Αλλά όχι σε συναυλιακούς ρυθμούς, να κοιτούν δηλαδή όλοι προς τη σκηνή και να «χτυπιούνται», όχι όχι, τους έβλεπες να χορεύουν, καβαλιέροι και ντάμες σαν να βρίσκονται σε πίστα χορού, ο ένας αντίκρυ στον άλλον, να αγκαλιάζονται και να κάνουν φιγούρες, αδιαφορώντας για το τι συνέβαινε on stage. Παρτάκι δηλαδή.

 

Ξεκίνησε η σαιζόν με ωραίο τρόπο. Άντε, καλή χρονιά να έχουμε. Στο πάντοτε αγαπημένο Gagarin, οικείο χρόνια τώρα, ξέρεις που είναι η θέση σου, έχεις τα πατήματά σου, τα βλέμματα είναι γνωστά. Και ήταν σχεδόν γεμάτο χθες το βράδυ για τον Nick Waterhouse. Το πρώτο ξένο live για φέτος, 100% επιτυχημένο. Ήταν και καταπληκτικός ο ίδιος ο Waterhouse, όπως και η μπάντα του. Έξι άτομα, ένα σαξόφωνο θανατηφόρο, συν η τρομπέτα από τους His Majesty The King Of Spain, ένα απολαυστικό χαρμάνι, όχι ακριβώς παλιομοδίτικο, καλύτερα να το πούμε παλαιάς κοπής. Μιάμιση ώρα, χορταστική, γύρω στη μία παρά τέταρτο αποχωρήσαμε, με χαμόγελα και φιλιά. 

 

Το λίγο που είδα από τους His Majesty The King Of Spain, άξιζε. Η συναυλία έκλεισε με μία καταιγιστική διασκευή στο «Pushing too hard» των Seeds και σε ένα παραλήρημα του κόσμου, μία αποθέωση.

«Καλό χειμώνα» να πούμε κι επισήμως πια, έτσι; Τι ευτυχία και χαρά, έφυγε επιτέλους το βρωμοκαλόκαιρο.