Ακολουθήστε μας στο Google news
Σάββατο βράδυ στο θέατρο Αργώ, στο Μεταξουργείο. Δίπλα στα λεωφορεία που ξεκινούν για τα Βαλκάνια, φορτωμένα ξένους μετανάστες που μας αποχαιρετούν πλέον. Παρακολούθησα την παράσταση με τίτλο «Duende» με την Ελένη Πέτα στη φωνή και τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα. Σε μια θεατρική αίθουσα, με λιτό αλλά καλαίσθητο σκηνικό, χωρίς μικρόφωνα, οι δυο καλλιτέχνες μάς «ταξίδεψαν» για δύο ώρες περίπου στους ήχους και στους στίχους καλών, ελληνικών και ξένων, τραγουδιών. Σκεφτόμουν παρακολοθώντας σιωπηλός το live, ανάμεσα σε σιωπηλούς και ήσυχους ακροατές, ότι δεν χρειάζονται πολλά στολίδια για να παρουσιάσει κανείς μια συγκινητική παράσταση (ή αφήγηση όπως θα έλεγε ο Δημήτρης Αποστολάκης): ένας πραγματικά καλός και δεξιοτέχνης κιθαρίστας, μια τραγουδίστρια πάνω στην ερμηνευτική της ακμή, ένα καλό ρεπερτόριο, προσεκτικά διαλεγμένο και ένα κοινό διατεθειμένο να ακούσει, να ψυχαγωγηθεί και όχι να διασκεδάσει.
Ο Παναγιώτης Μάργαρης είναι ένα εξαιρετικός κιθαρίστας που διασκευάζει καταπληκτικά για το όργανό του όλα τα τραγούδια που καλείται να παίξει. Το Σάββατο το βράδυ έμεινα άφωνος με την κιθαριστική διασκευή του τραγουδιού «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος στίχοι: Μάνος Ελευθερίου). Αλλά και με τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξε ο Μάργαρης διασκευασμένα για κιθάρα και φωνή. Άλλες φορές καταιγιστική κιθαριστική δράση, με τους απαραίτητους χρωματισμούς και άλλες φορές απλή, λιτή συνοδεία που «άφηνε χώρο» στη φωνή της τραγουδίστριας. Η Ελένη Πέτα με εντυπωσίασε. Λαμπερή, ερμηνευτικά ώριμη και ικανότατη, απέδωσε όλα τα τραγούδια του προγράμματος με χαρακτηριστική άνεση και με ξεχωριστό τρόπο. Το κοινό, στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα του θεάτρου «Αργώ», με την ευγενική στάση του, μεταφρασμένη σε σιωπή ή διακριτικό σιγοτραγούδισμα, βοήθησε να αναδειχθεί η παράσταση. Μου άρεσε η επιλογή των καλλιτεχνών να μην υπάρχουν μικρόφωνα. Έφερε μια οικειότητα και μια ζεστασιά στο χώρο. Ήταν λίγο σα να βρισκόμασταν με φίλους να παίξουμε και να ακούσουμε μουσική. Και η επιλογή των τραγουδιών ταίριαζε στο στυλ του προγράμματος: γνωστά, καλά ελληνικά και ξένα τραγούδια και τέσσερα (τα πιο γνωστά) από την προσωπική δισκογραφία της Ελένης Πέτα.
Σας προτείνω να πάτε να τους ακούσετε. Θα περάσετε καλά. Διαφορετικά. Εγώ από τη μεριά μου, θα προσπαθήσω να μιλήσω με έναν από τους δύο (ή και τους δύο) καλλιτέχνες για να ρωτήσω περισσότερα πράγματα για το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Υ.Γ. Κάθε φορά που πηγαίνω σε μια παράσταση και προσέχω τον καλό φωτισμό, ανακαλύπτω ότι πίσω από αυτόν κρύβεται ο Περικλής Μαθιέλλης. Χαίρομαι να βλέπω καλούς φίλους να κάνουν ωραίες δουλειές υψηλού επιπέδου σε ετούτη την εποχή που οι περισσότεροι ακολουθούν το δρόμο της παραίτησης και της απαισιοδοξίας.
Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο θέατρο "Αργώ" στο Μεταξουργείο.
