Της Δέσποινας Τσαντέ
04 Αυγούστου 2022Ήταν πρώτη μου τραυματική εμπειρία παρενόχλησης, όταν ήμουν «κουτάβι». Μόλις είχα γυρίσει από την Αγγλία και προσπαθούσα να έρθω σε επαφή με την Ελληνική πραγματικότητα στη δημοσιογραφία. Ένας οικογενειακός μας φίλος, Φάνης Φιτσιάλος το όνομα του, λέει στη μητέρα μου ότι γνωρίζει τον Σταυρό Ψυχάρη, ήταν συμμαθητές, συμφοιτητές δεν θυμάμαι και μου κλείνει ραντεβού. Πήγα στο ΒΗΜΑ. Ένα κορίτσι συνεσταλμένο και με δέος.
Κάθομαι απέναντί του στο γραφείο του. Αρχίζω να του λέω για τις σπουδές μου και τη πιστοποίηση που είχα πάρει από το BBC. Σηκώνεται, έρχεται από την μεριά μου. Απλώνει τα χέρια του και προσπαθεί να μου πιάσει το στήθος και να με φιλήσει. Δεν ξέρω που βρήκα το θάρρος, το θράσος, του αρπάζω τα χέρια και τον σπρώχνω, λέγοντας του αν ήθελα να ξεκινήσω έτσι το όνειρο μου δεν θα χρειαζόταν να πεινάσω για να σπουδάσω. Με χτυπάει στο μάγουλο και μου λέει, «καλά πήγαινε να ξεψαρώσεις και μετά έλα». Βγήκα από το γραφείο του σπαράζοντας από το κλάμα. Θυμάμαι ότι κάποιος, προφανώς εργαζόμενος προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Δεν θυμάμαι το πρόσωπο του γιατί δεν έβλεπα από τα δάκρυα... Τον ευχαριστώ μετά από 40 και χρόνια.
Είχα την ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου δημόσια. Με σημάδεψε. Ήταν χυδαίος και γλοιώδης.
