέφτηκα τότε, στο νοσοκομείο, να την ρωτήσω για το κόλπο που έκανε στον κιμά, αλλά αισθάνθηκα κάπως περίεργα και δεν ήθελα να νομίζει πως την ρωτάω επειδή πιστεύω πως θα μας αφήσει χρόνους.
Της είπα μόνο «Άντε να βγεις να μου κάνεις τον αγαπημένο μου κιμά» για να δω το γλυκό της χαμόγελο να φωτίζει το ταλαιπωρημένο πρόσωπο της.

Περάσανε τα χρόνια, μεγάλωσε η θεία, ακρίβυνε ο κιμάς, έβγαλε ο «50 Cent» το «In Da Club» που μας έκανε να κουνάμε ρυθμικά το κεφάλι και λίγους μήνες πριν αναλάβει ο Άνθιμος τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, ένα μεσημέρι, η θεία έπαθε ανακοπή επάνω από την κατσαρόλα που ετοίμαζε τον κιμά.

Κρίμα. Θα τον αγαπούσε η θεία τον Άθνιμο.

------------------------------

Ο Σπύρος Γραμμένος και ο Πάνος Φραγκιαδάκης (Χατζιφραγκετα) εμφανίζονται κάθε Παρασκευή στον Σταυρό Του Νότου. Μία παράσταση που, απλώς, δεν χάνεται!