Ακολουθήστε μας στο Google news

Ένας από τους αγαπημένους (μας) ανθρώπους του ραδιοφώνου μιλάει στο e-tetRadio.

Συνέντευξη στον Ηλία Σελιμά

Σε έναν κόσμο όπου οι ιστορίες δεν ακούγονται συχνά, η δουλειά του ραδιοφωνικού παραγωγού αποτελεί ζωτική σανίδα σωτηρίας. Και αν υπάρχει ένας ραδιοφωνικός παραγωγός που κάθε εκπομπή του είναι κάτι περισσότερο από ένα απλό ρεπορτάζ -είναι μια ειλικρινής συζήτηση- αυτός είναι ο Δημήτρης Γιαγτζόγλου. Θα μπορούσες να πεις, τώρα που το σκέφτομαι, ότι είναι ο ορισμός της έκφρασης «άνθρωπος του ραδιοφώνου». Θα το διαπιστώσετε άλλωστε στην παρακάτω κουβέντα. Εγώ είμαι από τους τυχερούς που συνεργάστηκα μαζί του, που ένιωσα από πρώτο χέρι πως είναι να κάνει ραδιόφωνο.

Ο Δημήτρης, γιατί για μένα είναι ο Δημήτρης, κάνει εκπομπές Δευτέρα – Παρασκευή (καθημερινές δηλαδή) 22.00-01.00, στον ΣΚΑΪ 100.3. Ώρα κατάλληλη θα το έλεγες για να πάρεις μια ιδέα πως είναι να «Ζούμε αληθινά» όπως λέει και ο τίτλος της εκπομπής του.

• Ποια είναι η γοητεία του ραδιοφώνου Δημήτρη;

Πάντα με μαγεύει το ότι ακούγοντας ραδιόφωνο πλάθω εικόνες. Είτε πρόκειται για μουσική εκπομπή είτε για ενημερωτική. Αυτή είναι η γοητεία του μέσου. Αυτό που για την τηλεόραση είναι «όπλο» που σου δίνει μια εικόνα, το ραδιόφωνο σε αφήνει να της πλάσεις εσύ όπως θέλεις. Εξάπτεται η φαντασία ακούγοντας ακόμα και μια πολιτική συνέντευξη.

• Τι σημαίνει ραδιόφωνο για σένα;

Θα το πω πάρα πολύ απλά. Τρόπος ζωής! Μετά από 33 στα 34 χρόνια σε αυτό, σαν δουλειά. Είναι η καθημερινότητά μου, η δουλειά από την οποία ζω, κάνοντας αυτό που θέλω, όπως θέλω, στο μέσο που θέλω. Είναι σαν να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά όπως την πρώτη μέρα.

• Πως περνάει το ραδιόφωνο στις μέρες μας;

Περνάει δύσκολα θα έλεγα για πάρα πολλούς λόγους. Πρώτα απ' όλα δεν δίνονται τα ίδια χρήματα για να υποστηριχθεί μια εκπομπή. Φαντάσου ότι παλιότερα μπορούσα να έχω μια εξωτερική μονάδα για να πάω να κάνω εκπομπή απ' όπου ήθελα. Πολλά μουσικά ραδιόφωνα δεν είναι όπως ήταν κάποτε, με λίγα λόγια ισχύει το «ό,τι δώσεις θα πάρεις».

• Υπάρχει πάθος;

Η αλήθεια είναι πως παρατηρώ τη νέα γενιά που μπαίνει στο ραδιόφωνο και «λείπει» εκείνο το πάθος που χαρακτήριζε τη γενιά μου. Δυστυχώς είναι κάτι που δεν το βλέπεις εύκολα πια.

• Τι θυμάσαι από την εποχή που ήσουν εσύ «νέα γενιά»;

Εγώ θυμάμαι ότι για να κάνουμε μια ραδιοφωνική παραγωγή τότε δουλεύαμε ώρες. Ώρες ατελείωτες. Τώρα, και ας κατηγορηθώ για αυτό που θα πω, είναι όλοι με το ρολόι στο χέρι.

