Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Προκόπης Δούκας γράφει στην Athens Voice για την ραδιοφωνική εκπομπή του «Breakfast στον κόσμο» στο Kosmos Radio 93.6.

Η εκπομπή είναι 8 με 10 τα πρωινά και, όπως γράφει ο ίδιος, «γίνεται μόνο με προσωπική συνταγή και μουσικό κέντημα» και αφού κάθε βράδυ καταδύεται «σε μια δισκοθήκη 40 χρόνων, που περιέχει εγγυημένες εμπειρίες». Οπως σημειώνει μάλιστα για την εκπομπή του «Breakfast στον κόσμο», η «ιδέα πριν από 8 χρόνια ήταν απλή, αλλά κανείς δεν την είχε εφαρμόσει» προσφέροντας στους ακροατές «αισθητική απόλαυση και λίγο ακόνισμα του μυαλού».

Ιδού λοιπόν πως στήνεται μία εξαιρετική πρωινή ραδιοφωνική εκπομπή.

_____________________________________________________

Η ψυχή και το αυτί του ανθρώπου το πρωί είναι ντελικάτα. Θέλουν να τα πάρεις από το χεράκι και να τους φερθείς με προσοχή και τρυφερότητα. Να αλλάξεις τη χημεία του εγκεφάλου και να του δώσεις την ενέργεια της ημέρας. Αυτό δεν γίνεται με απότομη εισβολή του ρυθμού «για να ξυπνήσουμε», ούτε με playlist της μονοτονίας. Γίνεται μόνο με προσωπική συνταγή και μουσικό κέντημα.

Το πρώτο μυστικό της εκπομπής είναι η απουσία εκπτώσεων. Προτιμώ να επαναλάβω ένα αριστουργηματικό κομμάτι, που σου προκαλεί ανατριχίλες, παρά να πειραματιστώ με κάτι που δεν είναι πρώτης κατηγορίας, για χάρη της ποικιλίας. Διαβάζω και μαθαίνω συνέχεια καινούργια πράγματα, αλλά αποφεύγω αυτά που δεν θα μείνουν στη μνήμη κανενός. Δεν χρειαζόμαστε την αδιάφορη μουσική, δεν θα πάθουμε τίποτα αν πεθάνουμε χωρίς να την ακούσουμε ποτέ.

Το ραδιόφωνο είναι μαγικό μέσο. Πρέπει να φαντάζεσαι τα τοπία που μπορεί να βλέπει ο ακροατής εκείνη τη στιγμή και τι αίσθηση του προκαλεί η μουσική. Κάθε βράδυ καταδύομαι σε μια δισκοθήκη 40 χρόνων, που περιέχει εγγυημένες εμπειρίες. Και κάθε πρωί κουβαλάω βινύλια και cd, κόντρα στην εποχή. Έχουν άλλωστε καλύτερο ήχο, που υποσυνείδητα το αυτί αντιλαμβάνεται. Αυτό είναι και το δεύτερο μυστικό. Το τρίτο, που δεν είναι μυστικό, είναι τα παθιασμένα αφιερώματα σε μεγάλους καλλιτέχνες.

Η ιδέα πριν από 8 χρόνια ήταν απλή, αλλά κανείς δεν την είχε εφαρμόσει: Τι χρειάζεται στο πρωινό prime time ο ακροατής; Αισθητική απόλαυση και λίγο ακόνισμα του μυαλού. Μια στοιχειώδη κανονικότητα, σε δύσκολους καιρούς. Ραδιοφωνικότητα, να «ακούς» τη μουσική και να μην πατάς τους στίχους. Ενημέρωση για το στίγμα της ημέρας, με σύντομα σχόλια – κι όχι με πρωτογενές ρεπορτάζ (συνεντεύξεις κ.λπ.), που αναγκαστικά εκτοπίζει τη μουσική. Και για κάτι παραπάνω, μια revue de presse, άρθρα που επενδύονται με ωραία ορχηστρικά jazz κομμάτια, τα οποία λόγω διάρκειας και δυσκολίας δεν θα ακούγονταν ποτέ στο ραδιόφωνο.

