Από τη μικρή σε ηλικία τραγουδίστρια στην κάπως πιο... μεγάλη (το λέω όσο πιο ευγενικά μπορώ). Το Gazarte είχε μεν κόσμο αλλά όχι πολύ, το Half Note ήταν sold out (όπως όλες οι μέρες που εμφανίστηκε η Κανελλίδου - παίζει ξανά στα μέσα Μαρτίου (14, 15 και 16). Και, λοιπόν, ήταν δύο συναυλίες που άξιζαν. Η Αλέκα Κανελλίδου είναι για τις πιο μεγάλες ηλικίες, η Αθηνά για τις μικρότερες. Η πρώτη διατηρείται πολύ καλά, η φωνή της παραμένει μπάσα και γοητευτική, τα τραγούδια της είναι πολύ καλά, έπαιζε και διασκευές, είχε και καλούς τζαζίστες στο πλευρό της, ο Δημήτρης Καλαντζής στο πιάνο και ο Τάκης Πατερέλης στο σαξόφωνο. Εμένα μου αρέσει η Κανελλίδου να σας πω την αλήθεια, ήθελα να τη δω live, δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν της αλλά επειδή μάλλον την παρακολουθούσα για πρώτη φορά ζωντανά, δεν θα έχανα τη φάση. Και άξιζε σας διαβεβαιώνω.

 

Αλλά εξαιρετική ήταν κυρίως η Αθηνά Ανδρεάδη. Ήθελα να δω πόσο μετράει επί σκηνής, όσο παρακολούθησα ήταν πολύ καλή. Με τα δικά της καινούργια ελληνικά τραγούδια, με τα δικά της αγγλικά (που τα έπαιζε πιο καλά ίσως και γιατί νιώθει πιο άνετα να τα ερμηνεύει), με διασκευές (ακόμα και Μίκη Θεοδωράκη), με μία γλυκιά κοριτσίστικη αφέλεια on stage, χαμόγελα και γέλια, κουβέντα με τον κόσμο, όμορφη και ωραία. Άξιζε κι αυτή, μου άρεσε πολύ. 

 

Και μετά το Half Note συνέχισα και αλλού αλλά δεν μπορώ να σας πω που (κι ας είχε dj-set). Μου το απαγόρευσαν, αλλά κάποια στιγμή θα βρω τρόπο να σας το σφυρίξω...