• Το ραδιόφωνο του σήμερα το βλέπεις να αντέχει απέναντι στους νέους τρόπους ενημέρωσης και ψυχαγωγίας; (podcast και πάει λέγοντας)

Το αν θα αντέξει το ραδιόφωνο απέναντι σε αυτές τις νέες προκλήσεις είναι κάτι που πρέπει να δουν πρώτα απ’ όλα όσοι χρηματοδοτούν τα ραδιόφωνα, αλλά και όσοι ασχολούνται με το ραδιόφωνο. Πλέον ο ανταγωνισμός είναι πάρα πολύ μεγάλος, είτε σε επίπεδο ενημέρωσης είτε σε επίπεδο ψυχαγωγίας. Δημιουργούνται ζητήματα στο ραδιόφωνο του σήμερα στα σίγουρα.

• Σε απασχολούν τα νούμερα;

Προφανώς. Παίζουν ρόλο βέβαια πολλά πράγματα. Για να είμαι ειλικρινής, τα 12 χρόνια που έλειψα από τον ΣΚΑΙ 100.3 δούλεψα και σε πολύ μικρότερους σταθμούς. Εκεί καταλάβαινες πως πολλές φορές αυτό που έλεγες το άκουγαν ελάχιστοι. Ας πούμε μια φορά ρώτησα αν οι ακροατές θυμούνται τα παλιά πλοία της γραμμής… Έγινε χαμός

• Έχοντας κάνει και τηλεόραση, (και μάλιστα επιτυχημένα), θέλω να σε ρωτήσω. Ποιο μέσο αγαπάς πιο πολύ;

Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ραδιόφωνο όμως αγαπώ πιο πολύ. Όταν χρειάστηκε κάποια στιγμή το 2010 να σταματήσω για έξι μήνες και να δουλέψω μόνο στην τηλεόραση, ζήτησα να σταματήσω την τηλεόραση, αν δεν γίνονταν αλλιώς, και να επιστρέψω στο ραδιόφωνο. Το ραδιόφωνο είναι το λιμάνι μου, είναι η ασφάλεια μου.

• Δεν σε γοητεύει η τηλεόραση δηλαδή;

Και η τηλεόραση είναι ένα γοητευτικό μέσο. Μου δόθηκε η δυνατότητα, ως ένα βαθμό, να κάνω κάποια πράγματα που μου άρεσαν πολύ. Όταν τα πράγματα ξέφυγαν από αυτό που ήθελα να κάνω, και μιλάω για την ΕΡΤ, σηκώθηκα και έφυγα. Δύσκολη απόφαση, το βασάνισα πάρα πολύ καθώς ζούμε από αυτή τη δουλειά. Είχα όμως την ασφάλεια του ραδιοφώνου και αξιολογώντας και το τι κάνει «κακό» στο όνομά μου κάνοντας κάτι που δεν μου αρέσει, έφτασα στο κομβικό σημείο είπα: «Φεύγω από την τηλεόραση και είμαι στο ραδιόφωνο». Έχει βέβαια το τίμημά του, ίσως είμαι από τους λίγους, αν όχι ο μοναδικός, που άφησε τηλεοπτική εκπομπή στην ΕΡΤ, δεν ήταν όμως κάτι που μου άρεσε και έτσι έφυγα.

• Τι θα σου άρεσε να κάνεις στην τηλεόραση;

Θα μου άρεσε να κάνω ενημέρωση, θα μου άρεσε να κάνω μια εκπομπή με ωραίες ανθρώπινες ιστορίες όχι από την κλειδαρότρυπα, έναν οδηγό πόλης. Εάν λοιπόν μου γίνει μια πρόταση για κάτι που θα μου αρέσει, με μεγάλη χαρά.

• Ποιο ραδιόφωνο σε γοητεύει περισσότερο, αυτό από το οποίο ξεκίνησες ή το ραδιόφωνο που κάνεις τώρα;

Το αντιμετωπίζω λες και είναι το τότε. Γίνεται με την ίδια αγάπη, με το ίδιο πάθος,

• Προετοιμάζεσαι και πώς, πριν μπεις για εκπομπή;

