Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκα στη Νορβηγία για προσωπικούς λόγους. Κατά τη διάρκεια της σύντομης παραμονής μου στη χώρα των Βίκινγκς μπόρεσα να διαπιστώσω ότι οι Νορβηγοί χαίρονται τις πόλεις τους. Παρότι, συχνά, ο καιρός δεν είναι σύμμαχος για εξωτερικές δραστηριότητες, οι κάτοικοι της Νορβηγίας, τόσο στην πρωτεύουσά τους, όσο και στις επαρχιακές τους πόλεις, είναι έξω. Ποδηλατούν, τρέχουν, περπατούν, διοργανώνουν πικ-νικ και άλλα πολλά, που δυσκολεύουν εμάς τους κατοίκους των Αθηνών, εξαιτίας των ειδικών συνθηκών και της έλλειψης – ίσως – υποδομών που χαρακτηρίζουν την πρωτεύουσά μας.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς πήγαινα να συναντήσω την Αγγελική Κοσμοπούλου, έναν άνθρωπο των εξωτερικών χώρων, όπως την είχα στο μυαλό μου, γνωρίζοντάς την, είτε από τα κείμενά της για την τελευταία σελίδα του περιοδικού Runner, είτε από εκείνα για την Athens Voice, με τον τίτλο «Στο δρόμο». Η Αγγελική, μια από τις παλαιότερες γυναίκες δρομείς (ερασιτέχνες/εραστές του τρεξίματος – το τονίζω) μεγάλων αποστάσεων στη χώρα (τρέχει από το 1994 και έχει περισσότερα από 50.000 χλμ στα πόδια της), φέτος πήρε την απόφαση να κατέβει υποψήφια δημοτική σύμβουλος στην Αθήνα με το συνδυασμό του Γιώργου Καμίνη. Ήθελα, λοιπόν, να της μιλήσω για όλα αυτά και να ακούσω τις απόψεις, αλλά και τις ιδέες της, τόσο για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαν να «βγουν έξω» οι κάτοικοι των Αθηνών, όσο και για τους λόγους που την ώθησαν να διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών της.

 

Συνάντησα μια γυναίκα δραστήρια, ένα «μαμούνι», όπως συνηθίζουμε να αποκαλούμε τους ανθρώπους αυτού του είδους. Η Αγγελική κουβαλάει όλες εκείνες τις «τυπικές» περγαμηνές που, συχνά χωρίς λόγο, απαιτούμε από τους ανθρώπους που φέρουν δημόσια αξιώματα, θαρρείς και, από μόνες τους αυτές, αποτελούν εχέγγυα της επιτυχίας: διδακτορικό στην αρχαιολογία, ακαδημαϊκή καριέρα εντός και εκτός, επιτυχημένη πορεία στην επιχειρηματικότητα, σπουδές ανωτάτου επιπέδου στη μουσική και αρκετά ακόμη σημαντικά. Σε αυτά, προσθέστε ότι είναι μητέρα του επτάχρονου Οδυσσέα και σύζυγος τού, επίσης μαραθωνοδρόμου, Κωστή. Η μέρα της ξεκινά αξημέρωτα και τελειώνει αργά το βράδυ. Και αυτό, όχι μόνο τώρα με τις εκλογές, αλλά πάντοτε.

Με δεδομένα τα παραπάνω, όμως, τι ώθησε την Αγγελική να κατέβει στις εκλογές; «Δεν μπορούμε διαρκώς να γκρινιάζουμε ότι δεν ασχολούνται άξιοι και ικανοί άνθρωποι με την πολιτική. Εφόσον, πιστεύεις ότι μπορείς να βοηθήσεις σε τομείς που κατέχεις, πρέπει να βγεις "μπροστά". Με απαραίτητη προϋπόθεση να έχεις μια διαδρομή να επιδείξεις πίσω σου». Αυτόματα και σχεδόν χορωδιακά η λέξη «ένσημα» ήχησε στο τραπέζι μας και συμφωνήσαμε. Συμφωνήσαμε και στο παρακάτω: «Όχι, απαραιτήτως, τα εργασιακά ένσημα, κι ας φαντάζει αυτονόητο. Αλλά, να έχεις δημιουργήσει κάτι, να είσαι άνθρωπος με ενδιαφέροντα που έχει πασχίσει για αυτά. Όχι αφηρημένες έννοιες και ιδανικά, αλλά απλά καθημερινά πράγματα που να πηγάζουν από την αγάπη και την επιστήμη για ό,τι σε έχει απασχολήσει». Να έχεις τρέξει δηλαδή, τουλάχιστον «μεταφορικά», για κάτι. 