Η συνταγή ξεσήκωσε σάλο. Πώς τολμάς και μιλάς για πολιτική σε μουσικό σταθμό; Και μάλιστα στην ΕΡΤ; Μα υπάρχει ζωή χωρίς πολιτική, ειδικά στην εποχή μας; Όλως τυχαίως, η αντίρρηση προερχόταν πάντα από αυτούς που δεν ανέχονταν την άλλη άποψη. Που νόμιζαν ότι η δημοσιογραφία στο κρατικό μέσο πρέπει να είναι διαφορετική από το ιδιωτικό (πού το γράφει αυτό;) και είχαν εθιστεί στην αυτολογοκρισία. Που δεν πίστευαν στην ελευθερία του λόγου και στη διττή υπόσταση ενός δημοσιογράφου που είναι και μουσικός παραγωγός. Τους ενοχλούσε που τους μιλούσε ο εαυτός μου. Αυτό όμως ήταν και η επιτυχία.

Είναι εντυπωσιακό πόσο οι άνθρωποι θέλουν σώνει και καλά να σου αλλάξουν την άποψη ή να σου την απαγορεύσουν, αντί να ακούσουν κάτι διαφορετικό. Αμέτρητες φορές έχω ακούσει όλων των ειδών «επιχειρήματα», που δεν θα εκστομίζονταν καν, αν οι απόψεις που άκουγαν τους έβρισκαν σύμφωνους. Όλοι για να κρύψουν τα πραγματικά τους κίνητρα. Γενικώς, τώρα έχουν ηρεμήσει, αλλά η δεκαετία της αντισυστημικής πλάνης έκανε μεγάλη ζημιά, μαζί με την ανελεύθερη μας παράδοση. Ναι, θα είχα ίσως ένα άλλο, μεγαλύτερο κοινό, αν ήμουν πιο βουβός και ξενέρωτος. Θα είχε και λιγότερη νοστιμιά, όμως.

Κάθε πρωί παρουσιάζω μετριοπαθείς απόψεις από την κεντροαριστερά ως την κεντροδεξιά, με έμφαση στη σοσιαλδημοκρατία, αφού εκεί ανήκω. Επειδή όμως στηλιτεύω τον λαϊκισμό σε όλο το πολιτικό φάσμα, οι βασικοί του εκπρόσωποι προσπαθούν να μου κολλήσουν τη ρετσινιά του δεξιού ή του ακραίου. Τις προοδευτικές μου απόψεις κάνουν ότι δεν τις ακούν. Επειδή στην εκπομπή δεν έχω υποστηρίξει ποτέ κανένα κόμμα εξουσίας, με αφορίζουν τελικά ως «μέρος του συστήματος». Κάτι σαν τους οπαδούς του Τραμπ.

Ο ακροατής διψάει για επικοινωνία, θα ήθελε και το ραδιόφωνο να είναι αμφίδρομο μέσο, αλλά αυτό δεν γίνεται από τη φύση του. Απαντάω σε όλους όσοι στέλνουν mail. Πολλοί εμψυχώνουν, άλλοι θέλουν απλώς τον καυγά. Τηλέφωνο δεν σηκώνω, είναι αδύνατο στη διάρκεια της εκπομπής, με τόση δουλειά. Οι περισσότεροι θέλουν απλώς να πουν την άποψη τους, για λόγους ψυχολογικούς, αλλά θα βαρεθούν να κάτσουν να γράψουν.

Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να συντονίσεις το ραδιοφωνικό λόγο, να πεις όσα θέλεις να πεις στο διάστημα ανάμεσα στα κομμάτια, να εκφραστείς αυθόρμητα, αλλά προσεκτικά και σωστά. Η δίωρη αυτή performance είναι πολύ κουραστική, σου ρουφάει όλη την ενέργεια. Πολλές φορές ακούω τη φωνή μου ή την απόδοση μου μετά και δεν μου αρέσει.

Η εκπομπή είναι πρωτίστως φεμινιστική, κόντρα σε κάθε αρτηριοσκλήρωση και συντηρητισμό. Το μήνυμα της είναι η επικράτηση της ποιότητας, της αξιοκρατίας, του ορθολογισμού, της μετριοπάθειας, των πραγματικά προοδευτικών πολιτικών, της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η απόρριψη όσων μας κρατάνε πίσω, σε μια ανατολίτικη καθυστέρηση. Αυτό θα ήθελα να είναι το δικό μου λιθαράκι, στο άνοιγμα του 21ου αιώνα.

H αίσθηση ότι μπορείς να μιλάς στην ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων, να τους αλλάζεις τη διάθεση, να τους εμπλουτίζεις τη σκέψη, είναι συγκλονιστική. Ειδικά όταν βρίσκονται σε κάθε σημείο του πλανήτη.