Στον ΣΚΑΙ 100.3 κάνω εκπομπή βράδυ, 22.00-01.00, μέχρι να πάω σπίτι κτλ., κοιμάμαι 02.30. Ξυπνάω πάντα στις 9 το πρωί να ακούσω δελτίο, μπαίνω στα site που έχω επιλέξει, μαζεύω υλικό, γύρω στη 1 το μεσημέρι στέλνω την σκαλέτα και συνεχίζω ακάθεκτος να μαζεύω υλικό που εγώ θέλω να σχολιάσω. Ενημερώνομαι στο μεσοδιάστημα για τις συνεντεύξεις και γύρω στις 7 το απόγευμα είμαι στο γραφείο και τα βάζω σε μια τελική σειρά ακούγοντας μουσική. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα ρωτήσει τον βοηθό του, «τι έχουμε σήμερα; Τι θα κάνουμε;». Θέλω να έχω τον απόλυτο έλεγχο των πραγμάτων. Κάτι που προϋποθέτει πολύ κόπο, χρόνο και υπομονή.

• Αυτά πάντως που περιέγραψες πριν, κάνουν τον ΣΚΑΙ 100.3 μια κατηγορία από μόνο του;

Εγώ αυτό το κατάλαβα όταν έφυγα το 2012 από τον ΣΚΑΙ. Στο ελάχιστο δεν συνάντησα κάποιον σταθμό που να πλησιάζει τον ΣΚΑΙ 100.3 σε επίπεδο μηχανισμού. Βέβαια υπάρχει και το άλλο που κάνει, έδινε πάντα ευκαιρία σε νέους ανθρώπους και σιγά – σιγά έφτιαχνε ονόματα. Αυτό πολλοί σταθμοί δεν το κάνουν. Ας πούμε για σένα π.χ. Ηλία. Οι «Rock Ιστορίες» ήταν ένα διαμάντι σε επίπεδο προετοιμασίας, έρευνας, φαντασίας. Έτσι, λοιπόν, ένας σταθμός που είχε ένα τέτοιο ραδιοφωνικό προϊόν γιατί δεν του έδωσε χρόνο; Έχει τεράστια σημασία και ποιος είναι από πάνω… Τα περισσότερα ραδιόφωνα δεν χτίζουν πια. Δεν είναι δυνατόν το καλοκαίρι τα ενημερωτικά ραδιόφωνα να μην έχουν πρόγραμμα από τον πάγκο τους.

• Κινδυνεύει ή ωφελείται το ραδιόφωνο από το playlist και την Α.Ι ;

Αν χρησιμοποιηθούν σωστά δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά θα σου πω και το άλλο. Θεωρώ πως αυτό είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν περισσότερο τα μουσικά ραδιόφωνα.

• Δηλαδή;

Δεν μ ’αρέσει αυτή η αποστέωση που με οδήγησε να μην ακούω πια ραδιόφωνα που άκουγα. Εμείς μεγαλώσαμε σε εποχές που οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί είχαν άποψη ακόμα και στα μουσικά ραδιόφωνα … Είχαν πρόταση. Αν τώρα πια η πρόταση είναι ένα εμπορικό αλισβερίσι εμένα δεν με αφορά. Εγώ θέλω ραδιοφωνικό παραγωγό στο ραδιόφωνο από αυτούς που αγάπησα. Που με έκαναν να αγαπήσω το ραδιόφωνο.

• Πως τα πας με τους ηχολήπτες;

Για μένα η σχέση αυτού που μιλάει στο μικρόφωνο με τον άνθρωπο που έχει απέναντι του είναι ιερή. Θέλω να βλέπω την αντίδρασή του, να αισθάνεται τόσο καλά όσο και εγώ. Εκνευρίζομαι με ανεπαρκείς δημοσιογράφους στο μικρόφωνο που θα δώσουν «στεγνά» έναν ηχολήπτη που δεν φταίει σε τίποτα. Το θεωρώ αλητεία. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκπομπής. Με νοιάζει πολύ η ψυχολογία του. Είναι από τα πράγματα που σκέφτομαι πρώτα όταν θα μπω για εκπομπή.

• Πως ξεκίνησες να κάνεις ραδιόφωνο;

Το 1995 ήμουν 24. Έφυγε τότε η Ερση Βατού που της έκανα αρχισυνταξία και με κάλεσε ο Κακαουνάκης μια Πέμπτη, δεν θα το ξεχάσω ποτέ, και μου λέει: «Μικρέ… Το Σάββατο ξεκινάς εκπομπή!». Με πίστεψε, με εμπιστεύτηκε, μου έδωσε βήμα. Κι όταν εκείνη την εποχή σου δίνουν βήμα και μια ευκαιρία στον ΣΚΑΙ το μόνο που μένει να πεις είναι ή κολυμπάω ή πνίγομαι.

