Του Γιώργου Μυζάλη

 

Αν, δε, η συναυλία αυτή είναι του Θανάση Παπακωνσταντίνου και της σπουδαίας μπάντας του, τότε το καλοκαίρι μπαίνει – σχεδόν – θριαμβευτικά. 

 

Σκεφτόμουν όλη την εβδομάδα, περιμένοντας το live, συνολικά την πορεία των ανθρώπων αυτών, που μας έχουν χαρίσει τόσες ευτυχισμένες μουσικές στιγμές. Του Θανάση και της μπάντας του. Παίζουν μαζί εδώ και αρκετά χρόνια, με διάφορες προσθήκες ή αποχωρήσεις. Χρόνο με το χρόνο, συναυλία με τη συναυλία, έχτισαν ένα σπουδαίο «οικοδόμημα». Έναν ήχο ξεχωριστό, στηριγμένο εξίσου στις δεξιοτεχνικές τους ικανότητες και στο συναίσθημα. Και, αν τους δεις κάτω από τη σκηνή, είναι ξεκάθαρο ότι περνούν καλά και αγαπούν αυτό που κάνουν. Μοιραία, όλο αυτό, «αγγίζει» και τον τελευταίο θεατή κάθε συναυλίας και εμφάνισης, ακόμα και χωρίς να το καταλαβαίνει. Σκεφτόμουν, όμως, μήπως η παρέα αυτή έχει «κάνει τον κύκλο της» πια και πόσο σύντομα θα τελειώσει αυτό το ταξίδι; Ο Παπακωνσταντίνου, άλλωστε, έχει κατά το παρελθόν φροντίσει να τερματίσει σχήματα, που όλοι αγαπήσαμε, στην ώρα της ακμής τους, προτού φθαρούν από την επανάληψη. Έτσι, ακόμα κι αν μας έλειψαν αργότερα, έχουμε στο μυαλό μας όμορφες αναμνήσεις και γλυκιά νοσταλγία από παιξίματα, μουσικούς, ξεχωριστές εκτελέσεις και στιγμές. Αυτά σκεφτόμουν και με αυτά τα συναισθήματα ανέβηκα χθες βράδυ (3/6) στο Θέατρο Βράχων. 

(Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης)

Η συναυλία ξεκίνησε με τη MilaTrani, μια αξιόλογη φωνή που έπαιξε για μισή ώρα με ηχογραφημένες λούπες που η ίδια δημιουργούσε επί τόπου, τραγουδώντας παράλληλα από πάνω. Γλυκιά παρουσία, ευχάριστη «προθέρμανση» που «έκλεψε», όμως, πολύτιμο χρόνο από το live που όλοι περιμέναμε (βλέπετε, το θέατρο Βράχων έχει ωράριο). Κατά τις 21:50, ακούστηκαν οι πρώτες νότες από τον «Ελάχιστο εαυτό» και σήμαναν την εκκίνηση της εμφάνισης του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Εκείνος, «μπροστάρης», αλλά διακριτικός (σχεδόν ντροπαλός) και γοητευτικός ως συνήθως, με τις εξωστρεφείς εξάρσεις αφημένες στο ταπεραμέντο της πληθωρικής Ματούλας Ζαμάνη και στο πλευρό τους τη μπάντα που σας ανέφερα προηγουμένως, έτοιμη για όλα: Κιθάρα, λαούτο, φωνή: Δημήτρης Μυστακίδης / Τρομπέτα, φλικόρνο: Ανδρέας Πολυζωγόπουλος / Τύμπανα: Σωτήρης Ντούβας / Ηλεκτρική κιθάρα: Κώστας Παντέλης / Πλήκτρα: Κωστής Χριστοδούλου / Ηλεκτρικό μπάσο: Αντώνης Μαράτος / Κλαρίνο: Γιάννης Αντωνιάδης / Κιθάρα, τραγούδι: Αλέξανδρος Κτιστάκης. Κάπως έτσι, ξεκίνησε το «ταξίδι». 
 

Για περισσότερες από δυόμιση ώρες (η συναυλία τελείωσε στις 0:40 περίπου), τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο σαν υπενθυμίσεις, σαν προσκλήσεις σε χορό, σαν (εξ)εγερτήρια και σαν αναμνήσεις. Μέσα τους, ζωντανή η παράδοσή μας, παντρεμένη με σύγχρονα στοιχεία, πρωτότυπες και «λοξές» μελωδίες (μινόρε αφετηρίας πάντοτε) και παράξενες αρμονίες, με τελικό αποτέλεσμα μια διονυσιακή γιορτή με τη συμμετοχή όλων των παρευρισκομένων. Κι όταν κάποιο τεχνικό προβληματάκι δημιουργήθηκε στα τύμπανα, ο Θανάσης, μόνος του,με το τζουρά και με την «Παλιά πληγή» το πήρε πάνω του. Η βραδιά προχώρησε μέχρι που, ο «Πεχλιβάνης», σκοπίμως και εκ προμελέτης τοποθετημένος στο κλείσιμο, οδήγησε κοινό και μουσικούς στην κάθαρση με το δυνατό ορχηστρικό του μέρος να προκαλεί ντελίριο ενθουσιασμού. Σε ένα κατάμεστο θέατρο. 

 

Σκεφτόμουν εγωιστικά αποχωρώντας από τη συναυλία: δεν ξέρω τελικά αν αυτή η σούπερ μπάντα έχει «κάνει τον κύκλο της». Σε κάθε συναυλία με εκπλήσσει. Ίσως, όντως, να με εκπλήσσει λιγότερο, αλλά θέλω να την ακούσω κι άλλο. Κι άλλες φορές και σε άλλες περιστάσεις.Έχω, όμως, απόλυτη εμπιστοσύνη στον διακριτικό, ντροπαλό και γοητευτικό «μπροστάρη» της, που δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ. Ξέρει εκείνος. Καλό καλοκαίρι να έχουμε. 

 

Υ.Γ. Εχθές, στο θέατρο Βράχων, αγόρασα την remastered επανέκδοση του «Βραχνού Προφήτη», του δίσκου εκείνου του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που, πριν από δεκαπέντε χρόνια (2000), χάραξε ανεξίτηλα την ελληνική μουσική. Ο ίδιος ο δημιουργός του, από σκηνής, είπε ότι όταν έφτιαχνε τον δίσκο δεν έμεινε απόλυτα ευχαριστημένος από το τελικό αποτέλεσμα και θέλησε στο σήμερα να τον βελτιώσει. Επ’ αυτού, δυο παρατηρήσεις: Ένας καλλιτέχνης που εξελίσσεται, μοιραία, βλέπει τις παλαιότερες δουλείες του με άλλο μάτι. Τα παλαιότερα τραγούδια «χτίζονται» διαφορετικά στα live με τα πολλαπλά παιξίματά τους και έτσι, συχνά, αλλάζουν πρόσωπο. Το τωρινό πρόσωπο του «Πεχλιβάνη», σίγουρα, δεν είναι αυτό που ακούγεται στο «Βραχνό Προφήτη». Από εκεί και πέρα, πόσο να βελτιώσεις ένα δίσκο που «σάρωσε» τα πάντα στο πέρασμά του, δημιουργώντας νέα ήθη και έθιμα στην ελληνική τραγουδοποιία;