12 Φεβρουαρίου 2012Σάββατο βράδυ στο θέατρο Αργώ, στο Μεταξουργείο. Δίπλα στα λεωφορεία που ξεκινούν για τα Βαλκάνια, φορτωμένα ξένους μετανάστες που μας αποχαιρετούν πλέον. Παρακολούθησα την παράσταση με τίτλο «Duende» με την Ελένη Πέτα στη φωνή και τον Παναγιώτη Μάργαρη στην κιθάρα. Σε μια θεατρική αίθουσα, με λιτό αλλά καλαίσθητο σκηνικό, χωρίς μικρόφωνα, οι δυο καλλιτέχνες μάς «ταξίδεψαν» για δύο ώρες περίπου στους ήχους και στους στίχους καλών, ελληνικών και ξένων, τραγουδιών. Σκεφτόμουν παρακολοθώντας σιωπηλός το live, ανάμεσα σε σιωπηλούς και ήσυχους ακροατές, ότι δεν χρειάζονται πολλά στολίδια για να παρουσιάσει κανείς μια συγκινητική παράσταση (ή αφήγηση όπως θα έλεγε ο Δημήτρης Αποστολάκης): ένας πραγματικά καλός και δεξιοτέχνης κιθαρίστας, μια τραγουδίστρια πάνω στην ερμηνευτική της ακμή, ένα καλό ρεπερτόριο, προσεκτικά διαλεγμένο και ένα κοινό διατεθειμένο να ακούσει, να ψυχαγωγηθεί και όχι να διασκεδάσει.
Ο Παναγιώτης Μάργαρης είναι ένα εξαιρετικός κιθαρίστας που διασκευάζει καταπληκτικά για το όργανό του όλα τα τραγούδια που καλείται να παίξει. Το Σάββατο το βράδυ έμεινα άφωνος με την κιθαριστική διασκευή του τραγουδιού «Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα» (μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος στίχοι: Μάνος Ελευθερίου). Αλλά και με τα υπόλοιπα τραγούδια που έπαιξε ο Μάργαρης διασκευασμένα για κιθάρα και φωνή. Άλλες φορές καταιγιστική κιθαριστική δράση, με τους απαραίτητους χρωματισμούς και άλλες φορές απλή, λιτή συνοδεία που «άφηνε χώρο» στη φωνή της τραγουδίστριας. Η Ελένη Πέτα με εντυπωσίασε. Λαμπερή, ερμηνευτικά ώριμη και ικανότατη, απέδωσε όλα τα τραγούδια του προγράμματος με χαρακτηριστική άνεση και με ξεχωριστό τρόπο. Το κοινό, στην σχεδόν γεμάτη αίθουσα του θεάτρου «Αργώ», με την ευγενική στάση του, μεταφρασμένη σε σιωπή ή διακριτικό σιγοτραγούδισμα, βοήθησε να αναδειχθεί η παράσταση. Μου άρεσε η επιλογή των καλλιτεχνών να μην υπάρχουν μικρόφωνα. Έφερε μια οικειότητα και μια ζεστασιά στο χώρο. Ήταν λίγο σα να βρισκόμασταν με φίλους να παίξουμε και να ακούσουμε μουσική. Και η επιλογή των τραγουδιών ταίριαζε στο στυλ του προγράμματος: γνωστά, καλά ελληνικά και ξένα τραγούδια και τέσσερα (τα πιο γνωστά) από την προσωπική δισκογραφία της Ελένης Πέτα.Σας προτείνω να πάτε να τους ακούσετε. Θα περάσετε καλά. Διαφορετικά. Εγώ από τη μεριά μου, θα προσπαθήσω να μιλήσω με έναν από τους δύο (ή και τους δύο) καλλιτέχνες για να ρωτήσω περισσότερα πράγματα για το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Υ.Γ. Κάθε φορά που πηγαίνω σε μια παράσταση και προσέχω τον καλό φωτισμό, ανακαλύπτω ότι πίσω από αυτόν κρύβεται ο Περικλής Μαθιέλλης. Χαίρομαι να βλέπω καλούς φίλους να κάνουν ωραίες δουλειές υψηλού επιπέδου σε ετούτη την εποχή που οι περισσότεροι ακολουθούν το δρόμο της παραίτησης και της απαισιοδοξίας.