• Και τα πρώτα λεπτά της πρώτης σου εκπομπής;

Δεν είχα ξανακούσει την φωνή μου στον αέρα του ραδιοφώνου. Φοράω τα ακουστικά και με το που ακούω τη φωνή μου, πετάω τα ακουστικά. Ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα στον ραδιοφωνικό αέρα. Έκανα συνέχεια σαρδάμ. Και η φωνή μου ακούγονταν πως να στο πω, παιδική. Κάποια στιγμή μετά το πέρας μερικών ραδιοφωνικών εκπομπών η Σοφία Μιχαλίτση μπαίνει στο studio κατά την διάρκεια εκπομπής μου λέει: «Βρε Δημήτρη ωραία τα λες, αλλά δεν αρχίζεις το κάπνισμα;».

• Ποια είναι η πιο δυνατή στιγμή που έζησες on – air;

Μου έχουν τύχει διάφορα πράγματα. Ας πούμε… Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά ήταν, δεν θυμάμαι, είμαι στον αέρα και παίρνει τηλέφωνο ένας ακροατής και ενημερώνει πως βλέπει, στη Νότιο Εύβοια, στο βάθος, βεγγαλικά. «Μάλλον έχουμε ναυάγιο». Αφορούσε το ναυάγιο του «Δύστος». Δύσκολη στιγμή ήταν και η πυρκαγιά στο Μάτι. Σε ανθρώπινο επίπεδο, όταν ήταν άρρωστος ο αδελφός μου και εγώ έπρεπε να κάνω εκπομπές σαν να μην τρέχει τίποτα. Τώρα που το σκέφτομαι, το ότι έκανα εκπομπή ήταν και σαν ψυχοθεραπεία για μένα. Κλείνω με αυτό: σε μια περίπτωση σεισμού που ήμουν ζωντανά στον αέρα πέταξα την εξής ατάκα: «Ηρεμήστε πέσαμε σε λακκούβα». Περισσότερο για να ηρεμήσω εγώ το είπα φυσικά.

• «Ζούμε Αληθινά» στην εποχή μας;

Εγώ ναι! Τώρα για τους άλλους δεν μπορώ να απαντήσω. Το «Ζούμε Αληθινά» το έχω πάρα πολλά χρόνια και δεν θα αλλάξει γιατί αυτό προσπαθώ να κάνω και μέσα από τις εκπομπές μου. Ζούμε αληθινά όταν έχουμε επαφή με την κοινωνία. Όταν έχεις επαφή με την κοινωνία διαμορφώνεις και άποψη, και όταν διαμορφώνεις άποψη τη λες. Δυστυχώς πολλοί δημοσιογράφοι δεν ζουν στην κοινωνία μας. Και επίσης κάτι που λέω συχνά και ισχύει και για δημοσιογράφους αλλά και για ραδιοφωνικούς παραγωγούς: «Ας διαβάζουμε και καμιά εφημερίδα»...

• Αν είχες τη δυνατότητα να φτιάξεις κάτι στο ραδιόφωνο του σήμερα, ποιο θα ήταν αυτό;

Ωραία ερώτηση. Θα έκανα ένα σταθμό με τους αγαπημένους μου ραδιοφωνικούς παραγωγούς, με πρόσωπα που αγαπάω πάρα πολύ, που τιμούν το ραδιόφωνο. Να ρε παιδί μου, είναι αυτό που σου λέω ότι ευτυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι άνθρωποι που παθιάζονται. Και το ραδιόφωνο έχει ανάγκη από πάθος. Εκνευρίζομαι πάρα πολύ όταν βλέπω κόσμο να πηγαίνει στην εκπομπή του πέντε λεπτά πριν ή εκνευρίζομαι όταν, ακόμα και σε μουσικές εκπομπές, βάζουν τραγούδι και μπαίνουν μετά. Δηλαδή αδιανόητα πράγματα. Ή, το άλλο, θα βάλουμε ένα μεγάλο τραγούδι στο τέλος για να την κάνουμε. Το ραδιόφωνο δεν είναι πάρεργο. Ένα τέτοιο ραδιόφωνο θα ήθελα. Που να έχει πάθος. Δεν θα σου πω αν κάτι θα άλλαζα… Να έχει πάθος το ραδιόφωνο. Από αυτούς που το υπηρετούν.

