Μικρός ήμουν των Χριστουγέννων. Νομίζω κυρίως για τις μυρωδιές της κουζίνας. Και φοβόμουν το Πάσχα.
15 Απριλίου 2009Μικρός ήμουν των Χριστουγέννων.
Νομίζω κυρίως για τις μυρωδιές της κουζίνας.
Και φοβόμουν το Πάσχα.
Μία το κάψιμο του Ιούδα που μου φαινόταν τελείως άκαρδο και μικρόψυχο, μια τα χιλιάδες βαρελότα στην Παραλία της Καλαμάτας, μία το ξέψυχο σώμα πάνω στο σταυρό, μία- ακόμα χειρότερα- ο σταυρός μόνο με το ακάνθινο στεφάνι χωρίς το σώμα, πολύ αίμα για να το αντέξω, τι να την κάνω την ανάσταση, όταν είσαι εννιά χρονώ ο θάνατος είναι λύπη βαθειά, σαν που πέθανε ο παππούς ο Ντίνος ή ο θείος ο Γιώργος και δεν θα τους ξαναδείς, ανάσταση δεν είχα δει, γιατί να τήνε πιστέψω, πως να με παρηγορήσει;
Μόνο τον Θωμά είχα σε εκτίμηση και τον υπερασπιζόμουν ολόθερμα, ήταν εκείνος που είχε κάνει τη μόνη λογική ερώτηση, θα πεις, αυτός είχε δει και τα άλλα θαύματα, έπρεπε να ήταν πιο υποψιασμένος, αλλά τον δικαιολογούσα, άλλο να περπατάς στα κύματα κι άλλο ν ανασταίνεσαι.
Στις πατρίδες που με σέρνει ο χρόνος, τα Χριστούγεννα τα βαρέθηκα.
Τώρα πια, άλλη είναι η μέρα η ανεκτίμητη.
Για την Παρασκευή λεω, τη Μεγάλη.
Τη φορώ σα ναναι στα μέτρα μου ραμμένη.
Που κι όταν βρέχει ακόμα, δεν παραμυθιάζομαι οτι ο Θεός λυπάται για το γιο του.
Απλά ονειρεύομαι οτι κι αυτό το σκοτάδι, υπάρχει ένα φως που το νικάει.
Άνοιξη του 99, λίγο πριν σουρουπώσει, επιστρέφω απ τη μονάδα με τη στολή εξόδου ένεκα της ημέρας, μήπως και προλάβω τον Επιτάφιο της γειτονιάς μου.
Είναι αργά, οι άλλοι είναι στις εκκλησίες, η Βουλιαγμένης σωπαίνει, μόνο το αμάξι μου την λαγοξυπνά, σχεδόν δεν πατάω το γκάζι, που να ξανάβρεις τη Βουλιαγμένης ολομόναχη;
Στο βάθος βλέπω κόσμο, μια περιφορά κόβει τη λεωφόρο στη μέση, βάζω χειρόφρενο, το παρατάω στην άκρη του δρόμου και τους ακολουθώ.
Συχωρέστε με αν γίνομαι μελό, αλλά είναι το πιο συγκινητικό μου ηλιοβασίλεμα.
Γύρισα σπίτι μεθυσμένος απ τα χρώματα, τα αρώματα κι απ όλες τις γενιές που υμνούσαν την ταφή.
Το πρωί το Σάββατο ξύπνησα άδειος, σχεδόν αδιάφορος.
Από δω και πέρα το ήξερα το έργο, το είχα ξαναδεί.
Ότι αμφιβολία κι αν είχα, την ξόρκισε η Παρασκευή.
Οριστικά.
Μέχρι την άλλη άνοιξη...
Υ.Γ
Το μόνο που δεν άλλαξαν τα χρόνια είναι η συμπάθεια μου για τον Άπιστο Θωμά...
Καλή άνοιξη και καλή Ανάσταση παίδες!
Μίλτος Πασχαλίδης
Ξημέρωμα Μεγάλης Τρίτης
Απρίλης 2009
