Ο Τάσος Παππάς γράφει για τον φίλο του Βασίλη Λυριτζή που έφυγε από τη ζωή, πέρυσι, στις 2 Απριλίου (ένας χρόνος ήδη!)
01 Απριλίου 2020Ήσουν ο αποδέκτης του πρώτου μηνύματος που έστελνα το πρωί, πολύ πρωί. Κάθε μέρα πριν νιφτώ και βάλω στο στόμα μου μια στάλα καφέ. Κατά κανόνα έγραφα για τον Θρύλο ή για την Αριστερά και περίμενα να δω την αντίδρασή σου στην τηλεόραση.
Τις περισσότερες φορές έσκαγες ένα πονηρό χαμόγελο, ιδιαίτερα αν αναφερόμουν σε κάποια επιτυχία της ομάδας μας. Μερικές φορές στραβομουτσούνιαζες όταν σου έγραφα διάφορα αριστερίστικα έτσι για να σε προκαλέσω.
Στο διάλειμμα μου απαντούσες καταλλήλως και μερικές φορές με... απειλούσες να μην τολμήσω να έρθω στην εκπομπή γιατί θα με «σκίσεις». Ερχόμουν στην εκπομπή και δεν με «έσκιζες». Συνήθως συμφωνούσαμε. Άλλωστε ήσουν πολύ ευγενής με τους συνομιλητές σου, ακόμη και με κείνους που δεν το άξιζαν.
Ο διάλογος αυτού του επιπέδου συνεχιζόταν όλη τη μέρα μέχρι αργά το βράδυ που πάλι εσύ ήσουν ο αποδέκτης του τελευταίου μηνύματος μου. Σκοπίμως τις νύχτες σε βομβάρδιζα με τσιτάτα, άλλοτε του Λένιν, άλλοτε του Τρότσκι, άλλοτε του Μάο και καμιά φορά για να σε πικάρω σου έστελνα «σοφίες» του Στάλιν. Με τον τελευταίο γινόσουν έξω φρενών και με εγκαλούσες για ολοκληρωτικές αντιλήψεις. Σου αντιγύριζα ότι είσαι αθεράπευτος αναθεωρητής, ρεβιζιονιστής και οπορτουνιστής.
Εδώ και ένα χρόνο αργώ να στείλω το πρώτο μήνυμα και το βράδυ βάζω το κινητό στο αθόρυβο. Ξέρεις ποιο κινητό; Αυτό που μου είχες χαρίσει πριν από χρόνια. Όλοι μου λένε να το βγάλω εκτός κυκλοφορίας γιατί είναι παλιό και δεν ψήνει καφέ όπως τα σύγχρονα, αλλά εγώ επιμένω να το χρησιμοποιώ. Είναι από σένα.
