Ακολουθήστε μας στο Google news
Σαν τραίνο που δεν θέλει να φτάσει έρχεται αυτός ο χειμώνας..
27 Νοεμβρίου 2009Σαν τραίνο που δεν θέλει να φτάσει έρχεται αυτός ο χειμώνας..
Χλιαρός κι αναποφάσιστος
σαν φθινόπωρο που βάλτωσε στα τενάγη
και περιμένει να το αποτελειώσουν οι κουρούνες και τα φαντάσματα των βάλτων.
Κάτι με φοβίζει σε αυτόν τον χειμώνα που δεν θέλει να 'ρθει.
Δεν έχει να κάνει με την υστερία των αστών στις πόλεις, όταν βρέχει και πλημμυρίζουν οι δρόμοι και τα υπόγεια κι όταν χιονίζει και κοκκαλώνει η κυκλοφορία, όχι δεν έχει να κάνει
με την υστερία του ανθρώπου - καταναλωτή που έχει αποξενωθεί απ'τον καιρό και τις εποχές,
ούτε
με το κλίμα-φόβο,
έτσι όπως κάναμε τον πλανήτη σουρωτήρι.
Έχει να κάνει με τον χειμώνα αποστάτη, αυτόν που κάποτε σε αγαπούσε και τώρα έχει περάσει απέναντι, στους Σαρακηνούς.
Τον παλιό σύντροφο, συμπότη κι αλανιάρη
που στέκει τώρα στην απέναντι ντάπια και σε κοιτάζει. Σε παρατηρεί
χωρίς πια να σου λέει τί θέλει, χωρίς κι εσύ να ξέρεις αν σου 'τοιμάζει κάτι
μια αργόσυρτη ανακωχή,
κάτι σαν μια νεκρή ζώνη
που όμως κάποια στιγμή θα καταπατηθεί.
Δεν ξέρεις από ποιον, από σένα ή απ'αυτόν;
Είναι ένας χειμώνας που φυλάει σε ξένη σκοπιά.
Δεν έρχεται, δεν φεύγεις.
Τον ξέρεις, δικός σου άνθρωπος, με τα χριστουγεννιάτικα γλομπάκια στις βιτρίνες, τις νεράιδες τις νύχτες, τον άνεμο και τη βροχή, τη θαλπωρή του καλοριφέρ, τα ξύλα στο τζάκι, τα βιβλία σου, ένας - δυο μαραθώνιοι με καλά σιντί, οι κόκκινες μύτες των παιδιών καθώς
γυρίζουν στο σπίτι τυλιγμένα στα κασκώλ
το καντηλάκι για να τρέμει και λίγο το φως - όχι το αγέρωχο φως του ηλεκτρικού, αλλά εκείνο το άλλο φως που υπόσχεται παραμύθια και σκιρτήματα, το πέρασμα των καλών σκιών που φυλάνε το σπίτι και τους βίους των ανθρώπων του, ένα
νυχτερινό τσιγάρο πριν να ξανακοιμηθείς
αγγίζοντας ελαφρά - μην την ξυπνήσεις - την πλάτη της, αυτό το γκραν κάνυον των φόβων σου, ο χειμώνας.
Φέτος τα ζάρια ρίξανε παράξενη χρονιά.
Ο χειμώνας στέκει απέναντι
και με κοιτά - σαν πρίγκηπας Σαρακηνός που του αρέσει η ζέστη, το λαούτο, τα χαμηλά περιβολάκια και το νερό στα λουτρά,
ένας χλωμός, σκεφτικός ξένος
σαν εμένα όταν δεν είμαι εγώ
στέκει φέτος απόμακρος ο παλιός μου φίλος και με κοιτά...
Σαν τραίνο που δεν θέλει να φτάσει έρχεται αυτός ο χειμώνας..
Χλιαρός κι αναποφάσιστος
σαν φθινόπωρο που βάλτωσε στα τενάγη
και περιμένει να το αποτελειώσουν οι κουρούνες και τα φαντάσματα των βάλτων.
Κάτι με φοβίζει σε αυτόν τον χειμώνα που δεν θέλει να 'ρθει.
27 Νοεμβρίου 2009Σαν τραίνο που δεν θέλει να φτάσει έρχεται αυτός ο χειμώνας..Χλιαρός κι αναποφάσιστος
σαν φθινόπωρο που βάλτωσε στα τενάγη
και περιμένει να το αποτελειώσουν οι κουρούνες και τα φαντάσματα των βάλτων.
Κάτι με φοβίζει σε αυτόν τον χειμώνα που δεν θέλει να 'ρθει.
Δεν έχει να κάνει με την υστερία των αστών στις πόλεις, όταν βρέχει και πλημμυρίζουν οι δρόμοι και τα υπόγεια κι όταν χιονίζει και κοκκαλώνει η κυκλοφορία, όχι δεν έχει να κάνει
με την υστερία του ανθρώπου - καταναλωτή που έχει αποξενωθεί απ'τον καιρό και τις εποχές,
ούτε
με το κλίμα-φόβο,
έτσι όπως κάναμε τον πλανήτη σουρωτήρι.
Έχει να κάνει με τον χειμώνα αποστάτη, αυτόν που κάποτε σε αγαπούσε και τώρα έχει περάσει απέναντι, στους Σαρακηνούς.
Τον παλιό σύντροφο, συμπότη κι αλανιάρη
που στέκει τώρα στην απέναντι ντάπια και σε κοιτάζει. Σε παρατηρεί
χωρίς πια να σου λέει τί θέλει, χωρίς κι εσύ να ξέρεις αν σου 'τοιμάζει κάτι
μια αργόσυρτη ανακωχή,
κάτι σαν μια νεκρή ζώνη
που όμως κάποια στιγμή θα καταπατηθεί.
Δεν ξέρεις από ποιον, από σένα ή απ'αυτόν;
Είναι ένας χειμώνας που φυλάει σε ξένη σκοπιά.
Δεν έρχεται, δεν φεύγεις.
Τον ξέρεις, δικός σου άνθρωπος, με τα χριστουγεννιάτικα γλομπάκια στις βιτρίνες, τις νεράιδες τις νύχτες, τον άνεμο και τη βροχή, τη θαλπωρή του καλοριφέρ, τα ξύλα στο τζάκι, τα βιβλία σου, ένας - δυο μαραθώνιοι με καλά σιντί, οι κόκκινες μύτες των παιδιών καθώς
γυρίζουν στο σπίτι τυλιγμένα στα κασκώλ
το καντηλάκι για να τρέμει και λίγο το φως - όχι το αγέρωχο φως του ηλεκτρικού, αλλά εκείνο το άλλο φως που υπόσχεται παραμύθια και σκιρτήματα, το πέρασμα των καλών σκιών που φυλάνε το σπίτι και τους βίους των ανθρώπων του, ένα
νυχτερινό τσιγάρο πριν να ξανακοιμηθείς
αγγίζοντας ελαφρά - μην την ξυπνήσεις - την πλάτη της, αυτό το γκραν κάνυον των φόβων σου, ο χειμώνας.
Φέτος τα ζάρια ρίξανε παράξενη χρονιά.
Ο χειμώνας στέκει απέναντι
και με κοιτά - σαν πρίγκηπας Σαρακηνός που του αρέσει η ζέστη, το λαούτο, τα χαμηλά περιβολάκια και το νερό στα λουτρά,
ένας χλωμός, σκεφτικός ξένος
σαν εμένα όταν δεν είμαι εγώ
στέκει φέτος απόμακρος ο παλιός μου φίλος και με κοιτά...
