Ενα κατάμεστο κλειστό γήπεδο μπάσκετ του ΟΑΚΑ, με 20 χιλιάδες κόσμο, γυναίκες ως επί το πλείστον, να παραληρεί. Και να αποθεώνει τον Enrique Iglesias, να τον προσκυνάει στην κυριολεξία. Λίγες φορές θυμάμαι σε συναυλία στην Ελλάδα τέτοιον πανικό από το κοινό. Μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ο λατίνος σούπερ σταρ τους συνεπήρε όλους, τις συνεπήρε για να είμαι πιο ακριβής. Σχεδόν δύο ώρες live με πολλές, πάρα πολλές επιτυχίες, με τραγούδι και χορό. Για να σας δώσω να καταλάβετε, ήταν σαν να είσαι σε ένα ελληνικό νησί, σε ένα beach bar, να πίνεις και να χορεύεις, με εύπεπτη μουσική δίχως απαιτήσεις και χωρίς αναστολές.



Από το Bailamos στο Súbeme la radio και από το Hero στο Bailando και όλα με μία φωνή απ΄ όλους (όλες). Eιδικά στο Tired Of Being Sorry, τα απίστευτα. Προσωπικά δεν μου αρέσουν τα κομμάτια του Enrique ούτε ως ήχος ούτε ως στυλ, αλλά αυτό στην τελική δεν σημαίνει τίποτε για μία πραγματικά απολαυστική συναυλία από έναν καλλιτέχνη που απέδειξε με ευκολία γιατί  βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις του κόσμου, τόσα πολλά χρόνια. Μην σας πω δε πόσες φορές βρέθηκε ανάμεσα στον κόσμο αγκαλιάζοντας κορίτσια που θα ξανακάνουν μπάνιο μετά από μία εβδομάδα τουλάχιστον... 

 

Και τώρα ανοίγει η συζήτηση για τις συναυλίες στην Ελλάδα. Εδώ μας θέλω. Πέμπτη, ημέρα καθημερινή, Μάιος, σχολεία ανοιχτά, δουλειά την επομένη. Και όμως η συναυλία σάρωσε, δεν υπήρχε σημείο στο κλειστό του μπάσκετ χωρίς κόσμο. Και ήταν ένα live το οποίο, έχω την αίσθηση, δεν διαφημίστηκε και πολύ συγκριτικά με άλλα. Σαν να πέρασε στα μουλωχτά θα έλεγα και όμως. Ο κόσμος έχει το δικό του κριτήριο, όχι απαραιτήτως καλό βέβαια.

 

Μία ακόμα παράμετρος: υπήρχαν πολλοί ξένοι θεατές. Ακούγαμε δίπλα μας αλλά και έξω, όλες τις γλώσσες του κόσμου. Η Ελλάδα πλέον πλημμυρίζει από τουρίστες. Μήπως να το λάβουν υπόψιν τους και αυτό οι διοργανωτές;