Πέμπτη 2 Απριλίου συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατό του. Ενας εξαιρετικός άνθρωπος κι ένας πολύ καλός δημοσιογράφος.
31 Μαρτίου 2020Πέρασε ένας χρόνος ήδη. Η οικογένεια και οι φίλοι του σχεδίαζαν μία μικρή εκδήλωση για να τιμήσουν τη μνήμη του και να θυμηθούν, όλοι μαζί, στιγμές ή και ολόκληρες σκηνές ζωής που μοιράστηκαν μαζί του.
Καταλαβαίνετε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει τώρα. Ήρθε ο κορωνοϊός και μετέθεσε το σχέδιο για του χρόνου.
Προς το παρόν δημιουργήθηκε μία σελίδα στο Facebook («Θυμόμαστε τον Βασίλη Λυριτζή») όπου δημοσιεύουν φωτογραφίες και σκέψεις για το αποτύπωμα που άφησε στη ζωή τους, αλλά και στον δημόσιο βίο, ο Βασίλης Λυριτζής.
Η σελίδα είναι ανοιχτή προς όλους όσους θα ήθελαν να γράψουν δυο λόγια για τον Βασίλη και να μοιραστούν αυτά που δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ.
Τι κρίμα που μας έφυγε τόσο νωρίς ο Βασίλης...
Ιδού μερικά κειμενάκια που έχουν ανέβει ήδη:
Του Γιάννη Κωνσταντίνου
Το πρώτο, το πιο ασήμαντο, που πρόλαβα να του το πω, είναι για τη στήριξή του σε κάθε μου δημόσια προσπάθεια -ήδη από το ραδιόφωνο του Φλας, μετά στην ΕΡΤ και τέλος στον ΣΚΑΙ.
Το δεύτερο, που το `ξερε κι ας μην του το `πα, είναι γιατί μ` έμαθε να ακούω, όπως άκουγε κι εκείνος εμάς, όταν είχε την ευθύνη της εφηβικής μας καθοδήγησης στον Ρήγα.
Το τρίτο το κατάλαβα όταν έφυγε. Είναι για το πολύτιμο μάθημα να μένεις ίδιος ενώ εξελίσσεσαι. Γι` αυτήν την μοναδική αρετή δεν βρίσκω την κατάλληλη λέξη ή μάλλον δεν βρίσκω τη λέξη που θα του άρεζε -γιατί με κάτι «ήθος» ή «σταθερότητα», από ευγένεια, απλώς σιωπούσε με συγκατάβαση.
Από τον Μπάμπη Αντωνιάδη
Δεν μπορώ να γράψω για τον Βασίλη μόνο ως φίλος, αφού πρώτα ήταν συγγενής. Και επειδή δεν τα πάω καλά με τα τυποποιημένα «γαμπρός» κ.λπ, ο Βασίλης ήταν ο άνδρας της αδελφής μου. Από την πρώτη στιγμή έδεσε με όλους μας στην οικογένεια. Ο μπαμπάς Αντώνης ευχαριστημένος που έκανε γαμπρό δημοσιογράφο. Δεν πρόλαβαν να πλακωθούν πολιτικά γιατί έφυγε νωρίς. Η δική μας σχέση ήταν περισσότερο φιλική πάρα συγγενική. Ένας τύπος απόλυτα αναγνωρίσιμος, από τη στιγμή μάλιστα που βγήκε και στο γυαλί. Καθόλου ντίβα.
Στη βόλτα του στο Ναύπλιο απάνταγε και μίλαγε με τον καθένα που του απευθυνόταν. Σε κάθε πείραγμα, συνήθως ποδοσφαιρικό. Και η μαμά η Χαρίκλεια; Πόσο χαιρόταν όταν η γειτονιά της έλεγε ότι ο Βασίλης την χαιρέτησε από την τηλεόραση και επαίνεσε τη σπανακόπιτά της. Ο καλύτερος μπαμπάς και θείος. Πριν σκεφτούν την επιθυμία τους την είχε υλοποιήσει. «Λάτρης» της θάλασσας αλλά με βρέξιμο μέχρι το γόνατο και το τσιγάρο στο στόμα. Άρρωστος γκατζετάκιας. Παρά τον εξωστρεφή χαρακτήρα που έβγαζε στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, στη ζωή του ήταν ουσιαστικά εσωστρεφής άνθρωπος. Λάτρης του σπιτιού. Έχασε την καλύτερή του φάση με τον τωρινό εγκλεισμό λόγω κορονοϊού. Κολλημένος με τα αθλητικά (Ολυμπιακός και ξερό ψωμί) αλλά από τη θέση του καναπέ και της κερκίδας.
Ανανεωτικός αριστερός με άποψη και με θέση σεβασμού στην άποψη του άλλου. Δύο φορές θυμάμαι διαφωνήσαμε πολιτικά. Στη μια είχε απόλυτα δίκιο, στην άλλη, μάλλον και εκ των πραγμάτων, δικαιώθηκα.
Δεν μπορώ όμως να ξεχάσω και τις στιγμές της αρρώστιας. Ενημερωμένος για όλα. Και όταν ο γιατρός του εξήγησε το πρόβλημα, η απάντηση στο τί κάνουμε ήταν «θα παλέψουμε». Το πάλεψε τρείς μήνες, χωρίς να βαρυγκωμήσει ούτε μια στιγμή.
Στις 05:10 το πρωί της Τρίτης 2/4/2019 μας αποχαιρέτησε από το δωμάτιο 2662 του Άγιου Σάββα. Όπως έγραψε και ο φίλος του Κ. Γιαννακίδης, πέθανε ακριβώς την ώρα που για χρόνια έβαζε το ξυπνητήρι του για να πάει στη δουλειά, στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση.
