Σε ένα από τα κείμενά της στο Protagon, Αύγουστος του 2016, πριν από δύο χρόνια ακριβώς δηλαδή, η Ρίκα Βαγιάνη αναρωτιόταν φωναχτά για τον Θεό και την ύπαρξή του.
07 Αυγούστου 2018«Τα παιδιά, οι μπαμπάδες, οι μαμάδες, ο Τεν-Τέν, η μαμά-μπουρκίνι, ο Εμίρης, ο κακομοίρης, τα μπακούρια, τα ζευγάρια, τα μωρά, επίσης δεν δίνουν δεκάρα, βρεγμένοι από την ίδια θάλασσα, σκεπασμένοι από τα ίδια αστέρια που ανάβουν σιγά σιγά, σαν φωτάκια χριστουγεννιάτικου δέντρου, με το φεγγάρι στα μισά του, κι ο μαλωμένος με τον εαυτό του Θεός, για μια στιγμή, μένει ακίνητος, να σκεφτεί πόσο μαλάκας είναι».
Τον Θεό λοιπόν που αναρωτιόμαστε αν υπάρχει, αν είναι δίκαιος, αν είναι άδικος, αν γουστάρει πόνο, αν είναι ανύπαρκτος, αν είναι φιλεύσπλαχνος, αν είναι μία κοροϊδία σκέτη, αν είναι μπίζνα των παπάδων, αν είναι ο δικός μας ο καλός και των άλλων ο μούφα, αν κοιτάζει την Γη επιτέλους και αν κοιτάζει κι εμάς τους ίδιους.
Τον Θεό λοιπόν που σε τέτοιες φάσεις θανάτου άλλοι προσκυνούν και άλλοι σιχτιρίζουν. Δίκιο έχουν και οι μεν και οι δε...
