Ακολουθήστε μας στο Google news

Ένας έλληνας συγγραφέας που ζει στην Εσπερία, μου διαφεύγει το όνομά του, πάντως ανθρωπιστής και αριστερός, έλεγε σε συνέντευξη του ότι «αν ήταν Αλέξανδρος, δεν θα έκοβε τον Γόρδιο Δεσμό με το σπαθί του, αλλά θα άφηνε κάποιον άλλον να το κάνει»...

Ένας έλληνας συγγραφέας που ζει στην Εσπερία, μου διαφεύγει το όνομά του, πάντως ανθρωπιστής και αριστερός, έλεγε σε συνέντευξη του ότι «αν
ήταν Αλέξανδρος, δεν θα έκοβε τον Γόρδιο Δεσμό με το σπαθί του, αλλά θα άφηνε κάποιον άλλον να το κάνει»...
Δεν ξέρω αν η σκιά του Αλέξανδρου στον Άδη μελαγχόλησε.
Έχουν περάσει 2.350 χρόνια κι ακόμα να μάθουμε αυτό που έμαθε ο Περδίκας με τη μία, όταν συμβούλευε τον Αλέξανδρο λέγοντας τί θα έκανε εκείνος στη θέση του – «ναι», του απάντησε ο Αλέξανδρος, «αυτό που μου λες θα έκανα, αν ήμουν...Περδίκας»...
Αχ ο Αλέξανδρος!
Τί φονιάς!
Σκότωσε τον Κλείτο, μέθαγε τα βράδυα, πήδαγε – λένε – τον Πέρση ευνούχο Βαγώα, τον πιο όμορφο – λένε – άνδρα που έζησε στη γή από την εποχή που έθαψε ο Δίας τους Τιτάνες στα Τάρταρα έως την ημέρα που 7.000 χρόνια αργότερα φανερώθηκε στα μάτια της Άννας της Κομνηνής ο Νικηφόρος Βρυένιος – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία έρωτα κι εξουσίας,
επιστρέφοντας στον Αλέξανδρο – αχ! Τί φονιάς!
Εξόντωσε τον Περδίκα για αναπόδεικτη συνομωσία κι έκαψε την Περσέπολη, χρίσθηκε γιος του Δία κι έγινε Φαραώ στην Αίγυπτο, αφάνησε χιλιάδες Έλληνες κι έκαψε τη Θήβα – εκτός απ’το θρυλούμενο ως σπίτι του Πινδάρου, ο φανφαρόνος – έσφαξε Πέρσες με το κοντάρι κι εν γένει έπαιζε σε όλη του τη ζωή τον Αχιλλέα, ώσπου επιτέλους πέθανε (αυτός ο μιξοέλληνας και μισοβάρβαρος Μακεδόνας), ο μαθητής του Αριστοτέλη, ο γιος της Ολυμπιάδας, ο δαμαστής του Βουκεφάλα – και τί άφησε πίσω του;
Έναν κόσμον ολόκληρο!
Πήγε την «ελληνική λαλιά ως τη Βακτριανή» κι ύστερα όλοι οι Ρωμαίοι ήθελαν να του μοιάσουν, σε αυτόν τον δαιμόνιο κοντό, που έχτιζε πόλεις, άνοιγε δρόμους και τον έχει σήμερα ως άγιο το Ισλάμ διότι πρώτος ονειρεύτηκε την ισονομία και την ισηγορία για όλους, ανεξαρτήτων φυλής, καταγωγής ή γενιάς.
Τίποτα δεν θα ξέραμε σήμερα για τα Μηδικά, τον Λεωνίδα και τους Θεσπιείς, τους στωικούς και τον Επίκουρο
τον Όμηρο
τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τον Ηράκλειτο, τον Αισχύλο, τις τραγωδίες, τον Θαλή, τον Περικλή
τον Παρθενώνα
τη Σαπφώ
Αν ο Αλέξανδρος δεν έκοβε τον Γόρδιο Δεσμό με το σπαθί του, αν έκανε όπως του έλεγε ο Περδίκας στα Γαυγάμηλα και γύρναγε πίσω στις καλύβες της Μακεδονίας.
Μια χαμένη σέχτα της ιστορίας θαταν οι Έλληνες και ο ελληνισμός, αν δεν τους έδινε οικουμενική διιάσταση ο Αλέξανδρος, κάτι σαν τους Πατσινάκες – ξέρετε πολλά για τους Πατσινάκες;
Ποια στήλη της Ροζέτας και ποιος ελληνορωμαϊκός πολιτισμός; Ποια βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, ποιος Χριστός, ποιος Ιπποκράτης και ποιος Γαληνός; - τίποτα δεν θα είχε συμβεί – θα είχαν συμβεί άλλα ή αν είχαν συμβεί θα τα ‘χε σκεπάσει η λήθη (όπως σκέπασε τους Ετρούσκους), αν ο Αλέξανδρος δεν ήταν ένας «φονιάς των λαών» - τί ηθική ανάγνωση της ιστορίας, τί ανθρωπιστική! τη θαυμάζω
με συγκλονίζουν οι μεταμοντερνιές των πρωθύστερων κρίσεων, ιδιαιτέρως όταν τα κριτήρια είναι άλλα αντ’άλλων εις ό,τι αφορά την ηθική, τη φιλοσοφία και την πολιτική κάθε εποχής.
Νοιώθω τότε ένας ευτυχής και ασφαλής ηλίθιος, ωσάν αυτούς που πέπρωται να κληρονομήσουσι τη γή – επιτέλους! για μια φορά δεν θα χω τίποτα να χάσω – ούτε
καν τη μελαγχολία των σκιών στον Άδη για την χοντροκομμένη μας ανοησία...