Εκείνα τα παλιά χρόνια υπήρχαν δύο άκρα στα περιοδικά, στη δημοσιογραφία των περιοδικών.
01 Ιουλίου 2019Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Δύο άκρα, όχι μόνο από δημοσιογραφικής απόψεως, αλλά κυρίως από αισθητικής. Στο ένα άκρο ήταν ο Πέτρος Κωστόπουλος. Στο άλλο ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος. Στο ένα ήταν το ΚΛΙΚ και το Nitro, στο άλλο το 01 και το Symbol. Ο καθένας διέθετε το κοινό του.
Ανάμεσά τους μπήκε και ο Φώτης Γεωργελές. Πάντα εκεί ήταν βέβαια, δίπλα μάλιστα στον Κωστόπουλο. Αλλιώς το εννοώ, μπήκε ανάμεσά τους ως αυτόνομος πόλος και αυτός με τη σειρά του, γύρω στο 1996-97, αλλά και πιο μετά που έκανε τα αμιγώς δικά του πράγματα. Μπήκε και βρισκόταν προς την πλευρά του Τσαγκαρουσιάνου. Στην καλή όχθη δηλαδή με μία προσωπική, ξεχωριστή, παράλληλη, πορεία. Εξαιρετική θα έλεγα. Δεν είναι τυχαίος.
Οσο περνούσε όμως ο καιρός άρχισε να μετατοπίζεται. Και η δημοσιογραφία του και η αισθητική του. Τα τελευταία χρόνια πλησίασε επικίνδυνα προς τον Κωστόπουλο. Οχι στη δημοσιογραφία του κώλ... στην οποία έδινε ρέστα ο Κωστόπουλος, δεν θα μπορούσε άλλωστε, δεν είναι το στυλ του Γεωργελέ, αλλά άρχιζε να του μοιάζει όλο και περισσότερο. Στον πυρήνα της δημοσιογραφίας που έκανε.
Τον έφτασε πλέον... Οχι τόσο για το άθλιο σχόλιο που μπήκε στην Athens Voice και τους κράζει όλη (μα όλη!) η Ελλάδα, όσο για την απάντησή του, τη δήθεν συγγνώμη (η απάντηση χρεώνεται σε αυτόν, όχι το σχόλιο). Και τις υπόλοιπες επιθετικές αναρτήσεις τους ενάντια σε όσους τους έκαναν κριτική.
Ο Φώτης Γεωργελές έγινε Πέτρος Κωστόπουλος. Δεν ξέρω σε πόσα, ακόμα, αλλά στην ψευτομαγκιά σίγουρα... Ειδάλλως θα είχε ζητήσει ως εκδότης μία καθαρή συγγνώμη, 100%, χωρίς υπεκφυγές. Δεν το έκανε και αδικεί πρώτα απ΄ όλα τον εαυτό του και την πορεία του.
«Οποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει» είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις...
