Τελικά οι μεγάλες αγάπες είναι άχρονες και ουδεμία σχέση έχουν με τη διάρκεια της επαφής που συνάπτεις μαζί τους ή τις συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννιούνται. Απλώς υπάρχουν και στέκουν μέσα στη μνήμη, αναλλοίωτες και ανεξήγητα προνομιούχες σε σχέση με άλλες. Τέτοια είναι και η σχέση μου με τη Ρεματιά. Που ξεκίνησε πριν 20 χρόνια, όταν βρέθηκα για πρώτη φορά εκεί, χωμένη μέσα στην πυκνή βλάστηση για τις ανάγκες μιας φωτογράφησης, και συνεχίστηκε αργότερα, όταν ανέβαινα, ως κάτοικος του κέντρου ακόμη τότε, για πεζοπορία, ή για τις συναυλίες στο περίφημο, ομώνυμο θεατράκι.  Στο θεατράκι που πριν τρία καλοκαίρια βρεθήκαμε, μαζί με μια εκλεκτή παρέα συναδέλφων της επικοινωνίας και της διοργάνωσης συναυλιών, να εργαζόμαστε για τις ανάγκες του φεστιβάλ που είχαμε στήσει τότε, με τον Παύλο Παυλίδη και τον Γιάννη Αγγελάκα να δίνουν το παρών, ανάμεσα σε πολλούς άλλους.

Και όλα αυτά, ενώ είχα ήδη γίνει κάτοικος Χαλανδρίου: To σπίτι μου ήταν μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από το θέατρο. Μπορεί η μετακόμιση το 2010 στο Χαλάνδρι να ήταν βραχύβια και το συναυλιακό καλοκαίρι του 2012 να μην επαναλήφθηκε το 2013 η σχέση, ωστόσο, με τη Ρεματιά, το θέατρο και τις διαδρομές της παραμένει από τα πιο «προσωπικά» βιωμένα κομμάτια της ζωής μου. Γεγονός που εξηγεί τη συγκίνησή μου κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, αλλά και την, σχεδόν ενοχλητική για αρκετούς φίλους μου, εμμονή μου να αναφέρομαι στον έρωτά μου για την περιοχή και την επιθυμία μου να επιστρέψω κάποτε. Πρόσφατα μάλιστα μιλούσα, τι ειρωνεία, για την περίφημη, ιδιαίτερη κατάληψη της Ρεματιάς που φιλοξενεί, ανάμεσα σε άλλα, και ένα όμορφο άλογο, που τα παιδιά με προσωπική φροντίδα και ζήλο, έσωσαν από τον απόλυτο μαρασμό και το θάνατο.

 

Όταν έμαθα σήμερα ότι η Ρεματιά έπιασε φωτιά, ένιωσα ένα σφίξιμο στο στομάχι μου και σχεδόν δάκρυσα. Ανάμεσα στα αποκαΐδια οι πυροσβέστες εντόπισαν γκαζάκι, γεγονός που ενισχύει τους ισχυρισμούς κατοίκων της περιοχής αλλά και τις υπόνοιες του αντιπεριφερειάρχη Αττικής Γ. Καραμέρου ότι πρόκειται για εμπρησμό. Το θεατράκι υπέστη μεγάλες ζημιές και κανείς ακόμη δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι… Οσο για την ίδια τη Ρεματιά, η φωτιά, είναι, λέει, πλέον «υπό έλεγχο». Δηλαδή, η φωτιά έκαψε ένα μόνο μέρος της μνήμης σου από μια ζωή ταιριαστή και αγαπημένη, και όχι ολόκληρο; Χμμμ…