Είχα πολλά χρόνια να τον δω τον Γιώργο Σκούρτη, στην αγαπημένη του θέση. Μπροστά σε μία μπάρα, σε ένα μπαρ. Και τον πέτυχα την Τρίτη βράδυ στο Σκουφάκι, στη Σκουφά. Πιο μεγάλος σε ηλικία πια, σαφώς πιο βαρύς αλλά ο γνωστός (σπουδαίος) Σκούρτης, να κάθεται μόνος του (κάποιος νεαρός του μιλούσε από δίπλα) στην άκρη της μπάρας, με το ποτήρι του μπροστά και αυτός βυθισμένος στις σκέψεις του. Από το Decadence στη Βουλγαροκτόνου τον θυμάμαι να είναι «χαμένος» σε ένα μπαρ, τις νύχτες. Και μετά στη Μαβίλη, πάντοτε στη Μαβίλη, δεκαετίες στη Μαβίλη. Σπουδαίος συγγραφέας ο Σκούρτης, τόσο στο θεατρικό όσο και το λογοτεχνικό πεδίο, μοναδικός. 

 

«Το πιο εύκολο είναι να βρεις μια γυναίκα να περάσεις το βράδυ, δύσκολο είναι να βρεις μια γυναίκα που θα μπορείς να κάνεις μια κουβέντα μαζί της το πρωί πίνοντας τον καφέ σου» μου είχε πει ένα βράδυ, σε ένα... μπαρ ο ίδιος. Το μετέφερα με ενθουσιασμό σε έναν φίλο μου, τον Σταύρο, φανατικό εργένη (ακόμα και τώρα). «Άκου τι μου είπε ρε ο Σκούρτης» εγώ. «Σιγά» μου απαντάει, αδιάφορα. «Εγώ το πρωί δεν θέλω να βλέπω άνθρωπο». 

 

Αλήθεια, πως είναι να γερνάς και να πεθαίνεις σε ένα μπαρ, μέσα;