 

Σε ποιους τομείς, λοιπόν, θεωρεί η Αγγελική ότι μπορεί να βοηθήσει μια μητέρα, σύζυγος, εργαζόμενη, μουσικός και δρομέας την πόλη των Αθηνών; «Τρέχοντας αποκτάς ένα διαφορετικό βλέμμα στην πόλη. Βλέπεις καλύτερα τις δυνατότητές της, αλλά και τα "κουσούρια" της. Έξω, στο δρόμο. Εκεί που λαμβάνει χώρα η πραγματική ζωή». Ως δρομέας, μοιραία, βασικό της ενδιαφέρον είναι γίνουν προσιτοί οι εξωτερικοί χώροι της Αθήνας στους δημότες, αλλά και στους επισκέπτες της. Με άλλα λόγια, «να βγούμε στους δρόμους. Να την περπατήσουμε την Αθήνα. Να την τρέξουμε. Να κάνουμε ποδήλατο. Να συναθροιστούμε». Και έχει η Αθήνα διαδρομές και χώρους για όλα αυτά; «Η Αθήνα έχει μοναδικές και πολύ όμορφες διαδρομές. Διαδρομές γεμάτες ιστορία, όπως στου Φιλοπάππου και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Διαδρομές καταπράσινες, όπως αυτές στον δροσερό και κομψό Εθνικό Κήπο ή στον ωραίο Λυκαβηττό. Διαδρομές πιο συνηθισμένες, αστικές, ταξίδια στην ιστορία της σύγχρονης πόλης. Όλες τους προσκαλούν σε περπάτημα ή τρέξιμο, σε χαλαρές βόλτες με χέρια πιασμένα σφιχτά – χωρίς ηλικία. Κι όταν αυτές τις μέρες, ως υποψήφια δημοτική σύμβουλος στην Αθήνα ερωτώμαι τι θα ΄θελα να κάνω για την πόλη, ένα από τα πρώτα που μου έρχονται στο νου, είναι το αυτονόητο. Περισσότερες ευκαιρίες για τρέξιμο και δραστηριότητες στην πόλη. Όχι μόνον για αγώνες και μεγάλες διοργανώσεις, αλλά για καθημερινές στιγμές. Για ραντεβού σε παρκάκια και χαλαρό τρέξιμο της χαράς. Για γρήγορο βάδην των μεγάλων. Για μαμάδες ή μπαμπάδες με τα παιδιά τους, στο συγκλονιστικό "μαζί" της άθλησης». Όλα αυτά από έναν άνθρωπο που τα κυνηγάει, όπως αποδεικνύει και η φωτογραφία που συνοδεύει το παρών κείμενο και απεικονίζει την Αγγελική με τον Οδυσσέα και τον Κωστή λίγο πριν από το οικογενειακό τους τρέξιμο στον πρόσφατο λαϊκό αγώνα 5 χλμ κατά την ημέρα διεξαγωγής του τρίτου Ημιμαραθωνίου της Αθήνας (4/5). 

 

Μιλήσαμε για πάρα πολλά, δρομικά και μη, στην δίωρη συνάντησή μας. Δυστυχώς, ο χώρος ενός κειμένου στο e-tetRadio δεν μπορεί να τα χωρέσει όλα. Φεύγοντας, όμως, από τη συνάντησή μου με την Αγγελική ήμουν ταυτόχρονα χαρούμενος και στεναχωρημένος. Χαρούμενος που την γνώρισα και βρήκαμε «κοινούς τόπους» και λυπημένος που δεν ψηφίζω στην Αθήνα για να την προτιμήσω.