Ακολουθήστε μας στο Google news

Μία ζωντανή παρουσία που αιχμαλωτίζει.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Τάσος Παπαϊωάννου

Στις 10 και μισή βγήκε στη σκηνή και έπαιξε, συνολικά, για κάτι παραπάνω από μία ώρα. Αυτή, φωνή και κιθάρα, ένας στα ντραμς και μία πολυοργανίστρια στα πλήκτρα και τα κρουστά. Δυναμική η Αννα, υπαινικτική, εσωτερική η ερμηνεία της, σαν μία άλλη PJ Harvey στο πιο ήπιο όμως και με σαφώς λιγότερο βάθος. Αν και η ίδια νιώθει περισσότερο σαν τον Iggy Pop όπως λέει. Και ας διασκευάζει Suicide.

Ήταν μία συναυλία τη στιγμή ακριβώς που έπρεπε, τώρα που συμβαίνει, τώρα που η Anna Calvi κυκλοφόρησε το εξαιρετικό «Hunter».

Εμένα, προσωπικά το Acro μου άρεσε. Το σημειώνω γιατί άκουσα διάφορα. Χώρος για μπουζούκια βέβαια, νομίζω πως εκεί παίζει ο Σαμπάνης. Αλλά όσοι καθόμασταν μπροστά (όχι πολύ μπροστά) το ευχαριστηθήκαμε. Διότι την είχαμε την Anna Calvi σε απόσταση αναπνοής, ο ήχος ήταν καλός, δυνατός και καθαρός, ενώ και το light show εντυπωσιακό για ένα τέτοιο live μικρού βεληνεκούς (είχε δεν είχε 700-800 άτομα). Βέβαια όσοι ήταν πίσω, κάτω από τον εξώστη, διαμαρτύρονταν για τον ήχο. Δεν το ξέρω για να είμαι ειλικρινής. Πάντως για μπουζούκια και τη γνωστή αισθητική τους μια χαρά αποδείχθηκε αυτό το Acro πως το λένε.

Τη συναυλία την έκανε το Jameson, το γνωστό ουίσκι, το οποίο θέλει να μπει στο χώρο των live. Στη χορηγία αυτή προφανώς οφείλεται και το φθηνό, πάμφθηνο, εισιτήριο: μόλις 12 ευρώ. Παρ' όλα αυτά βέβαια ο κόσμος δεν έδειξε να ενδιαφέρεται και πολύ. Δεν είναι και για περισσότερα η καλλιτέχνις πιθανότατα...