• Θέλω να μου πεις μία στιγμή on air που έχεις ξεκαρδιστεί στο γέλιο…

Α! Πάρε τηλέφωνο τη Χριστίνα Βίδου να σου μιλήσει γι' αυτό. (Γέλια). Όταν έκανα εκπομπή με τη Χριστίνα είχαμε ενότητες, κάθε μέρα και κάτι άλλο, σταθερό όμως. Σαν ένθετα. Κάποια στιγμή λοιπόν παίρνει η Μυρσίνη Λαμπράκη, που έχει την προφορά την Κρητική, και λέει «Δημήτρη, σήμερα επειδή ξέρω ότι είσαι μακαρονάς, θα σου έχω συνταγές με μακαρόνια που θα σου αρέσουν». «Έλα ρε Μυρσίνη», λέω, (και δίπλα η Χριστίνα). «Δηλαδή από που;». Κι απαντά με το λι και το νι τονισμένο: «Σ' έχω φέρει συνταγές από Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία…». Εγώ δεν προλαβαίνω και μου ξέφυγε ένα ψήγμα αυτού που μετά έγινε νευρικό και ασταμάτητο γέλιο. Έφυγα από το στούντιο μισή ώρα. Η Χριστίνα με έβριζε. «Σε παρακαλώ μπες μέσα, έλα τώρα να…». Δεν μπορούσα να μπω γιατί με είχε πιάσει νευρικό γέλιο.

• Τα «χάνεις» σε τέτοιες καταστάσεις;

Δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τα χάσει στον αέρα. Θα αυτοσαρκαστώ. Αυτοσαρκάζομαι όσο δεν παίρνει. Δεν θα κολλήσω. Γιατί, να σου πω και κάτι: δεν είμαστε μηχανές. Πιστεύω επίσης ότι ο ακροατής εκτιμά την αλήθεια σου. Θα εκτιμήσει ακόμα και το λάθος που θα κάνεις. Αρκεί να μην το τονίσεις... Να αντιδράσεις δηλαδή όπως θα αντιδρούσες σε μια παρέα αν έκανες μια «πατάτα». Μια παρέα είναι και το ραδιόφωνο που αν θα κάνεις την πατάτα σου θα τη μοιραστείς με αυτόν που έχεις απέναντί σου. Απλά τα πράγματα. Ένα και ένα κάνουν δύο.

• Γιατί λείπουν οι τέχνες από το ραδιόφωνο; θέατρο, βιβλίο...

Α, πολύ μεγάλη κουβέντα. Κακώς! Δεν ξέρω ρε παιδί μου. Πόσοι από τους δημοσιογράφους ασχολούνται με την τέχνη; Πόσοι από τους δημοσιογράφους που κάνουν τους γκράντε και τα λοιπά βλέπουν παραστάσεις θεατρικές; Νομίζουν όλοι ότι αν μιλήσουν με έναν πολιτικό έχουν κάνει τη δουλειά τους. Βιβλίο… εγώ δεν τρελαίνομαι για τη λογοτεχνία, αλλά τρελαίνομαι για ιστορία, τρελαίνομαι για κοινωνιολογία, τρελαίνομαι για ψυχολογία, τρελαίνομαι για βιογραφίες... Εγώ τα κάνω στην εκπομπή. Τα κάνω. Αλλά γενικά απουσιάζουν. Και σε πληροφορώ ότι όταν τα κάνω στην εκπομπή βλέπεις ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται.

• Ποιο τραγούδι θα αφιέρωνες στο ραδιόφωνο;

Το «Βαλς των χαμένων ονείρων» του Χατζιδάκι. Αυτό το τραγούδι με συγκινεί πάρα πολύ. Όπως επίσης, αν είχα και δεύτερη επιλογή, το «Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο» που λέει η Τσανακλίδου. Αυτά τα δύο.

• Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα.

Εγώ σε ευχαριστώ Ηλία και εύχομαι σύντομα μπροστά από ένα μικρόφωνο.